2012

28 december 2011

Eigenlijk geloof ik er niks van. Dat 2012 een rampjaar zal worden. Bovendien is het al de zoveelste keer in mijn leven dat de wereld vergaat. Rond 1960 hoorde ik al van mensen die een berg opkropen omdat het einde nabij was. Alsof de Cubacrisis in 1962 niet gevaarlijker was en meer kans op slagen had. Toen had je natuurlijk het jaar 1984 dat door Orwells boek een ware verschrikking moest betekenen, en later het jaar 1999 met een bijzondere zonsverduistering die ik gelukkig in het zuiden van Duitsland in al haar pracht heb meegemaakt. Echter zonder dat de wereld verging. Een millenniumbug mocht ook niet helpen. Ook min of meer verlichte meesters hebben zich vergrepen aan dystopieën, zoals de toch wel iets chaotische Jan van Rijckenborgh, die in zijn Demasqué een stem op de radio liet inbreken, en de soms dramatische Osho die voorspelde dat plaatsen als San Francisco, Tokyo en Bombay onder natuurrampen zouden bezwijken.

Een film als 2012 is, ondanks de spectaculaire beelden, dus niet aan mij besteed. Evenmin als complottheorieën, zoals die van David Ray Griffin over de aanslagen op de Twin Towers en van de toch min of meer spirituele Marcel Messing die zich in zijn boek Worden Wij Wakker? bezondigt aan deze paranoiafilie. Ze zijn natuurlijk wel leuk, die theorieën, maar per definitie niet falsifieerbaar, dus onwetenschappelijk. Maar dat betekent weer wel dat je er naar smaak al dan niet in mag geloven of niet. Voor mij niet dus, ik hou niet van dat zaaien van angst waarmee je alleen maar negatieve energieën om je heen verspreidt. Hoewel? Je moet ook niet de ogen sluiten voor wat zich in werkelijkheid afspeelt. En als je vaak naar andere werkelijkheden dan de alledaagse kijkt, zoals ik wel eens schijn te doen, kom je toch wel eens een complot tegen. En dan gaat het meer om een vigerende ideeënwereld dan om personen, meer om grote culturele lijnen dan om voorvallen en incidenten. Die vallen natuurlijk vaak samen, maar als je de wereld wilt veranderen, zoals ik als een echte puber nog wel eens schijn te willen, kun je beter op de achterliggende gedachten en idealen insteken, dan op de gevolgen daarvan op het economische en maatschappelijke. vlak. Alles begint met een idee. Toch? Anders is het dweilen met de kraan open.

Mijn complottheorie luidt dus dat het neoliberalisme wel voor de vernietiging van de aarde, de realisatie van ‘2012’ zal zorgen. En dat het huidige kabinet, juist omdat het daar geen expliciete afstand van doet, er wel voor zal zorgen dat de verschillen tussen arm en rijk groter worden – iets waardoor ook de totale bevolking armer wordt, als ik Lynne McTaggart in haar boek De verbinding mag geloven. En dat niet alleen: de nekken van milieu, natuur en cultuur worden ferm, slim en doortastend omgedraaid, en dat is dan ook het ideaal van de doorgewinterde neoliberaal: je kan alleen een nieuwe wereld beginnen als de oude tot de grond toe is afgebroken. De Occupy-beweging laat de eerste klanken van verzet zien, en nu er aan huurwoningen, pensioenen, privacy, natuurbeheer en rechtszekerheid wordt geknabbeld, maar de 130 kilometer en de hypotheekrenteaftrek heilige huisjes blijven is de koers duidelijk. Zelfs de koningin maakt zich zorgen in haar kersttoespraak. Ze vierde kerstavond stiekem met kinderen en aanhang hier in de dorpskerk van Blaricum. Nou ben ik helemaal niet zo’n fan van de koninklijke familie, maar het is toe te juichen dat zelfs een staatshoofd onrustig begint te worden. Er zijn tekens, heel veel tekens aan de muur. Spannend!