Impotentie als gave

25 april 2025

“Ik ben impotent, maar dat is ook mijn gave,” flap ik eruit als Danny vraagt of ik na onze vrijpartij ook in real life ben klaargekomen. Want zo gaat dat vaak in Second Life. Terwijl avatars enthousiast elkaars lijven bevlekken, bevredig je jezelf ook in de zogenaamde echte wereld. Soms gaat een van beiden rustig tellen, want het is mooi om tegelijk klaar te komen, net als bij real life seks. Ooit klaagde een vriend dat hij zijn toetsenbord had volgespoten. Lol. Laat ik eerlijk zijn: Second Life is vaak Second Sex. Daar wordt natuurlijk niet al te veel ruchtbaarheid aan gegeven, want het lijkt ook een beetje jammer als je op deze manier aan je trekken moet komen. Jongens die achter het scherm vreemdgaan. Die niet uit de kast durven komen. Die in werkelijkheid oude mannen zijn. Die alleen zijn. Die lichamelijk gehandicapt zijn. Die uit hun mond stinken. Of die gewoon de mooie jongen willen uithangen. Dan moet je jezelf maar behelpen met porno of ander zielig gedoe zoals Second Life. Ik ben een van hen.

Maar waarom vertelde ik dat impotentie ook mijn gave is? Omdat de seksuele energie niet meer in mijn kruis zit opgepropt en samengeperst, maar als een tinteling door mijn hele lijf vloeit. Ja, als zachte boter. Dan ben ik de geilheid zelve, een en al lichaam, van top tot teen. Het is een smachtend smelten. Daarom hou ik niet van kou, dan wordt de boter ook hard. Ik krijg hem niet meer overeind anders dan met veel kunst- en vliegwerk zodat ik er vaak geen zin meer in heb, maar de erotiek in alle cellen van mijn lijf voelt zalig. Wellicht voelen andere jongens dat, want ondanks mijn impotentie vinden ze me vaak heel sexy. Maar misschien is dat wel dankzij mijn impotentie. Tegelijk hou ik minder van klaarkomen, want dan is alles weer weg. Veel te uitputtend voor iets dat eigenlijk vanzelf moet gebeuren. Het doet me denken aan tantra, waar seksuele energie ingezet kan worden voor je spirituele ontwikkeling. Je kan je lichaam alleen maar loslaten als je het eerst echt ként en volledig bént. Daarom moet Osho niets hebben van de lichaamshaat die in veel religies floreert.

Toen ik een jaar of vijf geleden de dokter vertelde over mijn impotentie die rond die tijd heel geleidelijk is ontstaan, bood hij aan mij te helpen. Ik wees dat af omdat dat allemaal gedoe zou opleveren waar ik geen zin in had. Laat maar. Aan mijn kruis geen polonaise. Voor veel mannen is het een ramp als ze geen fier geslachtdeel meer kunnen hebben. Ik moet toegeven dat ik dat ook wel eens mis, maar dat is tegelijk ook een zegen. Omdat ik mijzelf met weinig druk op de ketel niet minder, maar juist méér erotisch ben gaan voelen. Juist zonder orgasme een méér seksueel wezen ben geworden. Niet van hop hop klaarkomen, uitblazen en wegwezen maar genieten van een oortje likken, door haren strijken en subtiele, bijna onvoelbare aanrakingen. Dat is voor mij Ware Liefde. Maar ik geniet in Second Life ook van hoe andere jongens speels spuiten en kliederen en daarna weer onder de douche moeten. En soms doen ze dat juist expres niet. Homo ludens, speelse homo’s in de gayscene. Ik mag dat wel.

Soms denk ik dat impotentie bij een natuurlijke ouderdom hoort. En ook biologisch is dat logisch. In je jonge jaren steek je wild vuurwerk af, en als oudere leef je onder de verstilde sterrenhemel die het heeft achtergelaten. In je jonge jaren laat je de vulkaan uitbarsten en als oudere kleed je je in zachte tintelende nasmeulende lava. In je jonge jaren leef je van orgasme naar orgasme en als oudere voel je dat je zélf het orgasme bent, zij het zacht als kruidenboter. Ik heb mezelf in veel orgasmes verloren om zwevend weer wakker te worden in een zalige serene rust en stilte. Dan was de reis van klaarkomen naar klaar-zijn volbracht. “From sex to superconsciousness” noemde Osho dat. Je verliest je geslacht, bent geen man of vrouw meer. Misschien wil mijn impotentie me wel een lesje in sterven geven, want ik kan mijn lichaam alleen loslaten als ik er helemaal één mee geworden ben. Seks. In de loop der jaren raak ik er geleidelijk klaar mee. Maar dat is iets anders dan mijn lichaam ontkennen door het niet meer te willen voelen. Integendeel.

Zoals Nemo het songfestival won met hun ontroerend lied The Code waarin hen over hun non-binaire reis vertelt, zo zouden wij impotenten ons ook wel eens mogen emanciperen. Want ook dat kan een gave zijn.

Gepost in Gezondheid en welzijn, Uit mijn leven