Onzichtbaar
21 juli 2025
Soms word ik gewoon niet gezien. Dat is natuurlijk wel lekker rustig. Maar het heeft ook zijn nadelen. Bijvoorbeeld als ik in een restaurant of op een terras de aandacht van de ober wil trekken. Die kijkt dan vaak alle richtingen op, behalve de mijne. Tijdens een commissievergadering zat ik eens tijden lang met mijn arm in de lucht, wat alleen door een gniffelend publiek werd gezien, en niet door de voorzitter. Toen er in de trein nog kaartjes werden geknipt maakte een conducteur het wel erg bont door aan iedereen een kaartje te vragen behalve aan mij. In het restaurant van Naarderheem heb ik vaak lol met Anna en Keimpe die naast ons zitten. Die worden gegroet door veel voorbijlopende mensen die Vriend en mij niet zien zitten. Ik moet hen dan zelf wat explicieter smakelijk eten wensen. Soms werkt dat, waarop Anna me een goedkeurend lachje geeft. Maar vaak kijken ze een andere kant op als ze langs onze tafel schuifelen, waarop Anna en ik elkaar grijnzend aankijken. Wéér mislukt! En dat kan niet komen omdat we homo zijn want veel mensen denken dat we vader en zoon zijn.
Niet gezien worden overkomt iedereen wel eens, maar mij toch wel wat extra vaak. Aandacht krijgen is een hele kunst voor mij. Misschien helpt het als ik mij in dit heerlijke zomerweer nichterig ga kleden met alleen een croptop over mijn blote bovenlijf. Maar dat durf ik niet omdat ik geen achttien meer ben. Op advies van Arthur heb ik wat kleuriger en vrolijker shirts gekocht, maar dat is kennelijk nog niet genoeg. Ook niet dat ik mijn haar de laatste tijd wat wilder maak door er bij tijd en wijle wat in te gaan roeren. Een hip haardbandje gaan dragen dan? Mijn armen dan maar vol tatoeages stoppen? Maar ik hou niet van dat stoere gedoe waarmee jongens hun naaktheid camoufleren. Net zomin als van dat glimmende kunst- en vliegwerk door lippen, neus en oren, want ik heb al – hoewel onzichtbaar – metaal genoeg in mijn lijf. Als ik een echte nicht was ging ik mijn ogen en wenkbrauwen opmaken. Maar ik ben geen echte nicht. Het enige extravagante in mij is dat ik graag met blote voeten in mijn sandalen loop. Maar mensen kijken weinig onder tafels naar elkaar.
Het komt door die Neptunus die pal op de midhemel stond toen ik geboren werd. Of nog beter, door Jupiter die als heerser over mijn ascendant zich in het twaalfde huis heeft verstopt en zelfs helemaal geen lijntjes met andere planeten heeft. Maar die Jupiter in Schorpioen is wel een geluksbrenger die me laat genieten van de diepte van eenzaamheid en alleen zijn. Sommige lezertjes zien de lol daar niet van in. Anderen vinden dat wat meer assertiviteit, wat meer voor mezelf opkomen geen kwaad zou kunnen. Ik heb dat vaak gehoord, en dat is inderdaad niet mijn beste kant. Ondanks mijn masochistische fantasieën kan ik mezelf slecht verkopen. Als dingen niet vanzelf gebeuren, hoeven ze voor mij vaak al niet meer. Ik hou er niet van mijn best te doen. En ik ben met die mentaliteit in elk geval 78 jaar geworden. Eigenlijk wil ik niets anders dan eigenwijs mezelf blijven zijn. Dan maar wat minder gezien worden. Wat ik belangrijk vind gooi ik op het internet en daar train ik AI-chatbots mee. Aan mijn lijf geen psychologische en therapeutische polonaise, want dat gaat uiteindelijk toch niet over mijn wezen.
Laat mij mijn eigen gang maar gaan, zingt Ramses Shaffy. En daar houd ik mij aan. Dat vind ik veel belangrijker dan zichtbaar zijn.
Gepost in Uit mijn leven
