Augmented reality

21 februari 2013

In Second Life hebben we het al lang: augmented reality. De alleroudste vorm hiervan wellicht de roze bril waarmee je vrolijkheid en optimisme aan de werkelijkheid toevoegde. Maar binnenkort zorgt Google ervoor dat er nog veel meer aan de realiteit kan worden toegevoegd. Je zet de Google Glass op je neus, en op een doorzichtig schermpje wordt van alles over wat je ziet geprojecteerd. Op zo’n HUD, een head-up display, zie je dan bijvoorbeeld wat er op het menu staat van een restaurant waar je langsloopt, wanneer het gaat regenen, waar diverse koopjes te vinden zijn en hoe laat de volgende bus komt. Veel van die dingen zijn nu al in onze smartphones te vinden, maar die zullen binnenkort alweer ouderwets zijn. Ook omdat de Google Glass een camera en een microfoon bevat, waarmee je hem al pratend van alles kan vragen. Ja, het beeld van in zichzelf pratende mensen op straat – vroeger toch echt een teken om psychiatrische hulp te alarmeren – zal wel zo blijven, want gedachten lezen is nog een brug te ver voor Google.

Maar spel en fantasie gaan aan de werkelijkheid vooraf, want in Second Life zie ik al boven iedereen zijn naam in een rechthoekig ballonnetje zweven, en het zou ideaal zijn als dat in werkelijkheid ook zo was, zodat ik minder in verlegenheid kwam als ik weer eens een naam van iemand was vergeten. En ook in deze zogenaamde virtuele wereld zijn er diverse schermpjes in mijn gezichtsveld die me niet alleen informatie over van alles geven, maar waardoor ik ook opdrachten kan geven, bijvoorbeeld om iemand bij een ontmoeting even te omhelzen, om in een door mij nagemaakte Rietveldstoel te gaan zitten of om mijn banksaldo te bekijken. In mijn kantoor daar heb ik zelfs een – ook zelfgemaakte – surfer neergezet waarmee ik over het internet kan schuimen, want het is toch handig om vanuit Second Life wat contact met Real Life te kunnen onderhouden. Het moge hiermee duidelijk zijn dat Second Life nog altijd floreert en technisch steeds realistischer wordt. Waarom de meeste mensen dat niet weten en je er nooit meer iets over hoort in het nieuws moet je aan Rob Wijnberg vragen.

Vandaag verscheen in nrc.next een artikel van Ernst-Jan Pfauth over de Google Glass, maar ik moet toegeven dat een en ander me ook een beetje beangstigt. Onterecht natuurlijk, want met technologie is niets verkeerd als we er maar mee leren omgaan. Zolang mensen niet keihard in de bus in hun telefoon zitten te schreeuwen of op de meest onhandige kruispunten in Albert Heijn sms’jes staan te beantwoorden, valt het eigenlijk best mee allemaal. Vrijheid, blijheid, en wie ben ik om mensen die al twitterend over straat wandelen te veroordelen? Ongezellig voor partner, kinderen en hond, dat wel. Ook het argument dat mensen dan als zombies rondlopen vind ik zwak, want wie weet hebben ze dan meer intiem en persoonlijk contact met iemand dan wat Real Life op dat moment te bieden heeft. Wat ik echt eng vind is dat de commercie er vat op krijgt. We leven nu eenmaal in een econocratie, en voor we het weten worden we volgestopt met op onszelf toegesneden reclame. Zelfs ik ben met die decadentie besmet, want ik vroeg me af of ik mijn gehoorapparaat niet gratis kon krijgen op voorwaarde dat ik dagelijks vijf minuten reclame in mijn oren zou laten stoppen…

Met augmented reality is niks mis. Ik heet het zelfs graag van harte welkom. Hoewel ik er dus wel als de dood voor ben dat de reclamebranche een en ander weer eens gaat verpesten. Goede waar heeft toch geen reclame nodig? Ooit een advertentie van Apple gezien? Ik bedoel maar. Maar net zoals op mijn desktop de pagina van nu.nl omlijst wordt met artikelen die ik onlangs bij Neckermann heb bekeken, raak ik dank zij de reclamebusiness steeds meer in mijn eigen wereld opgesloten. Want die jongens weten, mede dankzij tracking cookies, precies wat ik interessant vind, zodat ik steeds meer en meer ingekapseld word in mijn eigen wereld van belangstellingen. Zodat ik uiteindelijk niets nieuws meer zal ontdekken en alle avontuur verdwenen is. Opgesloten in onze eigen informatiecocons is het toppunt van individualisme bereikt. Dan kijken we met zo’n Google Glass letterlijk niet meer verder dan onze eigen neus lang is, dus God behoede ons voor het commerciële misbruik van deze mooie nieuwe techniek. Ik wil graag langs een Hema kunnen lopen zonder dat me een warme worst voor de ogen wordt gehouden.

De nieuwe uitvinding van Google is trouwens niet meteen voor iedereen weggelegd. Zoals voor nerds, zoals Josh Greenman van de New York Daily News bij het artikel in nrc.next toelichtte. Want Google Glass is lastig voor mensen die al een gewone bril dragen. Ik kan me alleen niet voorstellen dat Google geen glazen van verschillende sterktes in zijn bril kan monteren. De vraag is alleen: waar moet ik dan zijn voor zo’n bril? Bij een computerwinkel of bij de opticien? Nou ja, ik zie wel.

Gepost in Computer en internet, Second Life