Een nieuw leven
30 mei 2025
Ik heb voor het eerst sinds 1349 dagen niet in mijn eigen bed geslapen. Want Hein en Floor hebben me het afgelopen weekend meegenomen naar hun vakantiehuisje in Frankenau. Daar hebben Vriend en ik het vorige decennium vaak gelogeerd. Maar nu zat er geen Vriend naast me in de auto, wat aanvoelde als een beetje valsspelen. Ik wel en hij niet. We hebben indertijd met zijn vieren veel auto-, wandel- en fietstochtjes gemaakt. Ik had Hein en Floor gewaarschuwd dat er wat mij betreft weinig meer van wandelen en fietsen terecht zou komen. Dat eerste hou ik tegenwoordig hooguit een halve kilometer vol, zeker als het wegdek steeds op en neer gaat, en dat laatste maakt me onzeker omdat ik meteen ga slingeren zodra ik zelfs maar een beetje achteromkijk. Wegens het koude en regenachtige weer bleek dat allemaal geen probleem. We bezochten wel een restaurant en een museum in kuuroord Bad Wildungen waar ik me altijd een beetje in Nice waan. Boodschappen in Frankenberg waar ik een nieuwe broek en kleurige T-shirts heb gekocht. Dat laatste moest ik van Arthur, en ik heb hem foto’s daarvan gestuurd. Het kon anders dan dat ik Hein en Floor kennis met hem liet maken zodat mijn zoomer ook een beetje aanwezig was.
Het is niet eerlijk! Zomaar zonder Vriend plekken bezoeken waar we samen geweest zijn. De Edersee. Langs dorpjes waar we indertijd met zijn vieren waren. Ik moest denken aan een wandeling waarbij we in regen en onweer belandden en in een gammel schuurtje schuilden terwijl Hein dwars door de hoosbui rennend de auto ging ophalen. Aan een beangstigend uitputtende fietstocht over de bergen heen, met een veel te kort durende beloning omdat je daarna in een mum van tijd weer beneden bent. Hoe ik met Vriend in een gondeltje hoog in de licht zweefde, waarbij ik mijn arm om hem heen sloeg. Zijn herinneringen vervagen nu, en ik weet niet of het verstandig is om hem foto’s te laten zien. Zo is dement zijn niet zo erg, want hoe kan je verdrietig zijn om dingen die je je niet meer herinnert? Daarentegen is dement worden wel erg, omdat je merkt hoe dierbare herinneringen langzaam in vergetelheid wegglijden. Het is niet eerlijk. Net zoals Arthur een van mijn beste vrienden is geworden terwijl Vriend nog leeft. Maar ik ken hem nu twee jaar, nog voordat Vriend zo achteruitging. Alsof het bestaan mij tijdig een reddende engel toestuurde met wie ik lief en leed kan delen, inclusief onze verschillen. Die me gewoon gelukkig maakt.
Mijn nieuwe taak is leren voor me te laten zorgen. Ik mocht in het bed van Hein en Floor slapen en nam Donald Duckjes mee. Geleidelijk leer ik liefde en vriendschap te accepteren zonder meteen wat terug te willen doen. Ik heb wel ons eten, cappuccino’s en gebak betaald. Liefde ontvangen is moeilijker dan liefde geven – dat zal ik wel eens eerder hebben gezegd, en daar oefen ik nu in. Net zoals ik nu eens in de twee weken een huishoudelijke hulp laat komen. Me drie keer in de week door AutoMaatje naar Vriend laat brengen. En ik minder aan goede doelen geef, wat ik bovenmatig veel heb gedaan. De rest van mijn leven is voor mezelf. Ook hier komt Arthur weer om de hoek kijken, want die blijft erop hameren dat ik goed voor mezelf moet zorgen. Alleen maar dingen moet doen waar ik gelukkig van word. Zo ben ik vorige week voor de tweede keer uit onze studentenclub in Second Life gestapt. Ik werd gechanteerd waar ik bij stond, maar ik had geen zin om net als hen te dreigen met op te stappen en ben vertrokken met een keurig verhaal over waarom. Geen zin in verdere discussies met bijbehorend drama tot diep in de nacht, maar gewoon wegwezen. Het verschil tussen Second Life en real life is kleiner dan de meeste mensen denken.
Ik heb geen gras gemaaid zoals vroeger. Trachtte wel wat onkruid weg te knippen maar moest daarvoor te veel bukken en opstaan. Heb toen maar een bezem gepakt en de vlonder voor de voordeur geveegd. Het is wonderbaarlijk zoals je geleidelijk steeds minder kan als je ouder wordt. Soms kijk ik naar hoe jongeren gewoon alles kunnen doen wat ze denken en willen, zich totaal onbewust van de magie daarvan. Ze weten niet beter, en kúnnen ook niet beter weten. Mijn handschrift wordt klein en priegelig, een pil blijft soms in mijn keel steken, mijn huid beschermt me minder tegen de kou, ’s nachts moet ik vaker plassen, soms kan ik moeilijker op woorden komen, en meer van dat soort ongerief dat ik oudere lezertjes niet hoef te vertellen. Afscheid van het normale leven, met tegelijk het gevoel dat het wel mooi geweest is allemaal. Maar dan wel écht mooi! Sterven is voor mij dan ook niet iets wat ik op een zeker moment ga doen, maar een geleidelijk proces waarin ik steeds meer van mijn uiterlijke wereld in die van mijn innerlijk schuif, van lichaam naar geest. Die laatste is mij meer waard, want die kent geen tijd en wordt niet oud. Mijn Second Life wordt real life en omgekeerd, en eigenlijk hoort dat ook zo. Want de meest fantastische wereld is die van mijn fantasie.
De hoogste tijd om mezelf te verwennen, alleen maar te doen waar ik zin in heb. Laat de wereld maar lekker aan mij voorbijgaan, want daarin zijn mijn taakjes wel volbracht. Vind ik.
Gepost in Uit mijn leven
