Even dimmen

7 december 2021

Na het eten kon ik niet meer opstaan zonder helse pijnscheuten in mijn rug. Dus bleef ik maar een uurtje zitten, terwijl Vriend de afwas overnam. De tranen sprongen me nog net niet in de ogen. De kramp doet me vergeten dat ik even helemaal in het hier en nu ben. Té hier en té nu! Au! Het moet een straf voor mijn grootheidswaanzin zijn waarmee ik pijn maar al te graag relativeer. Steeds als ik voorzichtig probeer op te staan hoort mijn partner me weer kreunen. Ik ben hier en de pijn is daar, tracht ik me te herinneren, maar dat lukt maar een veel te klein beetje. Oewoewoe! Het is een zelf verdiende straf voor mijn luchtige schrijfsels waarin ik beweer dat pijn subjectief is, zodat je je rustig kunt laten verbranden zonder er last van te hebben, zoals de boeddhistische monnik Thich Quang Duc in 1963 demonstreerde. Alsof je voor zo’n kunstje niet eerst jaren zou moeten mediteren. Au! Au! Nee, het is een straf voor dat ik alles veel te snel wil doen, bij voorkeur alles tegelijk. ‘Ik moet leren me wat rustiger te bewegen,’ zeg ik. ‘Niet alleen rustiger bewegen,’ antwoordt Vriend, die me eigenlijk in álles veel te snel vindt. Ik ben ook zo’n impulsief type! Intuïtief bedoel ik, dat klinkt mooier. Uiteindelijk reikt mijn partner aan paar krukken aan waarmee ik me na enkele pogingen voorzichtig omhoog weet te tillen.

Pfff … Wat word je daar moe van! Mijn leven werd even een paar dagen stilgelegd. Gelukkig was de agenda leeg en waren alle boodschappen in huis. Op de een of andere manier weet ik toch de trap op te klauteren, en moest ik van Vriend eerst een poosje op zijn kamer plat op de vloer plat mijn rug liggen. Boven me slingert en tikt zijn zelfgebouwde klok, en ik bereken vaag dat je veel tandraderen nodig hebt om de beweging van de grote wijzer op die van de kleine wijzer over te brengen. Je moet tenslotte wat als je maar naar boven ligt te staren. Maar ik ben blij als ik uiteindelijk weer in mijn bed lig, opnieuw na diverse pijnscheuten. Twee paracetamolletjes erbij, die niet veel maar toch een beetje helpen. Ik had die pilletjes oxycodon moeten bewaren in plaats van ze keurig weer in te leveren bij het ziekenhuis! Slow down, Satyamo, slow down! Dat liedje van The Beatles zit nu al dagen in mijn hoofd. Maar ik ben al bezig met allerlei activiteiten af te bouwen! Ik kan me niet meer voorstellen hoe ik tot enkele jaren geleden van alles en nog wat tegelijk deed. Aries Astro-Services, De Kaarsvlam, gemeenteraad en ertussendoor nog van alles en nog wat zoals blogs en een boek schrijven. Nu vind ik alleen dat laatste nog belangrijk om de rest van mijn leven te doen. Slow down!

Wat is pijn? Ik lees dat er verschillende soorten pijn zijn, enerzijds acute en chronische pijn, en anderzijds weefselpijn, zenuwpijn, orgaanpijn, vaatpijn en pijn bij kanker. Op de uitgebreide site van Gezondr krijgt ook fantoompijn een plek. Je zou zeggen dat functie van pijn is dat het je lijf waarschuwt als er iets niet goed gaat. Maar wat heeft dat dan voor zin als het te laat is? Dan is die zinloos, tenzij hij je keihard wil waarschuwen dat je voortaan beter moet uitkijken bij oversteken. Hoe meer pijn je hebt gehad, hoe beter je gaat opletten om herhaling te voorkomen. Maar waarom zouden mensen die stervende zijn dan pijn moeten kunnen hebben? Raadselachtig. Even raadselachtig als waarom de een meer last heeft van bepaalde pijn dan de ander, en waarom sommigen zelfs van de dopaminische trance van pijn kunnen genieten zoals bij masochisme. Zelf heb ik – afkloppen – niet zoveel ervaring met pijn. Hoofdpijnen rond mijn puberteit, dat wel. Een ontlasting die je er niet uitkrijgt. Getrokken verstandkiezen. Mijn vorige heup. Als ik dit in een volgend leven weer moet meemaken dan liever niet. Wel wat zenuwpijn sinds een gordelroos. Allemaal niet te vergelijken met wat ik van anderen om me heen hoor, want dan ga ik bijna in een sadistisch universum geloven.

Achteraf zag ik dat er een zonsverduistering was geweest, zij het niet zichtbaar in onze contreien. In ons land stonden niet alleen De Zon en de Maan onder de horizon, maar ook alle andere planeten. Nou ja, op Mars na dan, maar die stond in het twaalfde huis en is daarom eigenlijk ook onzichtbaar. Niet dat ik de Zon en de Maan de schuld wil geven, maar ik vind het wel opvallend dat die verduistering op mijn ascendant viel. En ook nog conjunct met mijn Venus die over mijn zesde huis – dat van gezondheid – heerst. En bovendien had ik er even niet op gelet dat ik van Saturnus deze maanden een oplawaai krijg nu hij zowel mijn Mars, Zon als Mercurius met een bezoek vereert. Even dimmen met alles, rustig aan doen. Relax and float downstream met de sterren. Ik ben er even niet. En nu weer voorzichtig naar boven klauteren, In plaats van te bukken even door de knieën gaan, op draaibewegingen letten. Allemaal niks voor mijn veel te snelle brein, maar dat moet maar even. Maar intussen ben ik doodmoe zonder iets gedaan te hebben. Pfff …