In het hart van India

21 juli 2024

Vannacht droomde ik dat mijn kundalini doorbrak. Je weet wel, die energie die langs je ruggegraat omhoog reist, van chakra naar chakra om uiteindelijk in de sahasrara bovenop je kruin tot bloei te komen. Ik hoorde mijn rugwervels kraken en liet dat maar zo. Onzin natuurlijk, die droom. Bovendien ervaar ik veel esoterie juist als antispiritueel omdat er nog altijd sprake is van willen en verlangen. Die droom kwam natuurlijk omdat ik had gelezen in het boek De onwetendheid voorbij van Surya Cliné. Dat rijk geïllustreerde en goed gedocumenteerde boek kocht ik omdat Srajan, die ik nog ken uit de tijd dat ik in de Amsterdamse commune actief was, me erop wees. En dat deed hij omdat hij mijn korte reisverslagen over mijn tocht door India in 1990 op de site van de stichting Vrienden van Osho had gezet. Over Gadarwara en Jabalpur. En dat deed hij nadat ik hem wat aanvullende foto’s op een ander artikel had gestuurd van universiteiten waar Osho filosofie had gedoceerd.

Surya deed in 2016 mee met een groepsreis door India, langs plekken die ik in 1990 op mijn dooie eentje bezocht. Met name Gadarwara waar Osho zijn jeugd doorbracht en het natuurlijk niet kon nalaten diverse schelmenstreken uit te halen, Jabalpur in hartje India waar Osho professor was en verlicht raakte in 1953, en Khajuraho met zijn prachtige tantristische tempels. Over die laatste, die een belangrijke inspiratiebron voor Osho waren, schrijft Surya veel, bijvoorbeeld hoe er geoefend werd in orgasmes die je in je totale lijf beleeft, die helemaal niets meer met seks van doen hebben. De prachtige erotische afbeeldingen van de tempels lijken allemaal over seks te gaan, maar het gaat juist over het overstijgen daarvan. ‘Ze horen een plaats van echte liefde te zijn,’ citeert ze rondleider Ganga over de tempels. ‘Daarom heb ik je gezegd, tantra is het pad van totale onthouding, celibaat dat van binnenuit komt.’ Dan is er geen erectie, geen orgasme, maar toch een seksuele extase.

De groepsleider van de reis is Anadi, en hij organiseert tot vandaag deze meditatiereizen langs plekken waar Osho heeft geleefd of die hij belangrijk vond. Het blijkt dezelfde Anadi te zijn die mij een kwart eeuw geleden op zijn motorfiets diverse historische plekken in Gadarwara liet zien, zoals de brug waar Osho graag van afsprong, en de Olifantspoort wiens naam hij eer aandeed door er op een heuse olifant door te lopen. Het lezen van Surya’s boek is voor mij extra leuk omdat ik er zoveel uit herken. Ik heb het nog niet uit en ben benieuwd of deze meditatiegroep ook de Marble Rocks heeft bezocht wat voor mij heel vervreemdend maar daarom zo indrukwekkend was. Toen belandde ik in het donker met twee begeleiders op een minuscuul eilandje midden in een meer waar vervolgens wierook bij een beeldje werd gebrand. Zelden was ik zo verlaten van de rest van de wereld. Ik zie dat de groep wel in Jabalpur bij de boom is geweest waaronder Osho verlicht raakte, een Spaanse kers waarvan ik bladeren verzamelde.

Maar nu ben ik nog aan het lezen over Khajuraho, en vind het jammer dat ik weinig van de achtergronden van de tempels wist toen ik daar was. Er nestelde zich daar wel een Vangelis-achtige melodie in mijn hoofd, die daar tot vandaag de dag is blijven zitten. En nu maar afwachten of ik de komende nacht weer van die onzin ga dromen dat ik verlicht word.

Gepost in Spiritualiteit, Uit mijn leven