Zwijgend samen

17 september 2025

We hebben veel gezwegen gisteren. Ik lag op mijn rug in Arthurs armen. Naakt keken we   vanaf het balkon uit over onze door fakkels verlichte macabere speelplaats. We deelden de stilte onder de sterren. Als hij lang niets zegt heb ik de neiging me ongemakkelijk te gaan voelen. Ben ik bang dat hij niet aanwezig is, dat zijn aandacht heel ergens anders is dan bij mij. Dat hij in het ergste geval tussendoor achter zijn computer met heel andere dingen bezig is. Als een ander zwijgt kan dat best bedreigend zijn. Dan krijg ik de neiging de ander met woorden vast te willen houden. Dan begin ik opnieuw over het romantische uitzicht of iets overbodig anders dat hij ook wel weet. Mercurius conjunct zon: er moet iets gezegd worden. Maar Arthur zegt weinig.

Finnen hebben een hekel aan social talk en houden meer dan zelfs ik van stilte en zwijgen. Als ik zwijg of van stilte geniet wil ik daar meteen over praten. Wat vaak overbodig is, want terwijl ik mijn woorden typ is Arthur soms bezig iets soortgelijks te schrijven. Verstrengeling heet dat in de kwantummechanica. Dan komt er opeens een wolk hartjes uit mijn lippen. Hij is er nog helemaal bij, en ik klik ook op zijn mond zodat we beiden onder een zwerm hartjes lijken te zweven. Hij strijkt door mijn haren en slaat zijn arm om me heen. Ik lik zijn vinger en draai mijn hoofd naar hem toe. We kijken elkaar een poosje woordloos aan. De stilte wordt groter alsof die ons steeds meer omhelst. Mijn ogen worden vochtig. Het is alsof de stilte een magische energie is die ons en de wereld om ons heen doordrenkt.

Nuku hymy huulillasi, wenst hij me zoals gebruikelijk toe als hij vertrekt. Slaap met een glimlach op je lippen. We delen nog even hoe mooi we dit samenzijn vonden. We sturen elkaar negen hartjes. Dat is zijn geluksgetal. Kusjes. En dan ben ik weer alleen, stil en confuus van wat er eigenlijk gebeurd is. Magie bestaat gewoon.

Gepost in Second Life, Uit mijn leven