Schaamlapje

13 april 2011

Ik heb schaamlapjes altijd heel spannend gevonden. Als 8- of 9-jarig jongetje was ik medio jaren vijftig al geboeid door plaatjes in het album De Wonderlijke Gebarentaal der Indianen van Meurisse chocolade. Daarop waren vaak halfblote beschilderde indianen te zien, die naast hun veren soms niets meer dan een lapje droegen. Er hing een zweem van zoete geheimzinnigheid om die getekende plaatjes: de gebarentaal – van Aanvallen tot en met Zon – heb ik nooit geleerd, maar schaamlapjes ben ik tot vandaag de dag spannend blijven vinden. En dat was misschien een onbewuste reden voor mij om in de politiek te duiken.

Want maar al te vaak ben je als gemeenteraadslid het schaamlapje voor hogere overheden. Je kan niet om besluiten van het rijk en de provincie heen, maar in de praktijk ben jij de buffer tussen burgers en overheid, ben je de muur waarachter provincie, Den Haag en Europa zich beschermen en die de eerste klappen moet opvangen. Hoewel ik daar hier in Blaricum weinig van merk, worden gemeenteraadsleden meer dan vroeger bedreigd door burgers. Die denken immers dat jij het voor het zeggen hebt in je dorp of stad, wat maar voor zo’n tien procent waar is omdat steeds meer beslist wordt door hogere overheden. Dat de gemeenteraad het hoogste orgaan van het gemeentebestuur is, en dat besluiten zoveel mogelijk van onderop genomen moeten worden – het zogenaamde subsidiariteitsbeginsel – wordt vaak alleen met de mond beleden.

Zo zitten we hier in Blaricum met de dreiging van de aanleg van Hoogwaardig Openbaar Vervoer waarbij onze wijk wordt verpest door betonnen bakken, verdwijnen van groen, gevaarlijke oversteekplaatsen en veel herrie. Die HOV moet Huizen met Hilversum verbinden. Als echt aangetoond was dat je daarmee echt veel sneller en efficiënter vervoer werd gerealiseerd, kon ik me daar nog wel iets bij voorstellen. Maar de plannen ervoor hangen met plakband, paperclips en elastiekjes aan elkaar. Gemeenteraadsleden worden verzopen onder stapels rapporten waarin vaak appels met peren worden vergeleken. Het meest dure en lastige gedeelte dat de meeste tijdwinst zou opleveren, een vrije busbaan langs de A27, wordt op de lange baan geschoven. En last but not least: de tijdwinst blijkt slechts anderhalve minuut te zijn, en daarvoor stelt de provincie 24 miljoen beschikbaar. Wat volgens ons gewoon weggegooid geld is, en daarom hebben we, samen met bewonersgroepen, vorige maand een mooi aanbod gedaan om dit bedrag te bezuinigen door het niet uit te geven. Geen reactie.

Wel reactie! Eergisteren! In de provincie hebben VVD, PvdA, D66 en CDA een coalitieakkoord geschreven, dat volgende week maandag bekrachtigd moet worden. Daarin staat te lezen: ‘5. Wij zetten onverminderd in op de aanleg van een vrij liggende HOV-infrastructuur tussen Huizen en Hilversum. In Blaricum/Huizen kiezen wij daarbij voor het zogenaamde Meenttracé.’ Terwijl besprekingen met de stuurgroep van dit project nog bezig zijn, wordt dwars over de wil en de argumenten van bestuur en bevolking heen gewalst. Kennelijk is men daar in Haarlem niet voor rede vatbaar en besluit men op puur irrationele – dus emotionele – argumenten 24 miljoen gemeenschapsgeld over de balk te gooien, voor iets dat zich steeds meer als een prestigeproject lijkt te ontpoppen. Waardoor de leefbaarheid van onze wijk ernstig wordt aangetast.

Ik merk dat ik daar kwaad over ben. Ontzettend kwaad. Dat politiek eigenlijk slecht is voor mijn bloeddruk en gezondheid. Of misschien juist goed omdat ik er een sterk hart van krijg. Door dit soort gebeurtenissen, waarin burgers niet worden gehoord en de meest absurde beslissingen worden genomen – zoals de verhoging van het griffierecht waarmee Opstelten de rechtsstaat een rotschop geeft – kan ik me steeds meer voorstellen van de kwaadheid en blinde opgekropte woede. Zelfs als die op mij uitgeleefd zou worden. Misschien moet je ook wel een beetje masochistisch zijn om in de politiek te gaan. Of van schaamlapjes houden zoals ik. Alleen wil ik dat niet van een ander zijn – de gedachte vind ik niet echt prettig – en ga ik het liever zelf dragen. Ik zie mezelf wel zitten. In mijn schaamlapje op de trap van het provinciehuis. Het weer staat het toe. Waar zijn de ludieke acties gebleven?