Mijn hersenen en ik
31 maart 2025
Nu mijn hersenen nog. Die betrap ik erop dat ze minder goed kunnen rekenen. Eén keer wilden ze me niet laten weten hoeven zes maal acht was. Gekker moet het toch niet worden! Soms zijn ze gewoon duf. Ik heb ergens gelezen dat mensen met long covid last hebben van hersenmist. Hoewel ik nooit covid heb gehad, vind ik dat toch een mooi woord. Nou ja, mooi. Soms vertel ik Arthur iets dat ik al eerder heb verteld. Hij neemt het me dat niet kwalijk omdat ik ben nu eenmaal een oude man ben. Au! Hoe durf je dat te zeggen, liefje! Omdat er eergisteren een gedeeltelijke zonsverduistering was, zat ik even te puzzelen over hoe zons- en maansverduisteringen eigenlijk ontstaan, waarop mijn grijze massa allemaal onzin begon te spuien. Steeds vaker gebeurt het dat ik een woord niet kan vinden, alsof dat een les voor mij is om te beleven hoe Vriend zich vaak voelt.
Laatst kon ik midden in de nacht niet op een woord komen en voelde ik allemaal gewroet en geploeg in mijn hersenen voordat ik weer in slaap viel. Maar toen ik weer wakker werd waren ze nog steeds bezig met graven. Ja, ik weet dat je even aan iets anders moet denken als je een woord aan het zoeken bent. Maar dat lukt niet altijd. Op een onbewaakt moment popte het overigens niet al te alledaagse woord eindelijk op. Entropie. Hè hè! Een wetenschappelijk begrip dat onder andere chaos betekent. Zoiets waar de Verenigde Staten nu op afstevenen. Het is niet voor niets dat je bepaalde woorden niet meer wilt weten, dat je ze verdringt in je onderbewustzijn. Daar betrap ik ze wel vaker op. Kennelijk hadden mijn hersenen weinig behoefte aan zelfkennis, wilden ze niets van chaos weten.
Twee maanden geleden moest ik een vies drankje met kalium drinken, want daar was niet veel meer van over in mijn lijf. Een gebrek daaraan is niet goed voor je hersenen. Dus ik had óf te weinig kalium in mijn voedsel geconsumeerd, óf mijn hersenen veel te veel van die brandstof laten opslorpen, zodat ik moest bijtanken. Misschien moet ik de dokter nog wat extra vragen? Gelukkig heb ik mijn lidmaatschap van Mensa al veertien jaar geleden aangevraagd, want nu zou dat niet meer gehonoreerd worden. Een beetje intelligentie kon ik dus wel missen. Misschien ga ik dan juist wat meer van apps snappen, want hoe meer je daarbij nadenkt, hoe minder je ervan snapt. Appen is kennelijk iets anders dan snappen. Hoe intelligent moet je zijn om iets van de wereld te snappen? Om iets van je eigen hersenen te snappen? Is het mogelijk om het onsnapbare te snappen?
Intelligentie is leuk speelgoed, maar wijsheid is toch iets anders. Wat dat laatste betreft geeft Arthur mij juist complimenten.
Gepost in Gezondheid en welzijn, Uit mijn leven
