Boomer en Zoomer

7 mei 2025

Na mijn generatie van babyboomers (1946-1964) kwam de generatie X (1965-1980), die werd opgevolgd die van de millennials (generatie Y, 1981-1996) en die van de zoomers (generatie Z, 1997-2012). Aldus de meest populaire indeling. Ik wist niet dat mensen zich zó snel voortplantten, want drie generaties in een halve eeuw is wel veel. Maar dit gaat over sociologie en niet over biologie. Over de wereld die grote groepen mensen met elkaar gemeen hebben, over ervaringen en opvattingen die ze met elkaar delen. In Wikipedia wordt een andere indeling aangehouden met de babyboomers of ‘protestgeneratie’ van 1941 tot 1955, generatie X of ‘verloren generatie’ van 1956 tot 1970, generatie Y of ‘patatgeneratie’ van 1971 tot 1985, millennials of ‘digitale generatie’ van 1981 tot 1996 en de generatie Z of ‘zoomers’ van 1997 tot 2012. Wel raar dat de auteurs de babyboomers al tijdens de oorlog geboren laat worden, want voortplanting was in die jaren echt niet zo booming als na de bevrijding van tachtig jaar geleden.

De Finse Arthur en de Nederlandse ik trekken nu zo’n twee jaar met elkaar op. In Second Life dan. Hij is van 1997 ofwel een vroege zoomer, en ik van 1947 ofwel een vroege boomer. We verschillen dus vijftig jaar, een halve eeuw waarin ik zijn grootvader had kunnen zijn! Een astroloog vertelde me ooit dat mijn horoscoop op jongere partners wijst, maar dit is wel érg jonger! En het gekke is dat we vrijwel nooit meningsverschillen hebben. We zijn in die andere wereld zelfs met elkaar getrouwd, en soms vragen we ons af wanneer we eindelijk eens ruzie met elkaar gaan maken. In plaats daarvan leven we nog steeds verliefd in een roze huwelijksreis. Volgens zogenaamde nuchtere mensen kan dat niet goed blijven gaan, maar om nu op zoek te gaan naar onenigheid omdat dat zo hoort gaat ons ook weer te ver. Natuurlijk zijn er verschillen tussen ons. Zo gelooft Arthur niet in al dat gedoe rond verschillende generaties, terwijl ik dat juist interessant vind zodat ik zoek naar de verschillen en overeenkomsten tussen boomers en zoomers.

Voor zoomers is het internet net zo vanzelfsprekend als voor boomers water uit de kraan is. Arthur kan zich weinig voorstellen van de wereld zonder computers en mobieltjes, terwijl ik het grootste deel van mijn bestaan zonder dat alles heb overleefd. Daardoor voelt de digitale wereld voor mij nog altijd aan als iets nieuws en kwetsbaars. Geef mij maar echte boeken, cd’s en dvd’s zodat ik niets zal missen als het internet plat komt te liggen. Muziek op Spotify, films op Netflix en e-books zijn niet echt mijn bezit. Ik kan apps zelfs niet eens meer kopen, want ik moet mij daarop abonneren. Van mijn eigen blogs maak ik échte boeken, want alles op het internet kan opeens verdwenen zijn. Of weggecensureerd. Of veranderd of onleesbaar zijn omdat apps weer zo nodig geüpdatet moeten worden. Of omdat ik mijn abonnement niet meer betaal. Maar ik moet toegeven dat ik van de muziek van mijn honderden cd’s inmiddels vrijwel alles op Spotify bij elkaar heb gesprokkeld en de muziek veel mooier uit mijn oortjes klinkt dan uit mijn geluidsboxen.

Waar ik als boomer geneigd was de virtuele wereld als onecht te beschouwen, is die voor zoomer Arthur minder onecht dan voor mij. Maar ik heb inmiddels de echtheid van virtualiteit ontdekt. Die gaat immers niet zozeer om materiële en fysieke aanwezigheid, maar om de beleving waarbij het subjectieve prevaleert boven het objectieve, het innerlijke ontastbare boven het uiterlijke tastbare. Toen ik in 2013 lid werd van De Correspondent beschreef ik mijzelf als ‘virtueel realist’, een term die tien jaar later werd gemunt door David Chalmers in zijn boek Reality+. Daarin stelt hij dat de virtuele wereld niet tegengesteld is aan de tastbare realiteit, maar er juist een uitbreiding van is, een aanvulling. Ik was mijn tijd weer eens ver vooruit. Opgegroeid in een materialistische wereld waar alleen concrete dingen als ‘echt’ worden beschouwd, waarin kerk en geloof afbrokkelden, was het best lastig om te knokken voor mijn ontdekking dat er toch meer is tussen hemel en aarde.

Dat heb ik aan mijn ‘jaren zestig’ te danken, en wellicht zit daarin de link tussen sommige boomers en zoomers. Ik denk aan mijn hippietijd met zijn psychedelische werelden waardoor ik meer open ben gaan staan voor wat tegenwoordig ‘virtueel’ wordt genoemd. De geschiedenis herhaalt zich. Sommige kennis springt over tussen groepen mensen, raakt kennelijk niet verloren, hoewel die wel een of meerdere generaties moet overslaan. Het zit er dik in dat ook wij boomers niet echt origineel zijn omdat we veel gedachtegoed erfden van een halve eeuw terug, toen rond het begin van de twintigste eeuw ook al veel soortgelijke ideeën leefden, waarover Frank Bokern vertelde in zijn boek De eerste hippies. Sommige dingen wéten nieuwe generaties gewoon. Zo werkt Arthur met uit huis geplaatste kinderen en stuurde mij laatst een geanonimiseerd filmpje waarin die wild dansten om daar opeens abrupt mee te stoppen. Toen ik hem vroeg of hij wel eens van Gurdjieff en zijn stop-oefening had gehoord, zei hem dat niets.

Het lijkt erop dat mijn Finse vriend en ik al zodanig echt voor elkaar zijn dat daar niets meer aan toegevoegd hoeft te worden. Dat een ontmoeting in de ‘echte’ wereld daar alleen maar afbreuk aan kan doen. Misschien dat we er daarom niet zoveel om geven om elkaar in het ‘echt’ te zien. Ja, ‘echt’ tussen aanhalingstekens, want dat is toch maar een slap aftreksel van onze idealen, wat we diep van binnen zijn, wat we echt zijn. Toon me je wereld, je gedachten en gevoelens en ik weet wie je bent. Liever dan naar zijn portret te kijken, luister ik naar de muziek van Beethoven. Liever dan me in de levensloop van Einstein te verdiepen raak ik geboeid door de relatie van zwaartekracht en tijd. Laat me je zelfgeschapen avatar zien en ik weet wie je bent. Vandaar dat Arthur enerzijds kan zeggen dat hij me nooit zal verlaten en anderzijds dat hij me nooit in het ‘echt’ wil zien. Hij laat me van alles van zijn real life zien, en laatst heeft hij me nog geholpen met het vinden van zijn huis in Google Earth. Ik heb een foto van zijn uitzicht, van zijn kat en zelfs van snacks die hij lekker vindt.

Nu zal ik geen doorsnee boomer zijn, evenmin als Arthur een doorsnee zoomer. Vijftig jaar verschil! Hij zegt van oudere vrienden te houden, maar dit is wel érg ouder! Onder boomers zijn weinigen een ‘virtueel realist’ zoals ik, terwijl dat voor zoomers meer gesneden koek is. Net als deze blog waarop hij zal reageren met een kort ‘True’ omdat er voor hem weinig nieuws in staat.

Gepost in Second Life, Uit mijn leven