Ik ben verlicht!

3 januari 2011

‘Ik ben verlicht!’ Zo’n uitspraak is binnen de spirituele wereld natuurlijk de ideale publiekstrekker.

Aan de ene kant verzamelt zich in een mum van tijd een kudde volgelingen om je heen, die alles voor je doen, je aanbidden, je financiën wat op orde houden en je allemaal vragen stellen waarvan het antwoord zo voor de hand ligt dat je je afvraagt waarom ze jou ermee lastig vallen. Maar het is wel een heerlijke status natuurlijk, en echt genieten op je stoel in hun midden, met naast je een zeldzame bloem en een glas water waaruit bij tijd en wijle een heel rustige slok kunt nemen. Misschien worden er zelfs dvd’s van je satsangs gemaakt! Daarvoor heb je het wel over om een beetje uitgezogen te worden door een sucking publiek, waarover sjamaniste Linda Wormhoudt zo mooi in het decembernummer van De Koorddanser schreef. Verlichte mensen en bijzondere energetische plekken roepen in alternatieve kringen nu eenmaal een onweerstaanbare graailust op.

Aan de andere kant zijn er tallozen voor wie zo’n uitspraak echt helemaal niet kan. Hoe durf je? Verlichting is het meest heilige dat er is, en bovendien gebeurt dat pas na jaren, zo niet levens van meditatie, oefeningen en ontberingen! Voor verlichting moet gewerkt worden, en niet zo’n beetje ook! Kijk maar naar alle verlichten, hoe zij door de donkere nacht van de ziel zijn gegaan, vol radeloosheid en depressies, en dan maak jij doodleuk een weblogje onder de titel ‘Ik ben verlicht!’ Ja, onder de douche ontdekte ik dat dit toch maar eens gezegd moest worden. Omdat ik dat arbeidsethos zat ben. Want het is uiteindelijk dit geloof in de noodzaak van werk dat ons er juist van afhoudt om gewoon verlicht te zijn. Hij die zegt dat je überhaupt iets moet doen voor verlichting heeft er niets van begrepen. Die gelooft nog in het rechtse voor wat hoort wat, en kent de liefde niet. Aan het werk! En als je niet werken wilt dan schop ik je wel spirituele markt in!

Het ene ego hangt graag de verlichte uit, en het andere ego hult zich graag in nederigheid. Maar allebei zijn het ego’s. En beide leven in de illusie dat er überhaupt een verschil is tussen verlicht zijn en onverlicht zijn. Vanuit onverlichte staat lijkt dat zo: je ziet een deur waar je doorheen moet, maar als je daar doorheen bent zie je achter je dat er helemaal geen deur was! Sterker nog: dat het juist het ego was dat je voortdurend influisterde dat je niet verlicht was. Dat ikje kon natuurlijk niet anders, en ik neem het hem ook niet kwalijk. Maar het blijft wel een leugentje. Niet degenen die zeggen dat ze verlicht zijn, maar zij die geloven dat ze niet verlicht zijn liegen! Gewoon even in het hier en nu je ogen, neus en oren open, de frisse lucht voelen, van je sigaartje genieten, en de op de kale boomtakken hippende vogels vertellen je dat het waar is. Zo eenvoudig is het!

Toch moet ik eerlijk bekennen dat ik niet verlicht ben. Alleen al het feit dat ik met deze uitspraak aan het liegen ben bewijst dat. En deep down interesseert het me niet eens of ik al dan niet verlicht ben. Geef mij maar mijn sigaartje en de in de takken hippende vogeltjes. Er is niets belangrijker dan dat.