Burgemeester Le Coultredreef

Date 4 april 2017

Hij wordt vaak de Landingsbaan genoemd, de 800 meter lange kaarsrechte weg tussen het oude dorp van Blaricum en de in de jaren 70 gebouwde wijk Bijvanck waar ik woon. Een tweebaansweg met een fiets- en ruiterpad ernaast. Met aan de westkant een natuurgebied van het Goois Natuurreservaat en aan oostkant weilanden van de Agrarische Stichting Blaricum. Heilige gronden waar nooit en te nimmer iets gebouwd mag worden. Deze in volstrekt open gebied liggende Blaricummerweg, zoals deze weg tot voor kort heette, heeft onlangs een nieuwe naam gekregen: Burgemeester Le Coultredreef. Reden om deze weg te vernoemen is dat Anneke le Coultre burgemeester was toen de Bijvanck werd gebouwd, een mooie bloemkoolwijk waarin je snel verdwaalt, net als in het oude dorp. Verdwalen hoort kennelijk bij Blaricum, en wat mij betreft is daar niks mis mee want ik hou van verdwalen. Maar ook zelfstandigheid hoort bij onze identiteit, en ook daarvoor heeft Le Coultre gevochten toen de gemeente Huizen de Bijvanck wilde inpikken. De Landingsbaan naar haar vernoemen is dus geheel terecht.

Maar helaas blijft de Le Coultredreef een landingsbaan, en daarmee niet echt ideaal om de Blaricumse dorpsdelen met elkaar te verbinden. Terwijl eigenlijk iedereen die verbinding van Blaricumse dorpsdelen wil, is er tegelijk veel weerstand om die dreef ‘LeCoultrewaardig’ te maken, zoals ik het onlangs in de raad noemde. Want hoe mooi de natuur ernaast ook mag zijn, de weg zelf is niet echt Blaricums te noemen. Er zouden wat mij betreft best bomen langs geplant mogen worden, en iets als een theehuisje halverwege. Maar voor velen is dit vloeken in de kerk. ‘Langs een dreef horen geen bomen,’ krijg ik dan te horen, maar als ik daarop ga googelen zie ik door de bomen de dreef niet meer. Het meest sterke argument om de Le Coultredreef kaal te laten is dat dit altijd een open vlakte geweest is: de meenten die door de gezamenlijke Erfgooiers werden gebruikt, en die zich uitstrekten tot de Zuiderzee en een heel belangrijke cultuurhistorische waarde hebben gekregen. Denk daarbij ook maar eens aan woorden als ‘gemeente’ en ‘gemeenschap’ en je stuit al snel op een socialistische historie van dit deel van het Gooi.

Bij het aanleggen van de Blaricummerweg rond de eeuwwisseling dacht men kennelijk anders over de instandhouding van cultuurhistorische waarden. Want er zijn geen klinkers maar asfalt. Er staan hoge lantarenpalen langs een kaarsrechte racebaan. Merkwaardig dat Le Coultre volgens haar zoon fel tegen het plaatsen van bomen langs die weg zou zijn geweest. Want als ik aan haar denk zie ik niet echt iets als deze landingsbaan voor me. Toegegeven: ik heb haar nauwelijks gekend. Ze was een kordate, wat autoritaire vrouw, maar door velen geliefd. Ze wenkte me wel eens naast haar te komen zitten tijdens een dodenherdenking en had dan hele verhalen. Hetzelfde tijdens de viering van het tienjarig bestaan van Hart voor Blaricum op de dag dat ik 65 werd. En op een nieuwjaarsreceptie keek ze me diep in de ogen aan om me te zeggen dat ik ‘het geweten van Blaricum’ was. Nooit geweten wat ik dáár nou mee moest. Helaas kan ik het haar niet meer vragen, maar wellicht zou ze alsnog haar woorden terugtrekken als ze wist dat er van mij best bomen langs haar dreef mogen staan, vooral om haar Bijvanck met het oude dorp te verbinden.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>