Holodomor

Date 28 juli 2023

Zolang er in dat land niet veel meer opstand komt, heb ik het wel gehad met de Russen. Een dociel volk met oogkleppen op en de koppen in het zand. Teveel lafaards die zich gedwee als kanonnenvoer laten gebruiken. Alsof een dictator het kan overleven als het volk massaal in opstand komt. Er is nog zat internet over om te zien hoe de vork in de steel zit. Een volk dat voor tirannen zwicht zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht. Van Randwijk. Dit land zal de komende jaren op weinig sympathie meer kunnen rekenen. Wat is dat voor volk dat zich van alles laat wijsmaken? Raketten op de Transfiguratiekathedraal in Odesa. Een land dat niemand heeft aangevallen plat bombarderen, inclusief infrastructuur, ziekenhuizen en kinderen. Martelingen. Krijgsgevangenen ontmannen. Een meedogenloze oorlog, die als uiterst wreed de geschiedenis in zal gaan. Met Poetin bovenaan de rangrijst van oorlogsmisdadigers, voor wie de doodstraf nog veel te licht is.

Oekraïne heeft vaker met dit bijltje gehakt. Ik denk aan de Holodomor, ook wel de Oekraïense Holocaust genoemd, van negentig jaar geleden. Van Stalin moest alle landbouw worden gecollectiviseerd, maar de boeren verborgen hun graan waarvoor ze nog zwaarder werden gestraft en hogere leveranties moesten leveren. Miljoenen van hen werden naar Siberië gedeporteerd. Van de overblijvers stierven vijf miljoen mensen door uithongering. Tweeënhalf duizend mensen werden veroordeeld voor kannibalisme. Het Oekraïense volk moest vernietigd worden als politieke factor en sociale entiteit. Pas deze maand erkende Nederland deze Holodomor als genocide. Maar Oekraïners zijn sterk. Wat vernietigd wordt, bouwen ze rustig weer op. Net als nu. Als jullie ons land ooit zullen krijgen zal er niet veel meer van over zijn dan een desolate dode puinhoop. Het zou me niet verbazen als ze liever al hun eigen graanvelden in de fik steken dan die aan Rusland te geven.

Rusland is één groot minderwaardigheidscomplex. Ze hebben wel wat cultuur, maar weegt dat op tegen creaties als de Goelag Archipel? Het communisme is vervallen tot materialisme en dat is juist wat ik tegen het communisme heb. Een zielige levensbeschouwing met een ingebakken wantrouwen en haat tegen alles wat cultuur is. De culturele revolutie van Mao was een contradictio in terminis. Iedereen moest het land op en de fabrieken in. Werken. In de jaren zestig waren er zelfs studenten die zweerden bij Mao, iets wat ik nooit heb begrepen. Het communisme haat ook religie, want dat is opium voor het volk, alsof wodka dat niet is. Misschien dat ik daarom extra geschokt ben door die raketten op die kathedraal. Communisme is in beginsel natuurlijk heel prachtig, maar in Rusland is dat verworden tot een soort nazisme dat maar al te graag anderen wordt verweten. Ik zal niet ontkennen dat het Westen decadent is geworden – iets waarin ik ook moslims gelijk moet geven – maar dat is nog altijd beter dan mensen hun vrijheid te ontnemen en ze tot robots te hersenspoelen. Eigenlijk zouden ze daar wat meer roulette moeten spelen.

Een zielig volk waar je eigenlijk alleen maar diep medelijden mee kunt hebben. Maar ook bij dit land moeten grenzen aan de groei worden gesteld. Ik heb diep respect voor de Oekraïners die liever sterven dan zich aan de mateloze macht over te geven. Dat is ware liefde. En op langere termijn zullen ze ook de huidige Holodomor overleven, want ooit zal de rode viburnum weer bloeien. Misschien niet straks maar pas over de vele decennia. Op de lange termijn wint liefde het altijd, want die is onuitroeibaar.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Tergooi

Date 20 juli 2023

Vanmorgen weer eens naar het nieuwe Tergooi ziekenhuis geweest. Het Blaricumse Tergooi is in mei samengevoegd met het pas opgeleverde nieuwe ziekenhuis in Hilversum. Dat is echt prachtig geworden, te midden van veel groen, en ook dat heeft een genezende werking. Alles ruim, licht en rustig. Veel personeel dat nieuwkomers de weg wijst. Volgens onze dorpsfotograaf had het trouwens Tengooi moeten heten, want Gooi is onzijdig, een zogenaamd ‘het-woord’. De verhuizing van Blaricum naar Hilversum had medio mei heel wat voeten in de aarde. Denk bijvoorbeeld aan de patiënten die met bed en apparatuur en al in speciaal daarvoor ingerichte vrachtwagens werden vervoerd. Een bijzonder knap staaltje van organisatie en logistiek. Ik was al twee keer eerder met Vriend in het gebouw geweest, dus ik wist al een beetje de weg. Zowel binnen als buiten kun je heerlijk van een hapje en een drankje genieten. Nu moest ik in gebouw D zijn, op de tweede verdieping. Een volle wachtkamer die toch niet druk is omdat ook daar alle ruimte is. En een koffieapparaat met cappuccino.

