Spoken

9 februari 2016

Vannacht zag ik ze weer. Spoken. Een mix van teveel boerenkool, koffie, intens vergaderen en wijn – en wellicht ook de nieuwemaan – hield me uit mijn slaap. En soms spelen zich dan de mooiste taferelen voor mijn ogen af. Want echt donker is het nooit voor mij. Net zoals tinnitus vrijwel altijd voor een hoog gepiep zorgt, wemelt er altijd wel een soort witte ruis om me heen. Bij anderen schijnt het wel eens écht donker te kunnen zijn, maar ik weet niet beter dan dat dit normaal is. Net als de driedimensionale geometrische figuurtjes die soms in de kamer lijken rond te zweven. Die hebben vaak oplichtende glanzende kleuren, draaien stilletjes in het rond, lichten soms op of doven opeens uit. Prachtig!

Nu waren het allemaal kleine dingetjes die voor mijn ogen warrelden en de donkere kamer als sneeuw leken te vullen. Een paar lijntjes die me aan Picasso deden denken. Een oogje dat schuin omhoog keek. En andere kleine tierelantijntjes die ik me nu niet meer herinner, zoals telefoontjes, ijsjes, reepjes plakband, eendenpootjes, spinragjes en speedbootjes. Zo kan ik tijden mijn ogen uitkijken met gesloten ogen. Gesloten? Ik betrapte me erop dat mijn ogen gewoon open waren terwijl ik van alles op mijn visuele hersenschors lag te bewonderen! Jammer dat na verloop van tijd de eerste flarden daglicht de slaapkamer binnendringen, want dan wordt alles overstemd door de zichtbare wereld om me heen.

Af en toe dreef er ook een zwarte wolk voorbij. Een spook! Je moet er toch niet aan denken dat je dit alles ziet zonder te weten dat het uit jezelf komt! Als je niet een beetje naar je eigen kijken kunt kijken moet je je wel rot schrikken! Natuurlijk is er geen spook, evenmin als dat die kleine tierelantijntjes vrolijke elfjes zijn. Maar stel nou eens dat je dit nooit eerder hebt gezien? Zoals ik zelf in mijn prille kindertijd? Ik stond bekend als een bang kind dat veel fantasie en angsten had, maar het spontaan zien van dit soort beelden verklaart wel een heleboel. Want wist ik als kind veel dat dit allemaal hersenstoringen waren! Dan kruip je onder je deken en roep je om je moeder die je vervolgens naar een psychiater stuurt.

Fantasie en gevoeligheid kunnen wel eens teveel worden, maar ik heb dat als volwassene toch nooit als een gebrek ervaren. Integendeel. Ik voel me rijk dit soort dingen te mogen meemaken, waar anderen lsd en zo voor nodig hebben. Rijkdom komt met gebreken.

Gepost in Uit mijn leven