Zomerreces

6 juli 2011

Gisteren was de laatste raadsvergadering voor het zomerreces. Ik had het genoegen om namens de coalitie wethouder Rob te complimenteren met het feit dat er nu eindelijk na zestien jaar een nieuw winkelcentrum voor de Bijvanck van de grond gaat komen, iets wat vorige coalities dus niet was gelukt. Ja, ik kon me best voorstellen dat sommigen na al die jaren van onderzoeken, klankbordgroepen, nota’s van uitgangspunten, voorlopige ontwerpen, onderhandelingen, powerpointpresentaties, maquettes, een goed betaalde projectmanager en wat niet al nogal sceptisch waren geworden. Maar tegenover het ‘eerst zien, dan geloven’ plaatste ik graag een ‘eerst geloven, dan zien’ om daarmee het belang van creativiteit, enthousiasme en wil te benadrukken. Ja, als rasidealist geloof ik inderdaad dat een idee voorafgaat aan de werkelijkheid, en dat met scepticisme nooit iets van de grond kan komen omdat het alles doodslaat.

In plaats van met vakantie te gaan blijf ik liever thuis, want het is juist deze mooie maanden zo rustig in Blaricum. Ook omdat ik een dagjesmens ben en niet zoveel behoefte meer heb om jetlags op te lopen en me in drukke en kabalige werelden te storten. Hoewel? Als er een leuke aanbieding voor een paar dagen Berlijn of zo langskomt wordt dat misschien wel happen geblazen. Of een weekendje met Marcel naar de Kalmthoutse Heide. Tijdens de KEI-week met Vriend een paar dagen naar Groningen om daar de studentikoze sfeer te proeven, zolang die van Halbe Zijlstra nog mag bestaan. Maar ook een protestlied schrijven voor de actie die we hier gaan voeren omdat we onze wijk niet willen laten verpesten door betonnen bakken voor zogenaamd ‘hoogwaardig openbaar vervoer’ dat slechts enkele minuten tijdwinst oplevert en waarvoor de provincie miljoenen over de balk gooit alsof ze nooit van bezuinigingen heeft gehoord. En tja, verder zijn er ook nog van die klusjes waarvan ik steeds dacht dat ik ze wel tijdens de zomer zou doen. Een bedrijf zoeken dat mijn kastanje heel netjes kan snoeien en dan met Vesteda uitvechten wie dat gaat betalen.

Ik wil eindelijk Atlas shrugged uitlezen, het opus magnum van Ayn Rand. In de Nederlandse vertaling Atlas in staking dan. Bijna iedereen verklaart me voor gek dat ik dat boek wil lezen, en dat is niet helemaal onterecht. Het is een zwaar boek (1461 gram) met 1002 grote pagina’s van glanzend papier, maar ik ben al op pagina 255. Bovendien wordt dit in Amerika ontzettend populaire boek verfilmd, dus waarom wacht ik daar niet op? Maar het houdt me ontzettend bezig omdat de filosofie van Rand, die het rationele egoïsme proclameert waarin zelfzucht een zegen is en altruïsme een zonde, aan de wieg staat van het neoliberalisme dat heel stilletjes maar bewust onze samenleving ontwricht. Ik kom daar vast nog wel eens op terug, maar ik wil Ayn Rand wel echt helemaal in mijn vlees en botten voelen voordat ik de Grote Aanval op haar begin. Gelukkig kan ze wel mooi schrijven.

Begin augustus komt Adyashanti naar Amsterdam. Iemand die in alternatieve kringen ‘verlicht’ wordt genoemd, net als bijvoorbeeld Eckhart Tolle of Bhagwan. Dit soort mensen staat vaak aan de wieg van religieuze organisaties, die er dan na hun overlijden meestal in een mum van tijd een rotzooitje van maken. Kijk naar Jezus en wat de kerk ervan heeft gemaakt: voor je het weet grijpen mensen de macht, bijvoorbeeld door hun eigen meester als enige echte te zien. ‘De eniggeboren zoon,’ staat in de geloofsbelijdenis. Als je zoiets gelooft vraag je niet alleen om moeilijkheden, maar het getuigt ook van een armoedig godsbeeld: de eerste de beste huisvader in Elspeet heeft al negen kinderen, en God zou er dan maar één hebben? Geloof ik niks van, en als je goed om je heen kijkt blijken overal dit soort mensen te zijn. Sommigen noemen hen mystici of gnostici, anderen gerealiseerden, weer anderen verlichten – het zijn woorden voor mensen die uiteindelijk de ultieme waarheid die het doel van het leven is hebben gerealiseerd. Woorden als ‘liefde’, ‘vrede’ en ‘geluk’ of ‘het goddelijke in jezelf vinden’ doen nog tekort aan hun wezen, ook omdat ze meestal getuigen van stilte, leegte, het niets, wat helaas bij ons in het Westen een negatieve connotatie heeft. Moeilijk uit te leggen als je er nooit bij geweest bent, geen zogenaamde ‘satsang’ hebt bijgewoond. Een andere werkelijkheid, eigenlijk de enige echte.

Half augustus zal ik weer beginnen met een nieuwe Kaarsvlam samen te stellen. Jaargang 65, nummer 5. Het blad is precies even oud als ik zelf ben: mijn Wijze Tante begon ermee in januari 1947 en toen het schrijven haar in haar laatste levensjaren moeilijker werd vertrouwde ze me het graag toe. Gelukkig maar dat mijn ouders dit niet hebben hoeven meemaken, want die vonden het maar onzin allemaal wat Mellie Uyldert beweerde. Zo vertelde mijn moeder me dat ze ooit zand te eten kreeg bij haar, maar dat zal wel een beetje overtrokken zijn. Hoewel? Het maken van zo’n Kaarsvlam gaat puur op gevoel: graven in dozen met getypte manuscripten, bladeren door oude jaargangen of daar iets leuks in staat om opnieuw te publiceren, illustraties erbij zoeken, zorgen dat anderen op tijd hun kopij aanleveren – en dat toch met als resultaat een mooi geheel. Het is duidelijk dat ze teveel geschreven heeft om alles te publiceren, maar hier en daar tref ik toch juweeltjes aan, zoals onlangs een tijdloze tekst die waarschijnlijk uit de jaren dertig van de vorige eeuw stamt.

Kortom: de zomer is straks om voordat ik het weet. Stom eigenlijk, om al die plannen te maken. Zeker van mij, die het zo graag heeft over spontaan zijn, in het hier en nu leven en zo. O ja, ik ga ook nog een artikel schrijven over het stopzetten van oordelen, mijmeringen, plannen en verwachtingen, kortom het stoppen met denken. Die gedachte laat me maar niet los.