Ik voel me best thuis in ziekenhuizen. Ik héb iets met de medische wereld, alsof ik in een vorig leven verpleger of arts ben geweest. Toen ik een studierichting moest kiezen was het twijfelen tussen medicijnen en psychologie. Het werd dat laatste, want volgens mijn moeder zou ik niet kunnen ‘snijden’. En achteraf moet ik er niet aan denken voor dag en dauw uit bed te hebben gemoet, wat me trouwens erger lijkt dan het snijden in dode mensen zelf. Het is een zware studie en mijn leven zou er totaal anders hebben uitgezien. Maar er zijn mensen die totaal niet tegen ziekenhuizen kunnen. Zo wilde ik onlangs een goede vriend vertellen hoe het plaatsen van een pacemaker gaat, maar hij trok zulke gruwelijke gezichten dat dit totaal onmogelijk bleek. Het liefst kijk ik mee met mijn eigen operaties, maar chirurgen houden er meestal niet van om op de vingers gekeken te worden. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Narcose dus toen ik een als cadeau een nieuwe heup kreeg op mijn 74e verjaardag.

Ik was er nu voor mijn pacemaker. Die heb ik drie jaar geleden gekregen omdat mijn hart steeds trager begon te kloppen. Eerst een ECG laten maken, wat na een paar minuten was gebeurd. Vervolgens het doormeten van mijn pacemaker, waarvoor ik gewoon in mijn stoel kon blijven zitten omdat dit draadloos gaat. Toen werd het geheugen van mijn pacemaker leeggezogen en zag ze precies wanneer mijn hart hooguit drieënhalve minuut op hol was geslagen. En ik betrapte haar erop toen ze even mijn hart sneller deed kloppen. Ook nog even bloeddruk meten. 140/70, wat volgens mij ideaal was. Tenslotte een gesprek met de cardioloog zelf. Het model en type van mijn pacemaker heeft een minimale kans dat de batterij gaat lekken, zodat ik voor de zekerheid wat vaker een controle krijg. Ik kon een kastje naast mijn bed krijgen, maar daar zou midden in de nacht licht uit komen. Nee dus. En uit het feit dat me dat totaal niet werd opgedrongen, concludeerde ik dat het niet echt noodzakelijk was. Daar was de cardioloog het mee eens. In noodgevallen doet mijn sinusknoop zelf ook nog wel het een en ander. En nu was alles in orde.

Op de heenweg nam ik een taxi, maar na afloop besloot ik zelf naar de bushalte te lopen, zo’n zeshonderd meter verderop. Mijn eigen bus 320 die me naar de carpoolplaats brengt, hooguit tien minuten lopen van mijn huis. Maar al wandelend kwam ik snel een soort trolley tegen die mensen vervoert tussen de hoofdingang en de bushalte die heel verstild en rustig langs de spoorlijn richting Amersfoort ligt. Nu ik de weg weet durf ik de volgende keer ook op de heenweg met de bus te gaan, waarmee ik toch een dikke veertig euro uitspaar. En nu ben ik weer thuis en voel ik me goed en gezond. Heb om de een of andere reden de laatste dagen ook minder last van mijn rug, misschien omdat Vriend en ik inmiddels twee maanden in een heerlijk goed – en duur – bed slapen. Maar het is eigenlijk wel raar om je in een ziekenhuis gezond te voelen. Gisteravond vertelde ik in Second Life mijn nieuwe vriend Arthur over mijn pacemaker. Ik moest het wel even in het Fins vertalen. Sydämentahdistin, dat begreep hij wel. Ik zei dat ik hem eigenlijk een paar jaar eerder had moeten leren kennen, want dan had ik helemaal geen pacemaker nodig gehad.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Graaf je eigen graf!

Date 8 juli 2023

Naar de zelfwerkende wc. Dat is de kop van een column van Frits Abrahams in de NRC van afgelopen woensdag. Over hoe de overheid de zorg voor ouderen heeft uitgekleed, waarbij verwacht wordt dat ze meer mantelzorg van kinderen en buren krijgen. Hij wenst dat minister Conny Helder van Langdurige Zorg, over twintig jaar ook met de billen bloot moet. ‘Daar zit je dan als oudje eenzaam op de zelfwerkende wc, in de ene hand een oogdruppelbril, in de andere hand een steunkousaantrekker terwijl je pathetisch denkt: moet ik straks ook nog zelf mijn eigen graf graven?’ Dat zit er wel in na alle jaren Rat Rutte met zijn trawanten in wiebelende kabinetten, die zelfs als ze omvallen op hun pootjes blijven staan. Dat je je eigen graf moet graven lijkt nu nog absurd, maar inmiddels gebeuren er wel meer dingen die we vroeger niet voor mogelijk hebben gehouden. Bovendien is dit een prachtig voorbeeld van de zo vaak bejubelde zelfredzaamheid.

Ik begin dus maar alvast en neem er alle tijd voor. Dat kan moeilijk anders, want na een kwartiertje werken in de wildernis achter ons huis moet ik alweer even zitten. Zo’n spiralende wervelkolom maakt snel moe. Maar als ik nog zo’n tien jaar leef kan ik rustig aan doen. Mag je eigenlijk in je eigen tuin begraven? Dat schijnt te mogen, hoewel ik niet weet of dat ook geldt als je jezelf begraaft. Zelfdoding is ook niet strafbaar. Maar de hulp daarbij weer wel, dus ik kan geen beroep op vrienden of buren doen om me te helpen bij het spitten en ontwortelen in onze wildernis. Want als ik toch mijn eigen graf moet graven, ga ik er maar meteen in liggen als mijn leven mooi is geweest. Als kind op het strand had dat ook al iets spannends, al dat zware zand over je lijf met je hoofd er nog net boven. Kop niet in het zand dus. Cremeren vind ik niks, net als je lichaam laten invriezen. Te warm of te koud, en veel te technisch allemaal. En onder de grond word ik toch nog opgegeten, zij het niet door mensen. Natuurlijker kan het niet.

