Nachtgedachte

30 oktober 2012

Wie ben ik? Ik kan naar mezelf wijzen. Naar mijn hoofd vol bewustzijn. Naar mijn hart dat zich met alles wil verbinden. Wat is mijn wezen? Daarvoor moet ik diep naar binnen. Zeggen ze. Mijn ziel, beschermd door een lichaam, zit ergens verborgen in mijn verschijning. Daar kan ik mijn centrum vinden, de kern van waaruit ik leef. Zeggen ze. Ik wil niet oppervlakkig zijn en schil mezelf als een ui. Eerst kijk ik binnenin mijn onstuimige lijf. En dan wil ik verder kijken dan mijn wervelende gevoelens. En dan zijn er weer kwetterende gedachten. En, in het diepst van mezelf is de stilte, de God in mij. Zeggen ze. Een geestvonkatoom, de lichtvonk waaruit ik geboren ben, mijn essentie draag ik altijd met me mee, verborgen als het is in sluiers van allerlei soorten lichamen. Mijn lichaam is een stofkleed dat ik eens zal afleggen, zodat mijn wezen zich bevrijdt en vrij kan vliegen, ontdaan als het is van beschermende pantsers en illusies. Zeggen ze. Ik ben gevangen, in vlees geïncarneerd, maar eens zal mijn ziel verlost worden om als een engel zijn verloren thuis weer terug te vinden. Naakter dan naakt zal ik zijn, nog onstoffelijker dan etherisch wanneer ik als puur licht onbelemmerd mezelf ben. Zeggen ze. Het lichaam is een harde buitenste schil en als ik verder en verder naar binnen ga word ik steeds zachter en etherischer. Vlees en botten hangen om me heen en groots is het moment dat ik dat allemaal achter me kan laten. Zeggen ze.

Ik voel me zo intiem verbonden met de sterren! Voel me zo thuis in de nacht, in het mysterie van de oneindige ruimte waarin ik dieper en dieper wil vallen. Luisterend naar de stilte weet ik me verbonden met een zinderend niets dat alles draagt. In een oneindig heelal bestaat geen onder en boven meer, en ben ik overal en nergens tegelijk, zonder oriëntatie. Ik verlang niet meer naar een verleden omdat dat er nog steeds is, en leef zonder verlangens omdat die allang zijn vervuld. Zekerheid en vastigheid hebben me verlaten en dompelen me in een kleurig mysterie van sterrennevels. Ik heb wel een gezichtspunt maar mijn kern is overal. Mijn armen eindigen niet meer bij mijn handen, en mijn benen niet meer bij mijn voeten, mijn schedel is open en leeg als een kom. Geen mens, geen gevoel is me vreemd. Ik stijg uit boven het ultieme kwaad en goed dat ik ben, boven leugens en waarheid die in me woelen. Ik geniet van de schoonheid van lelijkheid en van lelijke schoonheid: niets is mij vreemd omdat ik het allemaal in me heb. Mijn grootheid laat zijn waan achter zich, en mijn kleinheid is groots. Niets neem ik meer serieus omdat elk gezegd en geschreven woord niets anders kan zijn dan een leugen, de fractie die het slechts is van het onzegbare. Alles is mijn kern en mijn kern is alles. Ik kan niet meer verdwalen. Ik zou moeten wortelen in de aarde, terwijl eigenlijk de kosmos mijn thuis is. Ik zit niet in mijn lichaam, maar mijn lichaam zit in mij.

Een illusie ben ik, en de enige weg om daar uit te komen is me richten op wie ik echt ben.

Gepost in Spiritualiteit