Vrede

Date 5 april 2006

Mijn Wijze Tante is bijna 98. Elke dinsdagmiddag zoek ik haar op en als het even kan gaan we een stukje wandelen. Liepen we vroeger wel eens naar de andere kant van Blikkum, nu komen we niet verder dan het pleintje aan het einde van de straat. Daar staat een stenen bankje dat me altijd aan Koot en Bie doet denken, die daar ooit een sketch hebben opgevoerd. We nemen wat kranten mee om op te zitten en vorige week was het zulk lekker weer dat we daar wel drie kwartier hebben gezeten. Ze vroeg me hoe het nu eigenlijk met de wereld gaat, en ik vertelde haar over kooldioxide en methaan, over smeltende ijskappen en bosbranden en regenwouden en woestijnen en over de Club van Budapest en dat de Amerikanen nog veel slechter met het milieu omgingen dan wij. Dat het natuurlijk wel aardig van hen was dat ze ons hielpen in de Tweede Wereldoorlog, maar dat dat nog geen reden was om ons in Europa straks letterlijk in de kou te laten staan als de warme golfstroom ons niet meer bereiken kan. Waar we natuurlijk zelf aan meehelpen zolang we nog steeds auto’s gebruiken om ons te verplaatsen of in de file te staan.

Dat waardeer ik zo in mijn Wijze Tante: als je met haar praat, dan gáát het tenminste ergens over. Vanmiddag ook, bij haar thuis. Ze was in een wat sombere bui over de toekomst van de mens, die volgens haar aan gemakzucht ten gronde zal gaan. Ik trachtte haar te troosten met de gedachte dat het op kosmische schaal allemaal niet zoveel uitmaakt, dat de natuur het uiteindelijk altijd zal winnen en dat je het Moeder Aarde moeilijk kwalijk kan nemen als ze op gegeven moment die misselijke mensheid van zich afschudt. Ze kan dan echt wat sip voor zich uit zitten kijken en ook het vasthouden van haar hand bood weinig soelaas. Waar moest straks iedereen weer incarneren als het niet meer op deze aarde kan? Zorgelijke, protesterende buien en zorgeloze accepterende buien wisselen elkaar af in haar.

Vorige week op dat bankje was ze één en al acceptatie en straalde ze van geluk. Het was mooi weer: westenwinden met wilde witte wolkenluchten waaiden over ons heen. Kinderen fietsten van school naar huis en ik voelde me als op een vredig strand onder een stille zomerse hemel. Een hele poos zaten we zwijgend naast elkaar, mijn Wijze Tante en ik. Ze genoot zichtbaar van de zon, waarvan ze het licht en de warmte met gesloten ogen dronk. Een kwartier stilte en vrede, gewoon op een pleintje in Blikkum. Een zorgeloze rust waarin even de tijd stil lijkt te staan, er niets meer te zoeken of te vinden valt. Waarin ook niets meer gezegd hoeft te worden, omdat elk woord de vrede verstoort. Ze is oud. Heeft, zoals ze zelf zegt, misschien niet lang meer te leven. Veel dingen gaan niet meer zoals ze zou wensen, want een lichaam gaat niet eeuwig mee, hoe gezond je ook leeft. En dat deed ze: haar leeftijd bewijst dat de levenswijze die ze altijd heeft verkondigd inderdaad zo slecht nog niet was. Maar ouderdom blijft toch met gebreken komen, en veel mensen gaan dan tobben en protesteren. Dat doet mijn Wijze Tante ook wel eens. Maar niet op die dag, vorige week, toen we samen op dat bankje zaten. En om dan zo zichtbaar heerlijk zorgeloos van de zon te zitten genieten, dat noem ik echt wijs.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>