Ik heb begrepen dat ik minimaal 65 centimeter onder de grond moet liggen, en omdat ik geen Amerikaan ben moet een meter diep dus genoeg zijn. Elk jaar een decimeter afgraven, ongeveer een tiende kuub, dat moet te doen zijn. Ik moet wel stapje voor stapje aan de zijkanten iets als een bekisting aanbrengen, want anders stort alles steeds weer in elkaar. En met een beetje regen wordt mijn toekomstige graf al snel een vijver. Dus moet ik elk jaar, voordat ik weer een decimeter verder ga delven, eerst kikkers en visjes wegjagen, zodat het te hopen is dat zich daartussen geen beschermde diersoorten hebben gevestigd. En dan nog het regenwater eruit emmeren. En duimen voor droog en heet weer zodat het geen modderpoel wordt, omstandigheden waaraan we gelukkig steeds minder gebrek hebben. Na tien jaar ligt er dus een kuub zand naast mijn toekomstige rustplaats. Achter een schuttinkje aan de lange zijde van het graf dat ik als een soort kattendeur kan openklappen, met een via een katrol eraan bevestigd touw. Wel rul zand, ontdaan van wortels en ander ongerief zodat het gemakkelijk naar beneden kan glijden.

Tijd voor de finale. Houten wanden weghalen. Me uitkleden en lekker gaan liggen met het touw in mijn hand. Een laatste blik op de blauwe hemel boven me. Klep open, en ik verdwijn in de zware warme zandlawine. Daarmee heb ik de samenleving en mijn vrienden en familie toch weer veel kosten en zorgen bespaard, en ik ben weer helemaal terug in Moeder Aarde. Wat wil ik nog meer? In elk geval dat het goed werkt allemaal. Daarom moeten nog diverse andere veiligheidsmaatregelen worden genomen die ik hier niet even allemaal kan opsommen. Ik moet er dus een uitgebreidere handleiding of een boekje voor maken. ‘Eigen graf graven voor dummies’ of zo. Dat dan weer niet zal worden uitgegeven omdat het hulp bij zelfdoding is. Misschien is het publiceren van dit verhaal zelfs strafbaar, maar echt snappen doe ik dat niet. Maar toch. Ze adviseren je om je eigen graf te graven, dus wat willen ze nou in Den Haag? Maar geloof me: nergens sterft het zo lekker als in je zelfgemaakte graf!

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Mijn volgende leven

Date 3 juli 2023

In mijn volgende leven ga ik alsnog allemaal dingen doen die ik in mijn huidige leven gemist heb. Verlangens bevredigen die ik nu niet meer bevredigen kan. En dan voornamelijk als jongere. Ik zal ook dan gay zijn, dat staat buiten kijf. Maar ik zal veel en veel vroeger uit de kast komen. Op een speelse manier zal ik de beest uithangen. In een croptop naar school gaan, in een string achter de bar staan, een vleeskeurmerk op mijn buik laten tatoeëren. Jongens gebruiken en me laten gebruiken, een sadomasochistische ster zijn. Ik zal ervoor zorgen dat ik een mooi begeerlijk glanzend onbehaard lijf heb. Met ogen die beter zien en oren die beter horen. Kortom als adonis de eeuwige jeugd hebben. Op wat oudere leeftijd zal ik naakt satsangs geven, zoals het hoort. Omdat ik al deze verlangens heb, zal ik zeker reïncarneren. Want zolang ik vervuld van verlangens sterf, zal ik het nog een keertje over moeten doen.

Het zijn juist de onbevredigde verlangens, het voor je gevoel niet afgemaakte huiswerk, die om een nieuwe incarnatie vragen. Maar tegelijkertijd verlang ik ernaar om verlicht te raken, bevrijd te zijn van verlangens, omdat ik meer en meer merk dat verlangens niet echt te bevredigen zijn, anders dan voor de korte duur waarin gelukshormoontjes door mijn aderen zwemmen. Als je bereikt hebt wat je verlangde wordt dat al snel heel normaal en geniet je er niet meer van en weet je niet beter. Met een vriend een eigen huis hebben. Heel gewoon. Je eigen bedrijfje hebben. Niets bijzonders. Gemeenteraadslid zijn. Heel normaal. Een beetje spirituele status hebben. Vergeet het maar. Er bestaat geen verlangen dat een blijvende bevrediging geeft, en wat dat betreft zie ik het somber in voor een volgend leven. Even de kick, en dat is het dan. Net als een orgasme waarbij je je na afloop een tijdje heerlijk voelt, maar waarna alles weer van voren af aan begint.

