Geluk

25 april 2006

Gisteren op bezoek geweest bij mijn Wijze Tante. Ze ligt opeens met een gebroken heup en pols in het ziekenhuis. Een kamertje voor haar alleen, maar dat mag ook wel als je bijna 98 bent. Ik nam een paar persverse nummers van De Vuurfakkel mee, haar tijdschrift dat ik al een paar jaar voor haar verzorg en waarmee ik me erg verwant voel omdat het precies even lang bestaat als ik. Als dit lichaam bedoel ik. Maar ze had er niet veel aandacht voor. Het moet vele decennia geleden geweest zijn dat zij in een ziekenhuis lag. En vandaag wordt ze geopereerd, misschien wel terwijl ik dit schrijf. Waarbij we niet zozeer bang zijn voor haar heup en pols, maar meer voor hoe de narcose bij haar zal uitwerken.

‘Leuk dat je er bent,’ lachte ze zwakjes. Om vervolgens zichtbaar te liggen genieten, stralend van geluk voor zich uit kijkend en af en toe een wijsje neuriënd. Er kwam ook een vrouw van Better Life en we vroegen ons af waaròm ze steeds maar lag te glunderen. We vroegen het haar zelfs, maar ze wilde het niet verklappen, alsof ze haar geheime binnenpret het liefst geheim hield.

Ze schreef en vertelde altijd dat ze niet bang is om te sterven. Dat lijkt nu heel dichtbij. We zeggen zovaak dat we niet bang zijn voor de dood, maar zullen we dat ook volhouden als ons einde echt nadert? Mijn Wijze Tante wel! Als ze eens zó zou kunnen sterven, lachend en intens gelukkig, wie zijn wij dan om verdrietig te zijn? Toch zal ik dat zijn als het zover is. Wanneer dat zal zijn weet niemand, en ik vind dat je daar ook niet over mag speculeren. Omdat het iets heiligs is of kan zijn. Bovendien is ze tot alles in staat! Maar er zal zeker niet alleen verdriet zijn. Want aan de andere kant is haar wonderbaarlijke acceptatie en omarming van het leven zó bijzonder dat ik die altijd met me mee zal dragen – of op zijn minst kan oproepen – als zij aan de overzijde verder reist.

Gepost in Spiritualiteit