Renovatie
4 oktober 2025
De Bijvanck is op de schop. Deze Blaricumse wijk is inmiddels een halve eeuw oud en mag nu wel wat opgekalefaterd worden. De helft van die helft heb ik intussen meegemaakt en ik weet nog steeds geen mooiere plek om te wonen, mede wegens veel groen en parken, huizen met ruime tuinen en een klein winkelcentrum in het centrum. Een bloemkoolwijk waarin je makkelijk verdwaalt, net zoals in het oude historische dorp van Blaricum. Toen Vriend en ik er nog maar net woonden verstonden ook wij het om te verdwalen terwijl we ergens vlak achter ons huis wandelden. Sommige mensen wonen niet eens aan een straat, maar aan een voetpad. Of aan een fietspad zoals ik. Maar de geasfalteerde hoofdstraten zijn verzakt, bermen zijn door geparkeerde auto’s tot moes vermalen, en voetpaden deinen op en neer. Loslopend groen wordt gefatsoeneerd, speeltuintjes worden kindvriendelijk gemaakt en parkeervakken met grastegels bezaaid. Dat soort dingen. Ja, er moesten ook wat bomen verdwijnen. Ook eentje vlak voor mijn neus, maar ik liet via een bezwaarschrift nog eens checken of hij echt ziek was zoals was aangegeven. Die bleek toch gezond te zijn. Een eerdere keer heb ik op dezelfde manier wat bomen gered die verderop op mijn fietspad stonden. Ik geef het maar mee als tip.
Een paar dagen geleden hoorde ik opeens een enorme herrie en stond mijn huis soms te trillen. Toen ik uiteindelijk toch eens buiten ging kijken was de helft van het wegdek in een zandvlakte veranderd. Ze waren hier begonnen! Niet aan een van de uiteinden van de weg die door mijn bloemkoolstruik loopt, maar middenin! Ik groette twee jongens die pauzeerden. Maakte vanaf een afstand een kort praatje met een van hen die op zo’n grote machine zat waarvan ik nooit weet hoe zo’n ding heet. Later realiseerde ik me dat ik hen eigenlijk een thermoskan met koffie en bekertjes had moeten brengen. Want dit zijn de écht hardwerkende en onderbetaalde mensen zonder wie de economie in een mum van tijd stilstaat. Alle straten in de wijk zullen met baksteen worden bedekt, en ik herinner me discussies in de gemeenteraad over het type baksteen, waarna uiteindelijk voor de duurdere en waarschijnlijk langer meegaande soort is gekozen. Een paar weken geleden zag ik een knaap zo’n pad van bakstenen leggen. Ik stond er stilletjes vanaf een afstandje wat ontroerd naar te kijken. Deze keer niet omdat ik het een mooie jongen vond, maar omdat ik echt ouderwets ambacht zag. Daar zat hij op zijn eentje op zijn knieën te werken, regelmatig stenen doormidden klievend met een soort snijmachientje naast zich.
Parkeerruimte! Waar ik woon verdwijnt er wat van, terwijl nu al de straten zó vol staan dat je als voetganger soms gedwongen wordt om over de rijweg te lopen. Hoe dit parkeerprobleem zich straks gaat oplossen weet ik niet. Ik denk dat je soms moet toegeven dat een probleem gewoon niet op te lossen is. Zo heb ik als boomer nooit begrepen waarom partners beiden moeten werken zodat er twee auto’s per huishouden nodig zijn. Eén persoon verdient kennelijk te weinig om met zijn allen rond te komen, maar tegelijkertijd willen we ook steeds meer comfort en luxe. En niet alleen voor hun werk hebben ouders auto’s nodig, maar ook om hun kinderen naar school te brengen. Want om hen op hun eentje lopend of fietsend naar school te sturen is veel te gevaarlijk met al die auto’s op de weg. Een beetje behoorlijk openbaar vervoer zou geen luxe zijn in ons land, maar de VVD is nu eenmaal een autopartij. Ik zie hier de randen van parkeervakken aangelegd worden, maar vraag me af of die groot genoeg zullen zijn en blijven. Want auto’s worden steeds groter en bij steeds meer kun je er makkelijker onderdoor kijken dan overheen. Alle problemen zijn zo met elkaar verweven dat je geen echte oorzaak meer kunt aanwijzen. Met draaien aan één knop draaien andere knoppen in een tegengestelde richting mee.
Ik moet toegeven dat ik er soms bang voor ben of alles niet veel te keurig en netjes gaat worden. Een beetje rommeligheid hoort erbij en maakt het voor kinderen juist leuk om buiten te spelen. Maar de tijd van boomhutten en vlotjes bouwen is definitief voorbij, en ik vraag me af hoe het verder zal gaan met al die overbeschermde kinderen voor wie het enige avontuur nog te vinden is achter een iPad of mobieltje. Maar wat er ook gebeurt: het is een wondertje dat er überhaupt nog een gemeente, een bedrijf en mensen zijn die een wijk als de mijne mooi willen maken. Die intentie is voor mij voelbaar en straalt ook uit in het resultaat. Iets waar mensen in een aanliggende bloemkoolstruik tevreden over zijn. En hier in de buurt straks waarschijnlijk ook.
Gepost in Mijn dorp, Uit mijn leven