Ik verlang ook naar een betere wereld. Dat Oekraïne wint en Poetin flink op zijn donder krijgt. Dat Rutte eindelijk opstapt en Omtzigt of Dijkgraaf zijn functie overneemt. Dat soort dingen. Maar je kan op je vingers natellen dat er evenveel goeds als slechts in de wereld blijft bestaan. Zonder elkaar verliezen ze hun betekenis. Utopieën kunnen niet zonder dystopieën, en omgekeerd. De wereld blijft altijd wat de rozenkruisers zo mooi de dialectiek noemen. Ik hou van katten, maar ze maken wel vogels kapot. Ik ben niet graag in operatiekamers maar ik word er wel beter van. Niet alleen heeft elk voordeel zijn nadeel, maar ook elk nadeel zijn voordeel, hoewel we dat alles vaak niet op langere termijn zien of kunnen zien. Uiteindelijk gaat alles voorbij, zingt Doe Maar. This too will pass. Dat geldt niet alleen voor genot en vreugde maar ook voor pijn en verdriet. Moeilijk om je dat te realiseren met hevige kramp in je been of rug, of terwijl je extatisch klaarkomt. Nog moeilijker als je een kind baart of een geliefde verliest.

Ik koester de momenten dat ik geen verlangens heb en gewoon in het hier en nu ben. Waarop geen oordelen heb over mijzelf of wat er om me heen gebeurt. Waarin alles gewoon is wat het is. Anyway the wind blows, zingt Queen. Nothing really matters to me. Is dat onverschilligheid? Inderdaad, ik maak dan geen verschil. Ik kan me steeds meer voorstellen bij oude mannetjes die zittend op een bankje de wereld aan zich voorbij laten gaan. En soms ben ik er zelf ook een, en geniet ik ervan. Dan zit ik naast mijn volgeboodschapte tasje wat te vapen en voor me uit te kijken. Mensen die om me heen rennen en draven, met elkaar over niets staan te praten, die gevangen zijn in fictieve verledens en toekomsten. Wat voelt het heerlijk om neutraal te zijn, om niet meteen over alles een mening en oordeel te hoeven hebben! Tegelijk ben ik op alles verliefd en is alles goed zoals het is. In liefde versmelt Plato’s triniteit van schoonheid, goedheid en waarheid. Zelfs mijn verlangens zijn helemaal oké. Ook dat naar een volgend leven. Laat mijn verlangens maar zo lang uitbranden dat ze verdwijnen en ik met de sterren versmelt.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Coalities? Weg ermee!

Date 28 juni 2023

Voordat gemeenteraden na verkiezingen weer aan de slag kunnen gaan, moeten er eerst coalities gevormd worden. Zo’n overeenkomst tussen verschillende politieke partijen geeft macht, onder andere voor het benoemen van wethouders. En als je elkaar een beetje trouw blijft en je houdt aan afspraken in een gezamenlijk coalitieakkoord kun je alles erdoor heen drukken wat je wilt. Maar het blijft als partij geven en nemen, en vaak moet je standpunten uitruilen. Je kan als partij niet in alles je zin krijgen, net als in het gewone leven. Maar dealen betekent per definitie dat je niet meer jezelf kunt zijn. Dat geldt ook als je de grootste partij bent. In de praktijk gaat het vaak niet om coalities van partijen die zich in elkaars partijprogramma kunnen vinden, maar om partijen die vingers in de politieke pap willen hebben. Ja, ze hebben de macht, maar dat gaat dan wel ten koste van andere principes. Je krijgt dan rare combinaties zoals bijvoorbeeld van de ChristenUnie met de PVV waarvan je zou denken dat die toch niet echt bij elkaar passen.

Coalities zijn misbaksels. En helemaal niet nodig. Laat alle partijen gewoon volgens hun eigen standpunten stemmen. Dan krijg je discussies waar buitenstaanders wat aan hebben. Want het gebeurt maar al te vaak dat achter de schermen een en ander al met coalitiepartners is dichtgetimmerd. Zo wilde ik een half jaar geleden na zeventien jaar eens een raadsvergadering vanaf de publieke tribune meemaken. Het viel tegen, want de vergadering was na een minuut of twintig al afgelopen. Je hebt geen flauw idee van wat zich allemaal in de binnenkamertjes heeft afgespeeld, en als kenner daarvan kan ik je verzekeren dat dat heel veel is. Heb je dit al met andere partijen overlegd, en wat zal de oppositie ermee gaan doen? Soms gaat het zo ver dat het er bij coalities en opposities alleen maar om gaat elkaar dwars te zitten en te pesten. Zo wordt politiek heel saai, zeg maar minderwaardig, en op provinciaal en landelijk gebied zal dit allemaal niet veel anders zijn. Ik heb trouwens ergens gelezen dat coalities vroeger nog helemaal niet bestonden.

Het is logisch dat je als volksvertegenwoordiger geacht wordt altijd solidair te zijn met standpunten van je partij. Maar als het over zaken gaat waarover niets is afgesproken kan je een probleem krijgen. Zo kreeg ik eens een standje omdat ik inkomenspolitiek wilde bedrijven. Ik wist niet dat dat niet mocht en weet nog steeds niet waarom dat taboe is. Officieel zit je ‘zonder last’ in een raad, maar daar blijft door het programma van de partij en zeker van dat van de coalitie soms weinig van over. En er zijn er meer obstakels, zoals een reglement van orde waarvan ik me niet herinner het daar allemaal mee eens geweest te zijn. Ik zat dus in een groepje om dat eens allemaal te herzien. De beloofde vrijheid als raadslid voelde soms aan als een web waarin ik gevangen was. Soms brak ik daar uit door een heel betoog te gaan houden tegen de tegenprestatie van mensen met een uitkering. De burgemeester gaf me zelfs nog een complimentje daarvoor. En ook als het over bomen ging werd meestal mijn kant, die van Satybomo, gekeken. Humor heeft een hoog niveau onder politici.

