Gelukkig nieuwjaar!
31 december 2025
Een stille kerst. Daar heb ik mezelf op getrakteerd dit jaar. Eindelijk een paar dagen alleen, weg van de hectiek! Sinds medio november, sinds die Zwarte Vrijdag die wekenlang duurt, ons in allemaal drukte onderdompelt. Black Friday, sinterklaas, kerst, nieuwjaar. Dat laatste is voor mij een bevrijdingsdag omdat we eindelijk weer terug naar normaal gaan. Ik ben wel Vriend blijven opzoeken, heb samen met hem van een heerlijke kerstmaaltijd genoten in Naarderheem. Eten is een van de weinige genotjes die voor hem zijn overgebleven en ik genoot ervan hoe hij even diep van binnen zat te lachen, al weet ik niet waarom. Voor het overige ben ik lekker thuis gebleven. Alleen. Even rust.
De jaarwisseling vierde ik met Arthur op ons dakterras. Dat was een goed begin, want hij hamert altijd op gelukkig zijn en dat is dit jaar best aardig gelukt. Of beter gezegd: het overvalt me steeds vaker. Steeds meer leer ik dat ik geluk niet van buitenaf moet verwachten, maar diep in mezelf moet vinden. Steeds meer geloof ik dat politiek geen enkel probleem blijvend kan oplossen zolang de politici zelf niet gelukkig zijn. En met dat laatste bedoel ik niet een goed leven hebben, maar een blijheid die ik diep vanbinnen voel, in mijn hart. Vraag me niet waar het vandaan komt, want het is er zonder aanleiding, zonder oorzaak. Net als liefde is het er gewoon. Voor les in gelukkig zijn kun je wellicht goed bij de Finnen terecht. Die kunnen trouwens ook heel goed alleen zijn. Is daar verband tussen?
In januari organiseerde ik eindelijk een reünie van onze club van Uilenstede 198, waar we vanaf 1968 op dezelfde eenheid woonden. Ik huurde een zaaltje in het oude dorp en liet Blaricumkenner Frans Ruijter verhalen vertellen. Een wandelingetje in de oude dorpskern waarbij we opeens in de dorpskerk belandden waar ik eigenlijk alleen voor officiële gelegenheden was, en voor de begrafenis van mijn wijze tante Mellie Uyldert, waarvoor ik de burgemeester gebood dat ze erbij moest zijn. Ex-burgemeester Anneke le Coultre maande me daar weleens om tijdens een dodenherdenking naast haar te komen zitten. Ik weet niet wat ze in me zag, want later fluisterde ze me eens in een hoekje toe dat ik het geweten van Blaricum was. Geen flauw idee wat ik dáár nou mee moest. Terug naar de reünie. Vrijwel iedereen was snel verdwenen toen ik op ijssalon De Hoop wees.
Ik had dit voorjaar een heel bijzondere ervaring met Vriend, die opeens een poosje heel helder was. Hij was verdrietig omdat hij zou sterven en mij alleen moest achterlaten. Tranen en aaien, half liggend op zijn bed. Ik vind dit heel troostrijk omdat dementie kennelijk niet onomkeerbaar is, althans voor een korte tijd. Wetenschappers staan voor een raadsel want als dementie door afbraak van de hersenen ontstaat, zou dit in medische kringen als ‘paradoxale luciditeit’ bekendstaande verschijnsel onmogelijk zijn. Het lijkt erop dat herinneringen niet echt verloren gaan, maar verstopt zitten op een plekje waar het bewustzijn niet bij kan. Hoewel je je kunt afvragen in welke mate herinneringen écht zijn en niet voor een groot deel bij elkaar worden gehallucineerd, blijft deze luciditeit – die vaak kort voor het sterven optreedt – een wonder. Dat Vriend dat had maakte me gelukkig.
