Preventie of repressie?

8 maart 2010

In welk verkiezingsprogramma stond veiligheid niet hoog genoteerd? Streng optreden! Meer camera’s! Snelrecht! Zwaardere straffen! Meer blauw op straat! Dat laatste roep ik ook al jaren. Wie eigenlijk niet? Het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid! Dat vindt dat de verhouding tussen preventie en repressie zoek is, als ik het bericht hierover op Nu.nl mag geloven. Want met repressie – een mooi woord voor aanpakken die handel! – worden de problemen niet opgelost. En daar kan ik directeur Ida Haisma van dit centrum eigenlijk geen ongelijk in geven.

Preventie is inderdaad niet ‘sexy en daadkrachtig’, lees ik. En dat is ook zo. Wellicht heeft onze rechtse marktgerichte machocultuur van slim en snel doorpakken, van no-nonsense, van arbeidsethos ten faveure van de groei-economie, en vol afschuw van alles dat zacht, lief en geduldig is wel bijgedragen aan de criminaliteit. Als we het vrouwelijke in ons onderdrukken – en bij ons is het dank zij ‘emancipatie’ zelfs zover gekomen dat er nauwelijks nog vrouwen over zijn – vragen we om moeilijkheden! In deze betekenis is er al decennia sprake van repressie, namelijk van de vrouw in ons. En als dan de man teveel doorslaat willen we opnieuw repressie! Maar nu van teveel manlijkheid, zoals van de knaapjes vol hormonen die het leven op straat verpesten. Dat schiet niet op.

Sinds de jaren zestig is de vrouw in ons taboe. Ook in vrouwen zelf. Maar wat je onderdrukt blijft om aandacht vragen. Want alles wil uiteindelijk weer heel worden, één worden – de meest diepe en intrinsieke neiging in al het geschapene. Net zoals alles naar evenwicht streeft waarin alles eerlijk verdeeld is, entropie. Vriend hoorde laatst het woord vermarkting waarmee heel mooi de vinger op de zere wond wordt gelegd. De vrije markt doet immers een beroep op concurrentie en andere macho eigenschappen, en is in bijna alle levensterreinen doorgedrongen, tot en met de media en de politiek.

Preventie begint bij erkennen van het vrouwelijke in ons. Dan wordt het probleem bij de wortels aangepakt. Ik pleit dan ook voor de Partij van de Watjes. Met een geitenwollen sok als symbool. Alleen hippies, mietjes, idealisten, mafkezen, zigeuners, artiesten, punkers, dromers en dat soort volk kunnen de wereld nog redden. Die moeten zich emanciperen, want de echte mannen hebben de wereld nu wel genoeg naar de klote geholpen. Dat is de ware preventie die repressie overbodig zal maken. Op naar de androgyne mens!