Woodstock

11 februari 2009

Afgelopen zondagavond stond Sweetweed in het teken van Woodstock. Met al onze vrienden hebben we dan elke zondag een feestavond in de disco. En degene die zich het beste en meest sexy volgens een bepaald thema uitdost kan daar een prijs mee winnen. Robbie is de baas van dit alles en ontvangt nieuwe gasten, Slimmy houdt het scorebord bij en maakt het resultaat van de stemming bekend, Carl bedient de sploder, een soort diamant die aan het plafond hangt en waarin je wat geld kan stoppen en die na verloop van tijd zo royaal uitbetaalt dat hij altijd verlies maakt. Jamie is de dj die graag verzoeknummers draait, waarbij ik graag nummers als Words of mouth van Mike and the Mechanics en Young and free van The Hitman aanvraag. Zelf maak ik foto’s van de dansers, die Robbie dan de volgende dag in de viewer stopt zodat iedereen alles nog eens kan bekijken. Maar het mooiste van alles is natuurlijk de sfeer op zo’n discoavond in SweetWeed. Want hoe virtueel de wereld van Second Life ook mag lijken, gevoelens en ideeën worden er niet minder gedeeld dan in het leven van vlees en bloed.

Robbie had dus de disco – en zichzelf – in hippiestijl omgetoverd en dat deed hij heel leuk voor iemand die nu pas twintig is. Het kostte hem wel wat moeite, want hij wilde per se een beschilderd volkswagenbusje hebben. Maar dat heeft hij gevonden, compleet met woorden als love en peace erop. Ook Carl had er wat moeite mee: hij wilde eerst in een gescheurde spijkerbroek komen, zodat ik hem vertelde dat je dat toen nog niet had, waarop ik hem meenam naar een winkel waar hij een betere outfit met wijd uitlopende broek vond. En Jamie draaide natuurlijk de filmmuziek zodat Joe Cockers With a little help from my friends en Ten Years Afters I’m going home mijn hart deden opveren. Maar het doet me nog het meest dat Woodstock tot vandaag de dag nog lééft, en dat Ang Lee, de maker van Brokeback Mountain, er zelfs binnenkort met een nieuwe film Taking Woodstock over komt. Robbie vroeg nog of ik er geweest was, toen in 1969, zodat ik hem moest vertellen dat dat niet het geval was, maar dat ik wel menig nachtje met die muziek in slaap was gevallen. Dat waren de ‘rookavondjes’ bij Pim, waarna ik altijd bij hem bleef slapen, me door Woodstock of Pink Floyd weg liet dromen om nog even op te schrikken als de band afsloeg, waarbij ik in een klaarwakker moment zeker wist na een paar minuten in slaap te zullen zijn.

Sinds de jaren zestig is het eigenlijk alleen maar bergafwaarts gegaan met de wereld. Ik weet niet of je dat de jaren zestig of de wereld moet verwijten, maar een en ander is er niet vrijer en vrolijker op geworden. Net als nu The Hitmen zongen we indertijd dat we de wereld zouden verbeteren, maar daar is niet veel van terechtgekomen. The times they are a-changin’ zong Bob Dylan, en dat is zeker gebeurd maar je kunt je afvragen of dat wel in de goede richting was. Nu was niet iedereen zo op het verbeteren van de wereld gericht, want de hippies trokken zich er liever van terug, zochten liever een innerlijk ‘omturnen’ dan dat ze maatschappelijk waren betrokken. Ik denk dat ze daarin gelijk hadden, want hoe kun je een maatschappij een positieve wending geven als je niet eerst zelf heel en bevrijd bent geworden? Ik was dan ook niet te vinden bij studentenprotesten, zoals eenheidsgenoot Eduard die graag aan de bezetting van de VU-gebouwen meedeed en daarvoor een tijdje moest brommen in de gevangenis, wat hij laconiek over zich heen liet gaan. En met afschuw zag ik hoe studenten dweepten met Mao en het rode boekje, met de zogenaamde culturele revolutie onder welke vlag cultuur alleen maar vernietigd werd. Nee, ik voelde meer voor de lieve androgyne hippiewereld die uiteindelijk de wereld toch kleuriger heeft gemaakt, een belangrijke spirituele impuls heeft gegeven en veel emancipatie heeft bewerkstelligd. En dat allemaal niet door ervoor te vechten, maar door er gewoon naar te leven.

En dat nu, 40 jaar later een 20-jarige een feestje over Woodstock organiseert zegt dat – hoe diep we ook gevallen zijn – het positieve gedachtengoed van peace, flowers, freedom, happiness niet verloren is gegaan. Want het blijft een wonder dat 500.000 mensen vier dagen lang in vrede en vreugde samenleefden! Zoals er maar één witte raaf hoeft te zijn om te bewijzen dat witte raven bestaan, zo hoeft er maar één alternatief samenleven geweest te zijn om aan te tonen dat zo’n wonder mogelijk is. Door dit weten worden tot vandaag de dag nog altijd mensen bezield, en daar ben ik heel blij mee. Dank je, Robbie!