Maar laat ik de wethouders niet vergeten. Waarom moeten die partijdig en van de coalitie zijn? Omdat je dan een informatievoorsprong hebt! Maar hoe eerlijk is dat? Ik heb nooit in de oppositie gezeten, maar ik kan me goed voorstellen dat je dan erg baalt. Bovendien hoort de burgemeester, die ook portefeuilles heeft, toch ook niet per definitie bij een coalitiepartij? Stem in de raad dus niet per coalitie, maar per partij, zodat je duidelijk weet waar die voor staat. Zonder coalities is de politiek veel beter af. Nog mooier zou het zijn als zelfs ook de partijen worden afgeschaft maar dat is misschien nog een brug te ver. Coalities zijn er alleen door en voor de macht en zonder die zou de politiek veel rijker en transparanter zijn. Omdat politieke partijen veel vrijer en meer zichzelf kunnen zijn. Omdat de macht dan eerlijk over de partijen wordt verdeeld. Dát is democratie!

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Onze redding

Date 27 juni 2023

Burgemeester Halsema wil de corpscultuur aanpakken, lees ik in Nieuwe Revu. Het zal tijd worden. Groen Links houdt niet van ontgroeningen. En terecht. Ik hoop wel dat die studentikoze misstanden in Amsterdam wat strenger worden aangepakt dan in België. Daar werden een paar lichte straffen opgelegd aan studenten van de vereniging Reuzegom die een kandidaat doodmartelden. Een zwaardere straf zou de toekomst van die jongens wel eens kunnen bederven. In minder spirituele buien wil ik wel eens voor de doodstraf zijn. Oog om oog, tand om tand. Maar dat vinden we hier in het westen onbeschaafd, in tegenstelling tot veel oosterse landen. Waarom doen we hier zo moeilijk over sterven en dood? Als je die jongens laat leven gaan ze nog meer dood en verderf zaaien. Want waar komt het gros van onze politici en bestuurders vandaan? Die hebben al in hun corpsen dusdanig hechte vriendschappen gesloten dat ze elkaar voor de rest van hun levens de handen boven elkaars hoofden houden. Elkaar baantjes toeschuiven, de bal toespelen. En als ze van hun baantje een puinhoop maken krijgen ze wel weer elders goed betaald werk.

In hun cursussen psychopathie leren de jongens hard te zijn en ego’s als betonblokken om zich heen te bouwen. Empathie is iets voor watjes. Zaken zijn zaken, en de economie is hun afgod. De wereld zou beter zijn zonder mannen. Veel oorlog en misdaad zou ons bespaard zijn. ‘Neuken in de keuken en dan rechtstreeks de oven in,’ grap ik ergens, want dat is het enige waar mannen goed voor zijn. Ik denk dat ik daarin wel een beetje gelijk heb. Ze zijn kennelijk nodig voor de voortplanting, maar dat is het wel zo’n beetje. En dan nog. Hebben we ons intussen niet genoeg voortgeplant? Het wordt toch niks meer met het klimaat en zo. Voor grenzen aan de groei zijn ook grenzen aan de pik nodig. Gelukkig worden steeds meer mannen impotent. Ik ook trouwens, hoewel ik in mijn geval het nut niet er niet zo van inzie. Voortplanten was nooit mijn beste kant, maar zo heb ik niet bijgedragen aan de overbevolking, die de uiteindelijke oorzaak is van klimaat- en migratieproblemen. Zijn homo’s toch nog ergens goed voor, daar kunnen er nooit genoeg van zijn. Wat natuurlijk ook voor lesbiennes geldt.

Ik mag dan wel homo zijn, maar ik heb een hekel aan mannen. Vind het stomme wezens. De wereld van bier, voetbal en sixpacks is mij vreemd. Luisteren kunnen ze al helemaal niet. Laat ze los in een oorlog en ze slaan meteen aan het martelen. In de sportwereld spelen ze maar al te graag met ballen, alsof dat geen verkapte homoseksualiteit is. En altijd maar willen scoren, presteren. Als ze nog jong zijn kunnen ze leuk zijn, maar als ze eenmaal gesetteld zijn gaat het maar al te vaak bergafwaarts. Gelukkig is er nog wel een handjevol mannen dat wél naar hun innerlijke stem luistert. Dat worden dan componisten en schrijvers, dansers en schilders, filosofen en wetenschappers. Heeft het met seksisme te maken dat er in de artiestenwereld relatief veel mannen – en homo’s – rondlopen? Vrouwen kunnen veel van hun creativiteit kwijt in het baren van kinderen, dus mannen moeten op hun eigen manier dingen gaan scheppen. Laten we dus toch maar niet meteen álle mannen wegdoen. Want voor je het weet gooi je met hen ook veel cultuur in de oven die eigenlijk alleen voor alfamannetjes is bedoeld.

Niet alle mannen wegdoen dus, maar wel het overgrote deel ervan. Dan zal je zien hoe pijlsnel we op onze aarde uit de vele crises komen. Onze redding!

