Het geluid van stilte

20 april 2010

Wat was die stilte heerlijk! Dagen achter elkaar geen geraas en gebrom van vliegtuigen in de lucht! Je zou bijna hopen dat die tweede vulkaan in IJsland ook maar stevig gaat spuwen. En dan kan ik moeder Aarde geen ongelijk geven, want ik zou me ook niet prettig voelen met al die mensen die er op mijn vacht een rotzooitje van maken. Kotsen en spuwen ligt dan erg voor de hand. IJsland zet zichzelf wel goed en stevig op de kaart! Eerst dat gedoe met Icesave en nu al die lava in de lucht! Geen vliegtuigen, koude noordenwind… lekker rustig op straat. Je merkt nu pas hoeveel kabaal we bewust en onbewust te verwerken hebben in het ‘normale’ leven. Helaas kwam er zojuist een vrachtwagen bergen verse aarde storten in de buurt. Niet dat ik daar wat op tegen heb. Veel groenonderhoud had je even goed kunnen laten omdat niemand het gemist had als het niet was gebeurd, zodat het eigenlijk weggegooid geld is. Maar goed, ze doen hun best om – op zijn minst volgens hun eigen inzichten – iets moois van de wijk te maken. Met veel kabaal.

‘Stilte is de rijkdom van deze epoque,’ vertelde Toon Hermans al in 1965. Als ik daar nu aan terugdenk moet het toen een heel stille wereld zijn geweest. Want tegenwoordig kan er bijna niets meer gebeuren zonder er kabaal bij te maken. Met iets als natuurlijk of onvermijdelijk geluid heb ik geen moeite. Iets verderop zit al jaren op vaste tijden een knaap op zijn drumstel te oefenen, niks mis mee. Dat buurman bij tijd en wijle zijn motor opstart is ook niet echt erg. Zelfs dat ik de eerste heipalen van onze nieuwe wijk de Oldegeppelermeent de grond in hoor gaan is te verteren. Het zijn juist geluiden die ik als onnatuurlijk en/of overbodig ervaar, die me het meeste storen. Kabaal dat uit auto’s bonkt. Koffers op wieltjes die over het trottoir ratelen. Bladblazers. Brullende motoren op de snelweg. En om de een of andere reden moet ik ook altijd weten wanneer een vrachtwagen bij me in de buurt achteruitrijdt. En dan ook nog al dat kabaal in de lucht, waarbij het soms heel langdurige gedender van één vliegtuig al gauw een miljoen mensen stoort – bewust of niet, het wordt waargenomen, want zelfs tijdens de slaap stijgt de bloeddruk dan even.

In ons coalitieakkoord is nu opgenomen dat er meer aandacht voor geluidsoverlast van de A27 komt, waarbij ook aan het planten van bomen wordt gedacht. Want elk jaar worden de tuinen in mijn wijk minder leefbaar als de wind uit zuidoostelijke richtingen komt, en ik sta op het punt om bij Conrad een geluidsmeter te kopen! Omdat geluidsschermen onbetaalbaar zijn betwijfel ik of we als gemeente er echt veel aan kunnen doen. En hoewel het een rijksweg betreft, laat het rijk ons wat overlast ervan betreft danig in de steek. Veel bomen dus, heel veel bomen, die meteen het fijnstof uitzeven. Ergens in Duitsland reden we langs een Autobahn die aan weerszijden een dikke jas van dicht groen aanhad. Zoiets. Als mensen gekker, neurotischer, gejaagder, kortom steeds zieker worden, dan is dat voor een deel te wijten aan alle herrie waaraan ze soms continu zijn blootgesteld. Het is niet voor niets dat ik vrijwel nooit naar de radio luister en vrijwel geen televisie meer kijk, want ook die media worden geterroriseerd door achtergrondkabaal, voor zover niet iedereen door elkaar heen zit te kletsen.

Maar nu is het even heerlijk stil buiten. Het is wellicht geen echte liberale gedachte, maar wie weet moeten we voortaan het vliegverkeer op een dag in de week stilleggen. Je kan God een heleboel verwijten, maar dat idee van één rustdag in de week was zo slecht nog niet. Toegegeven: Vriend en ik baalden er enorm van toen we het pontje over de Eem niet konden gebruiken omdat het zondag was, zodat we een kilometer of 15 moesten omfietsen. Maar toch zal ik voor de zondagsrust blijven vechten. Niet zozeer om God te bevredigen, maar gewoon omdat het goed is voor de psychohygiëne om bij tijd en wijle naar het geluid van stilte te luisteren. Kabaal kan zijn eigen schoonheid hebben, maar daarvoor moet je wel de achtergrond van je eigen stilte kunnen horen. Zoals Bhagwan het vaak had over ‘the gaps between the words’ is het mooi om te luisteren naar de stilte achter de geluiden, de stilte als de drager van alles wat je hoort. Want als je je niet daarin kan wortelen word je snel gek in onze hectische samenleving. Misschien is al die herrie wel bedoeld om ons te dwingen onze eigen stilte op te zoeken. Héél goed luisteren!