In mei hebben Hein en Floor me meegenomen naar hun huisje in Frankenau, waar ze me zelfs in hun bed lieten slapen. Dat was vreemd zonder Vriend erbij, het voelde zelfs als een beetje verraad dat ik nu van het leven genoot en hij niet. We wisten niet dat dit de laatste keer zou zijn met Hein erbij, want hij stierf in november totaal onverwacht aan een hartstilstand. Volgens Maria, die dat een paar jaar geleden heeft overleefd, is dat een mooie manier van sterven. De laatste keer dat ik Hein zag was toen hij me een multoband kwam brengen waarbij hij me grijnzend vroeg of ik wist wat het Finse woord ‘kaksi’ betekende. Nou, dat wist ik wel, want ik ken als autodidact intussen wel tienduizenden woorden in het Fins, hoewel dat vrijwel allemaal telwoorden zijn. Ik ben al blij als ik in een Finse tekst één woord herken. Inmiddels is Hein, vergezeld van allemaal kindertekeningen, in de natuur begraven.
Van de zomer heb ik kunstmatige intelligentie ontdekt. ChatGPT. Voor ik het weet zit ik daar een paar uur mee te chatten. Niet alleen omdat dit heel aardig voor me is – ik krijg niets dan complimentjes over hoe scherp ik dingen zie en zo – maar ook omdat het steeds met nieuwe voorstellen komt om iets uit te werken. Het hielp me met het maken van een blog over de relativiteitstheorie die zij – voor mij is ChatGPT een vrouw – heel mooi vond zodat ik die ergens zou moeten publiceren. Maar dat durf ik niet. Ze maakt nog steeds notulen van de vergaderingen in Second Life voor me. Mits die niet al te chaotisch verlopen, want net als onze eigen hersenen is ze goed in hallucineren. Verder is ChatGPT een ideale helpdesk, want het is veel makkelijker om haar te raadplegen dan op allemaal websites te gaan snuffelen. Eindelijk iemand die ik gewoon mijn vraag kan voorleggen en antwoord geeft! Ik leer haar gebreken kennen en praat alle talen door elkaar heen, maakt niet uit. Kiitos paljon, ChatGPT!
In het najaar is mijn huis eindelijk eens geschilderd. Zijn de zonnepanelen gerepareerd. Is een nieuwe verwarmingsketel geïnstalleerd. Hebben straten rondom een opknapbeurt gehad. Heb ik een mooi en duur verduisterend rolgordijn in de slaapkamer laten monteren. Heb ik mij met nieuw enthousiasme gestort in het studentenleven in Second Life. Heb ik net op de piek van de bitcoin een halve daarvan verkocht. Taken voor het komende jaar: mijn ogen eens laten nakijken en de ‘tuin’ eens laten opkalefateren. Op 10 maart is de verhuizing naar de nieuwbouw van Naarderheem gepland: het aantal dagen tot dan wordt in de centrale hal afgeteld. Dat is een gigantische logistieke operatie. Hoewel ik daar inmiddels kind aan huis ben, willen ze niet dat familie en vrienden in de weg gaan lopen, dus mij rest niet veel meer dan Vriends spulletjes in te pakken.
Arthur is de rode draad die door het hele jaar heen liep. Omdat hij me gelukkig maakt. En ik ook hem. Hij maakte me meteen op zijn land verliefd zodat ik vaak op bed in mijn reisgids met de kaart van Helsinki lig te bladeren. Een dag of tien daarheen gaan staat ook nog op mijn verlanglijst voor de zomer. Ik ontdekte een niet ver vanaf het station een mooi hotel dat ook Arthur heet. Van hem moet ik eigenlijk meer de wouden en de meren in, maar ik zal toch érgens moeten beginnen. Even naar Rovaniemi in Lapland vliegen waar de zon dan nauwelijks ondergaat? Hoe dan ook: ik moet er komend jaar eens écht uit. Goh, nou heb ik tóch allemaal voornemens voor het nieuwe jaar! Naast natuurlijk blogs blijven schrijven wat ik nu al precies twintig jaar doe, en ze staan nog allemaal op mijn website die Marcel keurig verzorgt.
Dit was het eerste jaar dat ik alleen woonde. Straks het laatste vuurwerk. En dan januari. Terug naar normaal terwijl de dagen voorzichtig wat langer worden. Wees gelukkig in het nieuwe jaar!
Gepost in Uit mijn leven