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Pinterest

Date 20 juni 2023

Op Pinterest kun je plaatjes, korte video’s en teksten verzamelen en bewaren. Die noem je ‘pins’ want je kunt ze vastpinnen op een ‘bord’. Ik beperk me nu even tot de plaatjes. Zo heb ik onder andere de borden ‘Leuke jongens’ en ‘Osho’. Je kan ook andere borden bekijken en plaatjes daarvan op je eigen bord zetten. Uiteraard kun je zelf ook plaatjes uploaden maar ik heb begrepen dat je daarmee alle rechten ervan aan Pinterest overdraagt. Zover ik weet heb ik dat nooit gedaan, zodat mijn borden alleen met plaatjes van anderen zijn gevuld. Beetje egoïstisch misschien. Er zijn diverse zoekfuncties, en hoewel Pinterest vaak zegt dat een pin van mij ‘geweldig’ is, geeft dit bedrijf ook dagelijks adviezen over wat ik óók wel leuk zal vinden. Daar gebruiken ze kunstmatige intelligentie voor, met als gevolg dat mij plaatjes over thuisdecoratie en zalmrecepten worden gepresenteerd. Er zijn honderden miljoenen gebruikers van Pinterest.

Op mijn bord ‘Leuke jongens’ verzamel ik plaatjes voor Robbie, en bij tijd en wijle maak ik hem gelukkig met een bulk blote knapen. Niet helemaal bloot natuurlijk, want als er iets taboe is in de Verenigde Staten waar Pinterest resideert, zijn het wel geslachtsdelen. Ik moet denken aan een cartoon waarin een moeder met haar dochtertje aan de hand dwars door het bloedbad van een shooting loopt, en haar verbiedt om naar een plaat aan de muur te kijken met een beeldhouwwerk van een naakte man. Misschien was dit soort hypocrisie ook de reden waarom ik eens een bericht kreeg van Pinterest dat ze een pin van me hadden verwijderd, samen met het zondebokkige plaatje. Dat was echter zodanig vervaagd dat ik geen flauw idee had welke pin ze nu bedoelden. Had ik ergens een pik over het hoofd gezien? Zo zomaar kunnen. Een maand later kreeg ik het bericht dat ze het plaatje weer hadden teruggezet. Kom er maar eens achter wat er gebeurd was. Lukt niet.

Een maand of drie geleden maakte Pinterest het nog bonter door mijn hele account op non-actief te zetten. Het enige wat erbij vermeld werd is dat ik mij niet aan de community richtlijnen had gehouden. Maar dat zijn er zoveel! Welke dan, lieve Pinterest? Hoe kan ik mijn leven beteren? Daar ben ik dus niet achter gekomen. In een verborgen bord had ik tekeningen van martelingen bewaard, voor het plaatjesboek van Robin uit mijn roman Strandvliet. Hadden ze in deze verborgen map gekeken? En martelingen zijn toch lang niet zo erg als geslachtsdelen? Ook hier weer geen antwoord van Pinterest. Hoe onbeschoft kun je zijn? Ik was ál mijn plaatjes opeens kwijt, zonder voorafgaande waarschuwing. En het grappige is dat al mijn pins zogenaamde ‘repins’ waren van Pinterest zélf! Met al hun AI hebben ze zelf ook zitten suffen. Nu moest ik voor Robbie opnieuw leuke jongens gaan zoeken. Op een nieuw account dat ik had aangemaakt onder een ander e-mailadres.

Jammer dit bedrijf waarin miljarden omgaan niet eens de moeite neemt om zich een beetje sociaal te gedragen. Voor klachten kun je alleen wat standaardklachten aangeven waarop je standaardantwoorden krijgt. Voor het overige geldt het in ons communicatietijdperk veel gebruikte No Reply. Onbenaderbaar. Op zich is Pinterest een leuke site, daar niet van, maar er zitten kennelijk wat asociale managers achter, dus ik zou er geen traan om laten als het bedrijf vandaag of morgen over de kop gaat. Moeten ze zich maar een beetje behoorlijk gedragen. Ja, ik heb ook de pik op ze. En bij deze zij iedere gebruiker gewaarschuwd.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Een echte hoogbegaafde

Date 11 juni 2023

Vrijdagavond was er weer een regioborrel. Van Mensa, de club van bollebozen waar ik me al jaren niet meer had laten zien. Ik zou bijna vergeten dat ik ook in real life lid ben van een broederschap. Ik zocht mijn stoute schoenen op, want ik zou me wel weer opnieuw moeten voorstellen. Het was prachtig weer, dus we konden buiten op het terras van Café Dudok zitten, vlak achter station Hilversum waarheen de bus me in dertien minuten bracht. Er zaten vier mannen, en tegen mijn verwachting in kenden de meesten mij nog. En ik hen, zij het niet bij naam want ik ben slecht in namen. Ik bestelde ijsthee, en na wat praten over ditjes en datjes kwamen er nog twee mannen bij. Heerlijk om weer eens onder gewone mensen te toeven. Dat laatste klinkt misschien gek omdat het over hoogbegaafden gaat, maar toch voel ik dat helemaal niet zo. Wat ik wel voel, is dat gesprekken tenminste ergens over gáán, iets wat ik in real life wel eens mis. Daar beginnen gesprekken meestal over wat voor werk je hebt, of je al of niet getrouwd bent en kinderen hebt, waarheen je naar vakantie gaat en dergelijke trivialiteiten, zodat je zelden tot de kern van iets komt.

