Eagles

25 februari 2008

Hein weet ragfijn welke popmuziek ik mooi vind. We kennen elkaar dan ook al 40 jaar zodat we wat dat betreft wel het een en ander gemeen hebben. Een paar jaar geleden kwam hij aan met Rainy Day Music van The Jayhawks, wat voor mij bewijst dat ook vandaag de dag nog perfecte popmuziek kan worden gemaakt waarvoor je gewoon een 10 geeft. Let op de nummers Stumbling through the dark, Save it for a rainy day, The eyes of Sarahjane, Angelyne en Tampa to Tulsa, die ik inmiddels grijs heb gedraaid in mij iPod of hoe je dat tegenwoordig ook doet. Ook liet Hein me kennismaken met Rufus Wainwright, waarvan ik Want Two heb waarop hij met zijn innemende lijzige stem onder andere het aan zijn vader opgedragen Gay Messiah zingt, terwijl er ook een dvd bij zit met opnames van een concert in Fillmore waarop hij hartveroverend Oh what a world ten tonele brengt.

Nu gaf Hein me voor mijn verjaardag Long road out of Eden van de Eagles, een dubbel-cd die ik inmiddels ook al in mp3-vorm aan het verslinden ben. De tien minuten durende titelsong straalt een verloren verlatenheid uit, waar je kippenvel van krijgt. Wat is er dan toch zo schrijnend mooi aan dat godverlaten alleen zijn, aan die eenzaamheid en verdwaaldheid waarin ik me soms zo ijzig thuisvoel? En boven die lange weg uit het paradijs licht de hemel op: Silent stars blinking in the blackness of an endless sky – Cold silver satellites, ghostly caravans passing by – Galaxies unfolding; new worlds being born – Pilgrims and prodigals creeping toward de dawn – But it’s a long road out of Eden… Waar ik het dan niet mee eens ben, want luisterend voel ik me verdwijnen in oneindig grote sterrenstelsels, en weet me tegelijk ook zelf opgebouwd uit oneindige sterrenstelsels in me. Psychedelisch? Ja, zo mag je dat wel noemen, denk ik. Zeker omdat een instrumentaal gedeelte uit dit lied eigenlijk evengoed op The dark side of the moon van Pink Floyd had kunnen staan.

Het gekke is dat ik de Eagles nooit tot een van mijn lievelingsgroepen heb gerekend. Dat waren altijd Pink Floyd (vanaf het eerste uur) en de Incredible String Band (vanaf het tweede uur). Maar in de jaren zestig en zeventig was er ook zo’n creatieve explosie van popmuziek dat het niet meer bij te houden was. En vaak nog de mooiste popmuziek! Zo liet Hein me enkele maanden geleden eindelijk nog eens kennismaken met Love met hun sprankelende album Forever changes. Als je naar het zonnige Alone again or luistert ben je meteen weer in 1967 terug. Maar de Eagles zijn van na de jaren zestig, hun eerste hit was in 1976 en mij springen zowat de tranen in de ogen als ik zie en hoor hoe ze na zo’n 30 jaar dit lied opnieuw opvoerden. Dus geniet, kijk en luister naar Hotel California!