Het zinderende zwijgen
21 oktober 2025
Vandaag lagen we weer samen op het strandje. Daar gaan we vaak heen om te kijken of er nog mooie jongens te verschalken zijn. Maar die waren er niet deze keer. Ik zocht een strandbedje voor ons uit en daarop lagen we een uurtje. Naast elkaar, bovenop elkaar, strelend en zoenend. Ik vertelde hem over het godsbeeld van Spinoza. Hij vond dat mooi. Sommige mensen weten veel zonder dat ze er ooit over gelezen hebben, alsof sommige kennis hen al met hun geboorte is meegegeven. Arthur is zo iemand. Hij hoeft niet meer te lezen. Sommige mensen klagen erover dat jongeren niet meer lezen, maar dat is kennelijk ook niet altijd nodig. Het voelt voor mij alsof ik alle wijsheid waarover ik las ook voor hem heb gelezen en voor hem nalaat. Alsof mijn kennis en weten in gedachtewolkjes naar hem is overgesprongen. Boomer en zoomer. Hij vindt mij wijs. Ik vind hem wijs voor zijn achtentwintig jaren.
De laatste tijd communiceren we vaak meer door te zwijgen dan door te praten. Ondanks de fysieke stilte voelt dat als een heel bijzondere wervelende energie die over ons heen hangt. Hoe langer we zwijgen, hoe meer het ons overrompelt. Een warm woordloos bad waarin we ons laten drijven. En als we iets zeggen blijken we vaak hetzelfde te zeggen en onze woorden elkaar te kruisen. En als Arthur weer vertrokken is lig ik nog een poos bij te komen, na te genieten van de zinderende stilte die nog steeds in mijn lijf tintelt. Waarom zou ik opstaan en iets gaan doen? Ja, nu schrijf ik erover, maar hoe kan ik in woorden de tederheid van een kus, zijn aai door mijn haren en mijn lik aan zijn neus beschrijven? In die stilte denk ik nooit aan seks omdat dat maar een flauwe afspiegeling lijkt van werkelijk samenzijn. Doen door niet doen is veel mooier. Hij weet niet wie Lao Tse is, wat tao is, maar weet het juist daardoor heel goed.
Het hoort waarschijnlijk bij de Finse mentaliteit om niet te veel te praten en elkaars zwijgen te respecteren. Dat leer ik van hem. Ik praat, vertel en schrijf graag over mijn ontdekkingen. Over van alles waar ik enthousiast over ben op het spectrum van spiritualiteit tot sterven, van astrologie tot sterrenkunde, van psychologische tot lichamelijke gezondheid. Anderen worden daar wel eens moe van. Arthur niet. Die luistert graag, liever dan dat hij praat. Hij die praat, weet niet. En hij die weet, praat niet. Zoiets zal Lao Tse wel ergens gezegd hebben. Dat klinkt niet positief voor mij met al mijn enthousiaste bekeringsdrang. Maar mijn Zon, de pratende Mercurius en de vurige Mars staan bij elkaar in mijn horoscoop, dus het hoort kennelijk bij me. Let it be. Veel woorden van mij zijn voor Arthur overbodig, hoewel hij er toch van geniet. Geniet van herkenning van iets waarin we ons met elkaar verbonden voelen.
Tijd om afscheid te nemen. Nuku hymy huulillasi. Slaap met een glimlach op je lippen. Maar laatst kon ik bijna niet slapen van al dat geglimlach. Gewoon gelukkig zijn is Arthurs wijze les. Hij maakt mij gelukkig. We bestrooien elkaar met onze kusjes in wolken van hartjes. Net zoals met de stilte waarin we elkaar onderdompelden.
Gepost in Second Life
