Solidariteit!

Date 31 juli 2012

Hoe het principe heet weet ik even niet, maar ik noem het nu maar solidariteit. Klinkt een beetje ouderwets in onze neoliberale tijden, dus als iemand een beter woord heeft hou ik me aanbevolen. Wat ik bedoel is dat het sterke het zwakke steunt, en dan wel binnen een bepaalde organisatie. Bijvoorbeeld dat niet-rendabele buslijnen gedeeltelijk bekostigd worden uit rendabele buslijnen. Dat we klassieke cd’s laten bestaan dankzij de verkoop van populaire cd’s. Dat de internetkabel van de boerderij midden in de polder betaald wordt uit de winst uit kabels in grote steden. Solidariteit – wat klinkt dat retro, zo niet verwerpelijk – betekent dat je niet elk bedrijfsonderdeel opheft dat geen winst maakt. Daar zijn bedrijven trouwens zelf ook niet echt consequent in, want waarom hebben ze hun afdeling Crediteuren dan niet allang verzelfstandigd?

Solidariteit is niet goed voor het bedrijfsleven en slecht voor de economie. Die hebben immers alleen oog voor groei en winst, waarbij het uitsluitend om kwantiteit gaat en de kwaliteit uit het oog verloren is. Zo heeft het College voor Zorgverzekeringen geadviseerd om medicijnen voor de ziektes van Pompe en van Fabry niet meer te vergoeden: deze zieken kosten ons gewoon teveel. Opschudding alom, zoals hier in De Volkskrant. Hoeveel is een leven waard? Wat mogen medische ingrepen kosten waardoor mensen een jaar langer leven? In Engeland is dat omgerekend € 37.000, en ons land € 80.000. Behandelingen voor de ziekte van Pompe kosten al snel een half miljoen per jaar, en na vijftien jaar behandelen is de gemiddelde levenswinst dan drie maanden, zonder dat er een betere kwaliteit van leven is gerealiseerd. Maar toch: je zal maar te horen krijgen dat je eigenlijk maar eerder dood moet omdat je te duur bent.

In ons huidige politieke en maatschappelijke klimaat zat deze discussie er uiteraard al lang aan te komen. Zo kun je je afvragen waarom medicijnen zoveel moeten kosten. Natuurlijk kan een geneesmiddel voor een kleine groep mensen zichzelf moeilijker bedruipen dan een populair medicijn dat het halve volk gebruikt. Het lijkt mij dat de opbrengst van geneesmiddelen de farmaceutische industrie geen windeieren legt. Dat de winst die zij op modemedicijnen als ritaline en antidepressiva maakt best voor een deel kan worden aangewend om minder populaire geneesmiddelen betaalbaar te houden. Dat is solidariteit. Maar de farmaceutische industrie is machtig, want zij beschikt uiteindelijk over leven en dood. Tenzij we natuurlijk minder ziek worden door een beetje gezonder te leven, en er een minder groot probleem van maken als het tijd is om dood te gaan.

Als ik zo’n zorgverzekering was zou ik het slimmer aanpakken. Ik zou mijn patiënten, eh… cliënten de mogelijkheid geven om de hun resterende levensjaren heel mooi door te brengen, dus de kwaliteit van hun leven te verbeteren. En dat kan van alles zijn. Al dan niet in een rolstoel luieren op Hawaï. In de skybox naar voetbalwedstrijden kijken. Mediteren in een Japans zenklooster. Toch nog eens naar New York. Je lekker ongezond dikvreten met patat. Vredig jointjes roken. Een wereldcruise maken. Of alleen maar naar dvd’s kijken. Allemaal van die dingen die mensen aan het eind van hun leven dolgraag nog willen doen. Geef ze die! En dan ben ik als zorgverzekeraar veel voordeliger uit ook. En leer ik de farmaceutische industrie een lesje waarin ik laat zien een veel goedkoper medicijn te hebben: kwaliteit van leven. Dat heeft zij dan aan zichzelf te danken wegens haar gebrek aan solidariteit.

Solidariteit. Misschien is het vandaag de dag toch te revolutionair om daarin te geloven en dat te verkondigen.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

1 reactie op “Solidariteit!”

  1. Diana zei:

    Hallo Satyamo, m.b.t. je opmerkingen “Maar toch: je zal maar te horen krijgen dat je eigenlijk maar eerder dood moet omdat je te duur bent” en “In ons huidige politieke en maatschappelijke klimaat zat deze discussie er uiteraard al lang aan te komen” wil ik je even iets uit mijn herinnering en ervaring vertellen: eind jaren 60, begin jaren 70 kregen hartpatienten, die eigenlijk een pacemaker nodig hadden, als ze ouder dan 65 waren, géén pacemaker meer! Dat loonde niet langer! En ik meen ook, dat hartkleppen slechts tot een bepaalde leeftijd vervangen werden. (Maar dit laatste weet ik niet héél zeker meer.) In ieder geval is de discussie of de financiële uitgave lonend moet zijn, of dat elke minuut van leven altijd zwaarder moet tellen, onderhand een discussie met een baard.

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>