Vijf jaar in Second Life!

20 maart 2012

‘Happy rez day,’ msn’de Robbie vannacht.
Want vandaag ben ik vijf jaar een bewoner van Second Life, en een verjaardag heet daar een rez day. Van het woord rezzen dat iets als creëren, verschijnen betekent. Om iets te maken of te bouwen in Second Life moet je eerst bouwblokjes rezzen, en die kan je dan weer een vorm geven, met textures beplakken, aan elkaar koppelen, massa geven, doorschijnend maken, van scripts voorzien en ga zo maar door. Maar het woord rezzen wordt ook gebruikt voor je eigen avatar, en de mijne ontstond op 20 maart 2007 toen ik voor het eerst uit pure nieuwsgierigheid de wereld van Second Life betrad. Nou, dat heb ik geweten!

Vijf jaar! Soms verwonderen mensen zich erover dat Second Life nog steeds bestaat, want in de pers hoor je er weinig meer over. In 2007 was het even een hype, en dook ook de commercie in deze wereld. Dat werd een flop, waarschijnlijk omdat veel bewoners van Second Life niet echt zitten te wachten op marketing en reclame. Het aantal bezoekers is volgens mij door de jaren heen tamelijk constant. Misschien een lichte toename, maar weinig dat beantwoordt aan de eisen van het groeimodel zoals we dat in Real Life kennen, waar alles per definitie steeds groter moet worden. Alsof de bomen zelfs tot boven de stratosfeer zouden moeten uitsteken om hun takken naar ruimteschroot uit te rekken. Nee, in Second Life is het leven lekker relaxed, zoals het filmpje A day at Sweetgrass, waarnaar ik al eerder verwees, laat zien.

Second Life is een spel zonder opdracht. Je kan je eigen wereld scheppen en velen maken er dan ook fantastische dingen, waarvan het uiterlijk steeds realistischer wordt. Zo zijn er hele steden ontstaan waarin je vele eeuwen in het verleden terug kan gaan, dan wel in een toekomstige wereld van sciencefiction of cyberpunk terechtkomt. Je reist per zeppelin of teleportatie. Of lopend of te paard. Of gewoon met de trein of de auto. Of, zoals ik, bij Robbie achterop de tandemfiets. Je bezoekt musea waar je met behulp van augmented reality van alles op de hoogte wordt gehouden. Ook is het mooi om theaters te bezoeken en concerten bij te wonen. Maar niet alleen de wereld wordt aangekleed, ook de eigen avatars worden steeds fotorealistischer uitgedost.

Maar het is niet alleen de ontroerende explosie van creativiteit die Second Life zo bijzonder maakt. In niet mindere mate zijn het de vriendschappen die zich daar ontwikkelen. Vriendschappen tussen mensen die elkaar meestal nooit in vlees en bloed zien, omdat ze in Real Life vaak op verschillende continenten wonen. Eerst komen er vragen op als: ‘Hoe weet je dat die andere avatars echt zijn wie ze pretenderen te zijn?’ maar in de loop der jaren ontwikkel je niet alleen een gevoel voor wie de boel zit te belazeren en wie niet, maar wordt ook die vraag zelf steeds minder belangrijk. Omdat je zonder fysieke aanwezigheid makkelijker contact kunt hebben met iemands ideaal, iemands wezen, iemands ziel. Hoe virtueel is Second Life, hoe onecht is het poppenhuis waarin ik nu al vijf jaar speel? Nope! Al vijf jaar heb ik daar mijn hart verloren en dát is zeker niet virtueel!