Samen met soulmate

Date 18 september 2021

Maria is een soulmate van me. We begrijpen elkaar meteen zonder iets te hoeven zeggen of uitleggen en hebben hetzelfde gevoel voor humor. En elkaar ontmoeten is altijd weer een feest van herkenning. En we hebben er bij tijd en wijle veel lol in gewoon gek te zijn en te doen. Moet kunnen.

Ze stond op mijn verlanglijstje van vrienden die ik weer eens in real life wilde zien. In haar geval geen overbodige luxe want de vorige keer dat ik haar in het wild ontmoette is minstens tien jaar geleden, toen ze nog in Dordrecht woonde. Bovendien is ze een van de weinigen die heeft genoten van mijn roman Strandvliet, dus een goede smaak heeft. Hoogste tijd dus om na al ons telefoneren, facebooken, appen en mailen weer eens op de trein te stappen. Richting Den Haag dus, waar ze sinds een jaar of drie een flatje heeft in Loosduinen, helemaal bovenin op de zevende verdieping. Bijpraten over van alles en herinneringen ophalen. Dat is veel, want we kennen elkaar al sinds de jaren zestig. Haar pad ging zacht uitgedrukt niet altijd over rozen na haar scheiding van een man die psychiater was, die er met een cliënt vandoor ging en diverse trauma’s heeft achtergelaten. Het verwonderde me hoe actief ze nog altijd volop in het leven staat, met een gezonde maling aan het burgerlijke leven. En misschien kent niemand mij zo goed als zij.

Het was lekker weer en we zaten veel op de galerij aan de voorkant en het balkon aan de achterkant, waar ik toch wat last van hoogtevrees had. We konden lekker buiten eten bij het Turkse restaurant Marmaris, een kilometer verderop. Dat lukt me lopend nog wel. Hoewel mijn culinaire verstand niet echt bijzonder is zodat ik nauwelijks kan navertellen wat ik eigenlijk gegeten heb, durf ik dit restaurant toch aan te bevelen. Hoe heet een vrouwelijke ober? Oberin? Hoe dan ook heeft het bedienend personeel er de laatste jaren een taak bij gekregen: het maken van foto’s, dus ook van ons. Maria aan een Afflichem en ik aan een ginger ale. Na afloop zouden we om elf uur gaan slapen, maar er kwamen nog diverse fotoalbums en reisverslagen tevoorschijn. Het mooie van de reizen die ze met een vriend maakte is dat ze allesbehalve toeristische plekken opzoekt, waar soms veel meer cultuurhistorie voor het oprapen ligt. Het was dus toch laat toen ik op de logeerkamer belandde. Achteraf zag ik dat ik vlak onder een UMTS-mast had geslapen, maar dat was niet oorzaak van nog lang wakker liggen. Eerder het nagonzen van een drukke dag.

De volgende dag wilde ik per se naar Kijkduin. Om na vele jaren weer eens de zee te zien. En de plek waar iedereen indertijd gek werd van de Pokémonjagers. Misschien ook een plek waar Robbie in zijn studententijd op een terras werkte. En omdat ik de naam ervan zo mooi vond. Twee kilometer lopen, maar wel met een rustbankje halverwege. Een regenboogbank zelfs, dus ik op de foto. Daar in Kijkduin zaten we twee uur op het terras van Habana Beach. We waren nog steeds niet uitgepraat, terwijl iets verderop twee jongens, een jongen en een meisje of twee meisjes zaten. We kwamen er niet uit. Uiteindelijk gaven we twee lesbische meisjes de grootste kans. Het weer was lekker en het leven was goed op deze elfde september, twintig jaar nadat. Het eind van de middag belandden we weer op haar flat, en na wat kleine hapjes nam ik weer afscheid. Ik moest nog wat schrijven in mijn boek dat ik voor haar had meegenomen: Terug naar Huis dat ik in 1980 schreef over mijn reis naar Poona, naar Bhagwan. ‘Voor Maria, bij wie het allemaal begonnen is.’ Want als zij me indertijd niet dat boek van Amrito had gegeven, had mijn leven wellicht een totaal andere loop gehad.

Een soulmate hoef je niet veel te zien terwijl je er toch voor elkaar bent en blijft. Dank je wel, Maria!

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>