Niets boven Groningen

Date 25 augustus 2010

Er gaat niets boven Groningen. En dat is helemaal waar! We zijn er vorige week weer een paar dagen geweest, en net als vorige jaren geniet ik daar van de ontspannen en gemoedelijke sfeer, waar je hooguit één hufter per dag tegenkomt. Ik vroeg mij af of dat wellicht met de politieke aard van deze provincie te maken had, want ik weet niet beter of we bevinden ons hier in socialistische, zo niet communistische contreien. En linkse mensen zijn toch minder hard en streng voor elkaar en anderen dan rechtse mensen. ‘“Linksheid” en “talent” gaan nu eenmaal vaak samen,’ schrijft Jan Kuitenbrouwer in nrc.next van vandaag, en misschien is dat ook iets dat ik proef. Wat niet wil zeggen dat de mensen in deze stad allemaal links hebben gestemd, want het gaat eerder om een sfeer, iets dat in de grond en gebouwen bewaard is gebleven.

Deze keer zijn we in het Stripmuseum geweest, een van de weinige musea die niet aan het verbouwen zijn en die je daarom gewoon kunt bezoeken. Er gaat wat door je heen als je allemaal stripfiguren en boeken ziet, waar je al decennia lang niet meer aan hebt gedacht. Hoewel ik de Arend met Daan Durf op de voorpagina nog steeds nergens heb teruggevonden. Veel aandacht voor Jan Kruis, de auteur van Jan, Jans en de kinderen, die dit jaar de Marten Toonderprijs heeft gekregen. Er waren ook Peanuts, waarvan ik nog altijd een stripje zoek waarin Snoopy zijn hok niet uitdurft omdat hij bang is door een ijspegel aan de dakrand doorboord te worden. ‘Ik ben teveel ik om te sterven,’ mijmert hij. Wat leuk! Oude boeken van Sjors en Sjimmie. De eerste Kapitein Rob. De kleine boekjes van Dick Bos (die ik trouwens niet leuk vond).  De eerste Donald Duck uit 1952, waarin het beroemde verhaal Donald Duck als brandweerman, waaraan ik onlangs refereerde toen het tijdens een bijeenkomst met de Oldegeppelse brandweer ging over de opleiding van vrijwilligers. Niet iedereen begreep waarover ik het had (maar de burgemeester gniffelde), want te weinig mensen kennen hun klassieken. Daar horen strips zeker bij!

We hebben de Martinitoren beklommen. Nu er hekken zijn geplaatst die je beschermen tegen die mysterieuze zuigkracht van de diepte die ook wel hoogtevrees wordt genoemd, durfde ik wel! Eerst wurmden we ons 174 treden door nauwe wenteltrapjes naar de eerste trans op 40 meter hoogte. Prachtig uitzicht, waar je in het noorden de Waddenzee nog net niet kan zien. Na nog eens 77 treden belandden we achter het uurwerk op 56 meter hoogte. Daar stond een straffe koude wind, dus lang zijn we daar niet gebleven. In de toren hingen overal klokken, veel meer dan ik dacht, en ik moest er niet aan denken dat die zouden kunnen luiden terwijl je er zo dicht bij bent. Er was een klavier waarmee vroeger het carillon werd bespeeld, en een tamelijk klein mechanisme dat de wijzers van de klok de juiste tijd deed aanwijzen: stukjes mechanica waar je hart bij smelt bij het zien van de schoonheid van eenvoud en afwerking. Ja, dat kan me echt ontroeren, net zoals toen ik ooit in het Spoorwegmuseum oude locomotieven zag. Overigens vond ik dat klimmen erg meevallen, maar dat komt misschien ook omdat ik dagelijks thuis veel oefen door voor het allerkleinste wissewasje al als een eekhoorn over de trap op en neer te roetsjen.

We hebben gegeten in het Pannekoekschip en Het Pakhuis. En in De Pintelier hadden ze zowel Kasteelbier voor Vriend als donkere Leffe voor mij. Op al die plekken zaten we vaak tussen veel jonge mensen, want vorige week was de KEI-week, de Kennismakings- en Introductieweek voor aankomende studenten. Dan trekken KEI-groepjes door de stad om die in alle facetten te leren kennen. Het bier vloeit rijkelijk tot vroeg in de morgen, zodat tot het middaguur de stad heel stil is omdat nergens een student te bekennen is. De Grote Markt werd om de halve dag verbouwd omdat er nu eens een muziektent moest staan, maar later weer een strandje werd gecreëerd voor beachvolleybal en om te loungen, zodat ik eindelijk weet hoe je dat doet. Kijkend naar al die eerstejaars realiseerde ik me wat een geweldige overgang het is om van scholier opeens student te worden, en kon ik me voorstellen dat sommigen het nauwelijks kunnen behappen om vanuit ouderlijke vleugels opeens op je eigen zelfstandigheid te worden geworpen. Als dat maar goed gaat, denk ik dan wel eens bij het aanschouwen van waterige kateroogjes. En het gaat natuurlijk niet altijd goed, en Groningen is niet altijd positief in het nieuws, zoals blijkt uit de veelbesproken hiv-zaak en het feit dat er soms mensen van de Martinitoren sprongen. Het is dat ik me hier in Oldegeppel uitstekend op mijn plek voel, maar anders zou ik er graag wonen. Ook om de geweldig mooie gebouwen, zoals die van de Rijksuniversiteit aan de Broerstraat. Er gaat niets boven Groningen.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

1 reactie op “Niets boven Groningen”

  1. Gyan Lino zei:

    Fijn dat je weer terug bent.
    Na je laatste weblog van 14 aug had ik al een paar keer gekeken of er al iets
    nieuws was. Had bijna een mail gemaakt om te informeren of alles met je inorde
    was. En zie, life en kicking in het hoge noorden.Met vakantie dus!
    Ben zelf verschillende keren met vakantie geweest in Z O Groningen (Sellingen) een prachtig stuk land voelde me er zeer thuis, als nadeel ,je bent ver verwijderd van het westen van het land…….en daar moeten we ook af en toe zijn.

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>