Solohuwelijk

23 juli 2018

Nooit bedacht dat dat ook kon. Trouwen met jezelf. In een artikel van Diederik Huffels in nrc.next wordt me deze morgen verteld dat je nooit goed van anderen kunt houden als je niet van jezelf houdt. Een oud psychologisch mantra. In een vliegtuig in nood moet je ook eerst je eigen zuurstofmasker opzetten voordat je een ander helpt. Een huwelijk met jezelf ligt eigenlijk zo voor de hand dat je er net zo aan voorbij kijkt als aan je eigen neus. Misschien zou iedereen dat eerst moeten doen voordat hij in het huwelijksbootje met een ander stapt. Nee, zo’n trouwpartij met jezelf heeft geen officiële wettelijke status, maar daarom kun je daar wel een feest van maken. En sommige mensen – meestal vrouwen – doen dat dan ook. Trouwjurk. Familie en kennissen. Een belofte afleggen. Jezelf een zoen op je handen geven. In de huwelijksnacht vrijen met jezelf.

Naar de kapper dus. Mijn lijf wat laten opkalefateren, zwembandje en rimpels weg en de huid weer strak, want ik wil wel mooi voor de dag komen. Zat instellingen die dat graag voor me willen doen hier in het Gooi. En omdat ik wil weten met wie ik trouw zal ik mezelf een beetje beter moeten leren kennen. Hoewel? Jezelf willen kennen is dweilen met de kraan open, want er blijven altijd onontgonnen arealen open. Met een partner moet je het ook doen met zoals hij of zij nu eenmaal is, inclusief hebbelijkheden en gebreken. Niet dat perfectionistische therapeutische gedoe, maar gewoon accepteren die hap.

Tot zover mijn fysieke en psychische voorbereiding. Nu concreet. Een datum prikken. 21 juni lijkt me wel wat, met de zon op het hoogste punt, want bescheidenheid wil mij wel eens vreemd zijn. Een plaats kiezen. Bovenop de Arch in St. Louis, waar Arjen van Veelen zo mooi over schrijft, lijkt me een beetje te hoog gegrepen. Laat ik het maar gewoon op Blaricum houden. Bovenop de Tafelberg lijkt me ook een mooie plek. Moeten ze daar wel als altaar die mooie tafel van steen vervangen die een jaar of vijftien geleden kapotgeslagen is. Restaurant voor receptie en feest een steenworp verderop, met uitzicht op de hei. Alleen nog hopen dat het niet regent die dag, dat alles niet door zo’n tropische stortbui naar beneden wordt gespoeld. En dat ik iemand vind die mijn huwelijk enthousiast wil voltrekken.

De bruidsjurk! Zoals trouwe lezertjes van mijn blog zullen vermoeden, zal dat niet veel zijn. Een thong. En een croptop, zo’n navelshirt dat ze een paar jaar geleden tevergeefs op de mannenmarkt trachtten te brengen. Blote voeten of sandalen. En een gouden trouwring die ik over mijn eigen ringvinger zal schuiven. Wat voor tekst zal ik daarin laten graveren? Ik kan er natuurlijk gewoon ‘Satyamo’ in laten zetten, maar dat betekent ‘waarheid’ en daar heb ik het al druk genoeg mee in deze tijd van nepnieuws. Ik voel wel iets voor Tat tvam asi: Atman is Brahman, want meer valt er eigenlijk niet te zeggen, kernachtiger kan het niet.

Blijft over wat voor belofte ik mezelf zal geven. Mezelf trouw blijven tot de dood ons scheidt? Ons? Mezelf trouw blijven tot de dood is beter. Dood? Waarom niet daarna? Want mijn Wijze Tante schreef ooit dat de dood allesbehalve dan scheiden doet, integendeel zelfs. Mezelf trouw blijven is voldoende. Maar wat is dat mezelf eigenlijk? Klinkt ook een beetje beperkt. Oké. Ik beloof trouw te zijn. Maar beloftes maken schuld, want daaraan kan je toch nooit eeuwig blijven voldoen. Helemaal geen belofte dus. In plaats daarvan een stille omarming en kus van en voor mezelf. Waarmee ik mezelf welkom heet en blij ben dat ik er ben.

Wat een feest gaan we na die huwelijksvoltrekking vieren, en wat een mooie foto’s zal het opleveren! Het zal wel wat kosten allemaal, maar ik zie het al helemaal voor me, daar op de Tafelberg. Save the date!

Gepost in Diversen