De serieuzere gesprekken begonnen met de vraag van iemand wat de oorzaak van zwaartekracht eigenlijk was. ‘Gewoon kromming van de ruimte,’ mompelde ik nog. Of was het omgekeerd? Later debunkte iemand de graancirkels, die allemaal nep zijn omdat velen hebben laten zien hoe die gemaakt worden. Dus het ging al snel over UFO’s, want iemand heeft onlangs op een nieuwssite gelekt dat er bij de Amerikaanse defensie bewijs is dat we niet alleen zijn. Een ander gesprek ging over psychopathie, en waarom je wel een psychopaat móét zijn als je hoog in de politiek of het bedrijfsleven zit, want hoe anders kun je zonder geweten en empathie met een simpele handtekening de levens van velen ruïneren? Iemand naast mij merkte op dat het boven nog steeds kabalig was, dus ik liet hem op mijn app Air Traffic zien dan er boven Hilversum nauwelijks vliegtuigen waren. Maar hij bedoelde het feest op de eerste verdieping dat ik nauwelijks had opgemerkt. Dit in tegenstelling tot een loeiende motor, waarop ik mijn innige wens te kennen gaf dat dit soort jongens zichzelf eens dood moesten rijden maar daar helaas te laf voor waren. Gniffel grijns.

Wat later in de avond kwam een jonge heldere knaap tegenover me zitten, die wilde weten hoe ik mijn naam van Osho had gekregen. Hij was écht geïnteresseerd, dus ik vertelde hem over mijn initiatie in Poona waarbij ik echt aan Osho’s voeten zat terwijl hij me toesprak, me ‘Satyamo’ noemde en een mala om mijn hals hing. Nadat ik wat meer had verteld over het sannyasland, bleek hij helemaal in de wereld van non-dualiteit, advaita te zitten. Las net als ik het tijdschrift InZicht en was een fan van Rupert Spira, van wie ik wel eens een boek gelezen zal hebben. En op Osho had hij weinig tegen, want hij had het een en ander meegemaakt in het inmiddels aloude Haagse meditatiecentrum Wajid. Dat alles was klik, klik en nog eens klik, want halve woorden waren genoeg. Hij had recent een trip op truffels gemaakt en vertelde daar heel helder en geloofwaardig over, wars van enige sensatielust. Hij begreep zoveel van bewustzijn en zo, dat ik vond dat hij stervensbegeleider moest worden. Dat past mooi bij zijn opleiding aan de Universiteit voor Humanistiek in Utrecht.

Zo zie je maar weer: hoogbegaafden zitten niet altijd in hun mind. Juist het objectiveren en daarmee relativeren van je eigen hersenproductie hoort daar ook bij. Wat volgens mij een teken van échte hoogbegaafdheid is.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Kosmische dans

Date 7 juni 2023

Als we niets doen ontstaat er chaos. Ook op mijn werkkamer op zolder. Daar mag na vele maanden eigenlijk wel gestofzuigd worden. En als daar hier en daar een spin rondwandelt vind ik dat eigenlijk wel gezellig. Tussen de wirwar van draden onder mijn werktafel en achter de computer wil wel eens wat spinrag rondhangen. Ook tussen de boeken waarvan ik stapeltjes wegens gebrek aan ruimte ongesorteerd op de vloer heb staan. Bovenop de kantoorkast moet een dikke laag stof liggen. Een laatje is volgepropt met allerlei soorten kabeltjes waarvan ik meestal niet meer weet waar ze bij horen. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Het behang zit nog netjes tegen de muren, dat wel, maar het mag duidelijk zijn dat onderhoud en opruimen niet mijn beste kant is. Toen ik als achtjarig jongetje mijn tafel moest opruimen legde ik er gewoon een doek overheen. Mijn moeder was het daar niet mee eens. Vriend en ik hebben wel eens woordenwisselingen over dit soort dingen gehad. Gelukkig komt hij nooit boven. En het meest erge is dat ik die rotzooi nog koester ook. Mijn eigen nest.

Alleen met computers, mobieltjes en taal ga ik netjes om. Alsof ik in de meer abstracte en virtuele werelden orde belangrijker vind dan in het alledaagse concrete leven. Ik zwerf liever door oude vervallen huizen en fabrieksgebouwen dan door al die keurige nette woningen en propere bedrijfsruimtes. Ik genoot van het spookhuis van mijn Wijze Tante, en intussen wedijvert onze tuin – ik noem het voor het gemak toch maar een tuin – met die zoals zij die had. En sinds haar centrum Oasis in Kalmthout is opgeknapt, heeft dat minder sfeer. Ik hou van rommel en chaos. Of van, om het mooi te zeggen, de Tweede Wet van de thermodynamica waarover ik een simpele uitleg las. Als je ergens geen energie in stopt vervalt het, mengt alles zich met alles, ontstaat er een grote eentonige brei, entropie ofwel wanorde, een chaos waarin alle vormen verdwijnen omdat alles hetzelfde is. Tegelijk kun je zeggen dat alles dan één is, en in evenwicht. Er zijn geen grenzen meer, zodat zelfs onze ego’s oplossen.

Hoe vaak hebben we in spirituele kringen niet horen zeggen dat we voorbij de vormen moeten kijken, dat we geen energie in onze ego’s moeten stoppen, dat alles één is en naar evenwicht streeft? Dan is de ideale werkelijkheid dus een en al chaos. Het lijkt erop dat het punt waaruit de oerknal ontstond ook chaos was, een singulariteit waaraan op een of andere manier een berg energie werd toegevoegd zodat die ontplofte en er elementen ontstonden, eerst waterstof, helium en lithium. En het zou me niets verwonderen als aan het eind der tijden de kosmische dans weer in chaos eindigt, waarna alles weer van voren af aan begint. Maar ik ben me ervan bewust dat dit speculeren is op basis van oosterse tradities volgens welke alles het spel is van Shiva, de vernietiger die nog belangrijker is dan Brahma, de schepper, en Vishnu, de instandhouder. Uit chaos wordt kosmos, en uit kosmos wordt chaos geboren. Opgaan, blinken en verzinken, ofwel de ademhaling van entropie. Juist nu die al millennialang heel laag is en we verstrikt zijn in vormen, verlangen we naar meer eenheid, versmelting en evenwicht.

