Le quatorze juillet
14 juli 2008
Eerlijk gezegd hebben Vriend en ik een beetje een hekel aan Frankrijk. Vooral sinds de kernproeven op Moruroa in de Stille Oceaan, waarbij dit land zich niets wenste aan te trekken van protest van andere landen en omwonenden van dit atol. Het is ook niet echt een spiritueel land: iets dergelijks bloeit daar alleen maar in de vorm van druiven, maar uit protest hebben we ons het genot daarvan in de vorm van Franse wijn ontzegd. ‘De vorm van het land alleen al,’ kan Vriend mopperen als we het over Frankrijk hebben. Maar ik moet hierbij natuurlijk wel toegeven dat ik ook hele fijne tijden in dat land heb doorgebracht. Eerder vertelde ik al hoe ik bloot in tuinbroek over de zoele zomerse kades van Saint-Tropez slenterde, en zowel met ouders als vrienden heb ik een paar keer Parijs bezocht. Ja, vriend en ik waren in 2001 zelfs nog met de Rozenkruisers in Ussat! En op weg naar Spanje moest je toch meestal door Frankrijk rijden.
Le quatorze juillet! Ik moet dan altijd denken aan die dag in 1973 toen ik met Hein in een rode Fiat 600 uit Spanje terugkeerde. Met knetterende uitlaat reden we door de vredige zomerse korenvelden en we konden nergens van dat kabaal afgeholpen worden want… le quatorze juillet. Uiteindelijk vonden we toch nog iemand die de uitlaat elektrisch kon lassen, zodat de rest van de terugreis wat vrediger verliep. We sliepen ook in die Fiat, in een zomers Van Gogh-landschap met in de morgen het gezang van leeuweriken in de strakblauwe hemel.
De bestorming van de Bastille, het begin van de Franse Revolutie, kort na de Amerikaanse Vrijheidsoorlog. Liberté, égalité, fraternité! De mens die zich losvocht uit de onderdrukking van staat en kerk, uit het misbruik dat van hen werd gemaakt. Vrijheid! In die revolutie liggen belangrijke wortels van onze cultuur, die revolutie kenmerkt een fase waar veel landen in de wereld nog doorheen moeten. Democratie, soevereiniteit van het volk, zelfbeschikking, mensenrechten – allemaal pijlers van onze samenleving die daar een belangrijke voedingsbodem vonden. Met de grondvesten van zowel links als rechts. Van antiautoritaire provo’s en hippies, van het geloof in een Watermantijdperk, maar ook van het liberale gedachtengoed. Van dat alles kan in de loop der tijd het een en ander uit de hand gelopen zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat het vertrekpunt, het oorspronkelijke ideaal verkeerd was.
John Lennon gelooft niet in revolutie. En ik ook niet. Maar zij kan wel getuigen van een ontwaken van een nieuw bewustzijn. Want je kan van Frankrijk vinden wat je wilt: dat is er wel gebeurd! 14 juli zou een mooie dag zijn om bij stil te staan. Ieder land zou moeten meedoen. En zeker Frankrijk!
Gepost in Maatschappij en politiek, Uit mijn leven
