Virtuele vrienden
9 juni 2010
Ik heb Robbie nog nooit gezien, en toch draag ik hem mee in mijn hart. Ik heb hem nog nooit gevoeld en toch lag hij in mijn armen. Ik heb hem nog nooit gehoord en toch denk ik vaak na over zijn woorden. Ik heb hem nog nooit ontmoet en toch hebben we samen veel ondernomen. Ik weet zijn naam niet, weet niet waar hij is, en toch maakt hij me blij. Juist omdat hij er niet is, voel ik zijn aanwezigheid. Er zijn geen fysieke belemmeringen meer, zodat niets ons samenzijn in de weg staat. Zonder lichaam synchroniseren onze gedachten en gevoelens veel makkelijker. Het hart wordt niet door een benauwde borstkas omklemd, maar klopt in vrijheid en openheid. Gedachten laten zich makkelijk lezen alsof we elkaar al heel lang kennen.
En dat alles voel ik niet alleen bij Robbie maar ook bij veel andere vrienden in de virtuele wereld van Second Life. Misschien is het contact ook makkelijker omdat onze avatars ideaal zijn, zodat we niet afgeleid worden door lichamelijke gebrekkigheden. Toon Hermans gaf dat uitstekend weer in zijn verhaal Vader gaat op stap. Als die dan met een leuke del aan het dansen is gebeurt het: hij ziet een vlekje op haar schouder, en ‘dan ziet vader nog een wratje, en een rare grote teen, en opeens zegt vader: Schatje, es tut mir leid, auf Wiedersehen!’ Nee, we worden niet meer afgeleid door gebreken die aandacht en verzorging nodig hebben, want we hebben gewoon de eeuwige jeugd. Of welke leeftijd dan ook.
Ja makkelijk zo! In ideale toestanden kan iedereen goed met elkaar opschieten! Echte liefde toont zich pas als zij de toets der tegenslagen kan doorstaan! Het is mooi praten als niet uitgevochten hoeft te worden wie het geld verdient, stofzuigt, afwast terwijl de een wellicht uit zijn mond stinkt en de ander last heeft van eczeem. Is het niet juist op het aambeeld van de materiële werkelijkheid dat de liefde gesmeed moet worden? Tijdens verliefd en verloofd zijn, gedurende trouwen en huwelijksreis houden de meeste mensen probleemloos van elkaar, maar meestal begint daarna de ellende. Zoals Osho wel eens grapte: als twee mensen aardig en lief voor elkaar zijn weet je zeker dat ze niet getrouwd zijn! Maar dit alles neemt niet weg dat juist in virtuele werelden de grond voor een anker gevonden kan worden: begin eerst met elkaars diepere lagen te leren kennen, om uit die verbintenis kracht te putten voor het alledaagse leven met zijn hobbels en strubbelingen.
Zo kunnen virtuele werelden een voor-beeld zijn. Want daar leven we niet meer om te overleven, maar leven we om het leven zelf. Zoals het in real life zou moeten zijn, ware het niet dat we door het sociale en politieke klimaat steeds verder de andere kant op worden gedreven. Daar (hier dus) moet het leven serieus genomen worden en blijft er weinig ruimte over voor het spel dat het eigenlijk zou moeten zijn. We worden verslaafd aan werk en geld, aan produceren en consumeren in steeds grotere vicieuze cirkels. Net als door kunst zouden we ons door de schoonheid van virtuele werelden kunnen laten inspireren. Virtueel in een meer oorspronkelijke betekenis van het woord: goddelijke kracht, mogelijkheid. Ja, ik heb Robbie nog nooit gezien, gevoeld, gehoord of ontmoet. Ik weet zijn naam niet, en toch ken ik hem.
Gepost in Second Life