Kortom: hoog tijd voor chaos! Ik snak ernaar. Je kan niet altijd blijven inademen. Het is natuurlijk het mooiste als je de waarnemer, de getuige blijft van dit spel zonder je ermee te identificeren. Osho raadt ons dan ook aan om juist op het kleine moment tussen in- en uitademing te letten, en omgekeerd. Dat is het mooie van roken, denk ik dan: je ademhaling staat na elke trek even stil. Misschien is roken, net als veel andere verslavingen, wel spiritueler dan ik ooit gedacht heb. En ja: spiritualiteit kan verslavend zijn. Vertel mij wat! Net als de behoefte aan evenwicht, zelfs tussen leven en dood. Want je kan niet leven zonder te sterven. Evenmin als je kan sterven zonder te leven.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Extinction Rebellion

Date 29 mei 2023

Soms moet je gewoon stout zijn. Omdat je niet anders kan. Omdat politici willens en wetens niet willen luisteren. Omdat de toekomst van je eigen leven op het spel staat. En gaat het niet om je eigen toekomst, dan gaat het zeker om de toekomst van je kinderen en kleinkinderen. De opwarming van de aarde dus, met alle desastreuze gevolgen ervan, zoals vernietiging van de natuur, massamigratie en … nou ja, dat hoef ik niet meer te vertellen. De politiek, het bedrijfsleven en de boeren hadden al decennia kunnen weten dat ze zo niet door kunnen gaan. En wie niet luisteren wil moet voelen. Ons nageslacht zal niet trots op ons zijn. Ik snap trouwens niet hoe mensen het nog aandurven om kinderen op de wereld te zetten. Soms hoop ik dat er een nieuwe pandemie komt, want die bleek heel gunstig voor het klimaat. Het kan dus wél! Maar tot mijn verbijstering zie ik nog steeds mensen voor verre vakanties rustig in vliegtuigen stappen. Jongens, dat kán allemaal niet meer.

Ik geniet dus van de acties van Extinction Rebellion. Nu opnieuw op de A12 in Den Haag. 1579 klimaatactivisten opgepakt! De politie heeft kennelijk niets beters te doen zoals het verkeer omleiden. Dat werd een vrolijk arrestatiefestival! Want de openbare orde moet gehandhaafd worden. Laten die automobilisten maar de trein nemen of gaan fietsen, want eigenlijk zijn zij het die de openbare orde verstoren. Die leggen veel te veel beslag op ruimte die van ons allemaal is. Ja, protesteren kan wél! Mensen kleden zich gewoon uit als waterkanonnen in stelling worden gebracht. Dat geeft het ook iets ludieks. En zoetjes aan begint ook de intelligentsia achter deze vreedzame protestbeweging te staan. Zoals wetenschappers van Science Rebellion. ‘Die mensen van Extinction Rebellion, die hebben gewoon gelijk,’ zegt klimaateconoom Reyer Gerlach van de Tilburg Universiteit, die meegewerkt heeft aan een rapport van VN-klimaatpanel IPCC. ‘De maat is vol.’ Ook hij demonstreerde mee.

Op de website van Extinction Rebellion zie ik dat ze een mooi logo hebben. Een zandloper binnen een cirkel, ofwel de tijd die de aarde de aarde nog rest. De beweging is vijf jaar geleden in het Verenigd Koninkrijk ontstaan en herbergt nu duizenden rebellen in 1206 groepen in 86 landen. Ze zijn tegen ecologische verwoesting en willen een ‘rechtvaardige transitie door het oprichten van een Burgerberaad dat een leidende rol speelt in de besluitvorming.’ De nood is hoog, want ‘oneindige groei op een eindige planeet is onmogelijk.’ Dat heb ik zelf ook nooit begrepen, waarom economie en bedrijfsleven steeds moeten blijven groeien. Zelfs met een minimale intelligentie kun je begrijpen dat dit niet eeuwig zo door kan blijven gaan. Dat geloof is niets anders dan dat in kankergezwellen. Afgelopen zaterdag was het protest gericht tegen de jaarlijkse 17,5 miljard staatssteun voor fossiele bedrijven, een veelvoud van uitgaven voor het klimaatbeleid. Kiezen voor kanker kan kennelijk ook een politieke keuze zijn.

Acties als deze, zoals recent het verstoren van een aandeelhoudersvergadering van Shell, kunnen er niet genoeg zijn. Zondag kwamen de meeste arrestanten van Extinction Rebellion alweer vrij, zodat de politie baalt. Waar hebben ze dit alles dan voor gedaan? Maar ze kunnen natuurlijk lastig even 1579 mensen opbergen. Ik heb er vaak op gemopperd dat er te weinig gehandhaafd wordt, maar nu vond ik dat wel leuk. Van protesteren kun je een leuk feestje maken, en dat is nu mooi gelukt. Tegen rechts en kapitalistisch beleid dat Extinction Rebellion pervers en misdadig noemt. En terecht.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites