72

Date 30 januari 2019

Een ruime meerderheid van de gemeenteraad, verdeeld over alle fracties, heeft me gefeliciteerd met mijn verjaardag, samen met de griffier en twee wethouders. Zodat echt officieel vaststaat dat ik nu 72 jaren oud ben. Vriend gaf me een tondeuse die ik laatst bij de kapper zag liggen en waarop ik meteen verliefd werd, samen met allerlei lekkers en een kaartje met een mooie tekst over het Hier en Nu, iets waarop ook Osho me wees in zijn dagelijkse citaat op mijn telefoontje. Ook veel vrienden van Facebook hebben zich niet onbetuigd gelaten. Vind ik leuk, soms zelfs geweldig. Verder een kaartje hier, een telefoontje en een uitgebreide brief daar. Gelukswensen van het koor waarin ik zing. En natuurlijk cadeautjes van de kapper en NS. Dat is intussen allemaal alweer eergisteren, zodat nu nog lang niet jarig ben.

72. Is dat oud? Fysiek voel ik wel wat ouderdomsgebrekjes opkomen, zodat ik wat voorzichtiger de trap oploop en zo. Maar diep van binnen ben ik nog steeds die jaren-zestig-hippie. Eigenwijs en provocerend. graag dingen op zijn kop zettend. Een mooi getal trouwens, het spiegelbeeld van een priemgetal, deelbaar door twee, drie, vier, zes, acht en negen. En vriend schreef op zijn kaart dat 72 gelijk is aan twee tot de macht drie maal drie tot de macht twee. We houden van sudoku’s oplossen en puzzelen, schijnbaar zinloze activiteiten die wel goed zijn voor je hersenen. Bovendien geloof ik in de kwaliteit van getallen. Zes is wijsheid, harmonie en schoonheid, twaalf is perfectie, dus 72 zit wel goed. Een mooie leeftijd dus. Dat mag ook wel tegen die tijd.

In mijn jeugd was ik nog een keer per jaar jarig, en dat was een hele lange tijd. Maar nu lijken verjaardagen elkaar steeds sneller op te volgen. Komt er een tijd waarin ik tijdens mijn verjaardag nog bezig ben de cadeautjes van het vorige jaar uit te pakken? Waarom krijg je eigenlijk cadeautjes? Is het dan een soort prestatie, een beloning voor het feit dat je nog steeds leeft? Alsof je dat zelf in de hand hebt! Moet het je stimuleren om maar zo lang mogelijk te blijven leven? Of is het gewoon blijheid van partners, familie en vrienden dat je er nog steeds bent? En waarom willen mensen op hun sterfbed geen cadeautjes, al is het maar als souvenir na een lange reis in de stof die achteraf als een flits aan je voorbij is gegaan?

Ik heb mijn verjaardag rustig doorgebracht. Dat op zich is al een cadeautje, een hele dag voor jezelf. Waarop je geëxcuseerd bent om alle verplichtingen te laten varen waar je even geen zin in hebt. Een vakantiedag. Vroeger hoorde daar uitbundige feesten tot diep in de nacht bij, maar tegenwoordig word ik al moe als ik daaraan denk. Toch heb ik ook daar leuke herinneringen aan. Zoals die keer ergens in de jaren 70 dat ik van een vriend een wel heel bijzonder cadeautje kreeg. Hij had een leuke knaap meegebracht. Inclusief touwen, zodat ik leuk met hem kon stoeien. Ik weet niet wat de andere aanwezigen op het feest ervan dachten, maar ik vond het – wellicht wat ongemakkelijk blozend – helemaal te gek en bijzonder origineel, helemaal uit het hart gegrepen. Eergisteren gaf Hein me iets dat ook helemaal bij me past: het dikke zware boek Pink Floyd Compleet over mijn lievelingsgroep, waarvan ik fan van het eerste uur ben en die de rode draad van mijn spirituele ontwikkeling heeft begeleid en ontsponnen. Allemaal verjaarsgedachten. Even stilstaan bij je eigen ont-wikkeling zoals mijn Wijze Tante het noemde. Waar was ik blij mee het afgelopen jaar? Wat heb ik geleerd en zou ik nu heel anders doen? Tegelijk laat ik dit soort vragen en voornemens steeds meer los. Want het hier en nu is voldoende en vol van zegen.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>