Kunstbloemen
6 maart 2025
We vonden het altijd nep en moesten er dus niets van hebben. Kunstbloemen. Maar ik heb toch een boeket ervan bij Vriend laten bezorgen. Met een mooie vaas. Geen gedoe met water geven, al of niet in het zonlicht plaatsen, en die gaat héél lang mee. Toen ik hem vertelde dat ik hem zo’n boeket wilde geven, wist hij niet of hij het leuk vond of niet. Maar ik heb de gok gewaagd. Prijzig, zeer prijzig zelfs. Van Blooming Good, niet de eerste de beste op dat gebied. Met volgens de beschrijving gele en oranje cosmea, vlambloem violet, roze madeliefjes, lelies en phaenocoma, en blauwe lavendel. En een “agapanthus, ofwel ‘bloem der liefde’ in het Grieks.” En dat allemaal van zijde. Het lijkt wel handgemaakt. Het enige nadeel is dat zijde niet geurt. Maar wel vrolijk kleurt en als veldboeket toch een beetje lente in de kamer van Vriend brengt. En geloof me: mooie kunstbloemen maken is ook een kunst!
Vriend gromde wat, waaruit duidelijk werd dat hij het maar niets vond. Ik vraag me af of hij een schilderij van bloemen ook niet zou waarderen omdat de flora erop niet echt is. Het herinnerde me aan een oud strijdpunt tussen ons dat nooit is opgelost. De aanleiding ervan was Second Life. Hoe durfde ik als spiritueel iemand mij in die namaakwereld te storten en zo mijn ziel te verkopen? Dat ik deze virtuele wereld als echt en reëel ging bestempelen sloeg toch wel alles! Ik las deze week in de NRC een artikel van Anne-Martijn van der Kaaden over hoe ouders met hun kinderen omgaan “En, hoe was het online?” vragen ze hen maar zelden. “Wat was het leukste filmpje dat je vandaag hebt gezien? Wie volg je op YouTube, TikTok of Insta? Wat deelt diegene? Zie je weleens dingen die je niet leuk vindt? Hoe voel je je nadat je lang achter een scherm hebt gezeten? Met wie praat je meestal online?” Ik zou het leuk gevonden hebben als ook Vriend mij dat soort dingen vaker had gevraagd. “Voor kinderen bestaat het onderscheid niet: de online wereld is net zo echt als de fysieke.” Kennelijk ben ik nog een kind.
Wat is namaak en wat is echt? In de klassieke muziekwereld zijn er hele discussies over wat authentieke uitvoeringen zijn, en of je dat al dan niet dient na te streven. Is de enige echte Mondscheinsonate die zoals Beethoven hem speelde? Zijn andere uitvoeringen dan minder waard? Moeten uitvoerenden zich de ziel van de componist eigen maken of mogen ze er ook hun eigen ziel in leggen? Zijn reproducties van schilderijen eigenlijk uit den boze terwijl je ook daarmee de ziel van de schilder kunt voelen? En wat te zeggen van mooie speelfilms die zich afspelen in een wereld van decors, van boeken die herdrukt worden, van de dierenwereld die zich miljoenen jaren heeft gereproduceerd? Is de ‘mens’ Trump nog een echte originele brulaap? Als je heel goed kijkt blijkt de hele wereld nep, is er nog maar weinig origineels te vinden. Maar ook wat nep is heeft een ziel. Uiteindelijk is alles uit liefde ontstaan, ook lelijke dingen en gebeurtenissen zoals oorlogen.
Ik ben een panpsychist. Praat zelfs lief tegen de Friese klok die de laatste weken niet meer lopen wil. Zo zal ik ook blijven praten met de kunstbloemen die nu rolstoelbestendig de kamer van Vriend wat meer kleur geven. En moet ik nog uitzoeken welke die agapanthus eigenlijk is.
Gepost in Computer en internet, Kunst, Uit mijn leven
