Nieuwe bril

25 juli 2013

Vorige week met Vriend mijn nieuwe bril afgehaald bij De Valk Hensbergen in Laren. Het werd er echt tijd voor, want de vorige heb ik eind vorige eeuw van mijn Wetenschappelijke Tante cadeau gehad, en daarmee begon ik inmiddels steeds waziger te zien. Het glas van het rechteroog bleek dan ook twee punten te sterk te zijn. Ja, te stérk, want van bijziende mensen zoals ik worden de ogen in de loop der jaren steeds beter! De laatste maanden zette ik hem steeds vaker af als ik iets wilde lezen, en dat hoeft nu niet meer. Even wennen is het wel, want de wereld blijkt opeens een veel hogere resolutie te hebben dan ik dacht. Een beetje wazigheid past wel bij mij – alles is immers toch één – maar is toch wat onhandig als je iets goed wil lezen of in de raad de oppositie scherp in de gaten wil houden. Het lijkt ook alsof het lezen er wat makkelijker mee gaat, want tot mijn schrik las ik zaterdag opeens met het grootste gemak en tamelijk snel twee nogal lange artikelen in de krant. Het was mooi weer, en na afloop trakteerde ik niet alleen op een drankje in de Prinsemarij, maar ook op poffertjes op de beroemde Larense Brink.

Daarheen wandelend leek de wereld door al die extra details wat meer driedimensionaal te worden, wat ook nooit weg is. Wellicht heeft het met mijn uitstekende ruimtelijke inzicht te maken dat ik meestal weinig moeite heb met iets in 3D te zien. In de jaren negentig ontdekte ik trouwens een mooi trucje om platte beelden, zoals bij televisie, meer diepte te geven. Knip een klein framepje in dezelfde verhouding als het scherm waar je naar gaat kijken uit een vel papier of karton, en dat hoeft maar enkele millimeters groot te zijn. Hou dit zodanig tussen een oog en het beeld dat je de randen van het scherm net niet meer ziet, en kijk! Geen 3D-bril meer nodig en de diepte floept eruit. Net als met zo’n plaatje waaruit plotseling iets driedimensionaals naar voren komt als je er ontspannen en zonder concentratie naar kijkt. En een enkele keer lukt het me zelfs om zonder wat dan ook foto’s of beeldschermen een extra dimensie te geven. Maar dat komt misschien omdat ik aan beeldend vermogen ook geen gebrek heb. Gecombineerd met een beetje fantasie – ook daarmee ben ik rijkelijk beschonken, maar wellicht hangt dat allemaal met elkaar samen – kan dat ook wel eens onhandig zijn, zodat ik als kind vaak andere dingen zag die er helemaal niet waren. Ik denk dat dit een van de redenen was waarom ik in mijn vroege jeugd best een angstig kind was.

Ik ben trouwens tamelijk laat aan de bril gegaan en mijn ouders verwonderden zich erover hoe ik zo’n lange tijd zonder bril heb kunnen functioneren. Misschien paste ik allemaal trucjes toe om er toch achter te komen wat op het groene schoolbord was geschreven. En het kan ook goed zijn dat dit alles te maken heeft met mijn voorkeur voor alles wat met licht te maken heeft in de natuurkunde es. Brekingsindexen – misschien moet ik ‘brekingsindices’ schrijven, maar dat staat zo raar – en kleurenspectra waren mijn favorieten, samen met de lichtsnelheid en zo. Toen droeg ik nog brillen in echte hoornen montuurs en later had ik brillen met hele grote glazen, terwijl het nu gewoon vederlicht titanium is dat mijn multifocale glazen draagt. Ja, ik heb een tijd staan puzzelen in de winkel, en hoewel je in Laren eigenlijk iets modieus op je neus zou moeten zetten, heb ik toch voor een model gekozen dat ik zelf het beste vind staan. Wat trouwens niet veel afwijkt van wat ik al had.

Een goede bril is meer dan alleen iets om scherper mee te zien omdat dit in van alles doorwerkt. Ik hoef mijn hoofd in minder onmogelijke bochten te wringen om het beeld scherp te krijgen, zodat ik wat minder vaak met een zwanehals achter de computer hoef te zitten, wat veel spanning in nek en schouders veroorzaakt. Maar ik ben toch van plan om binnenkort nog een speciale bril voor achter de computer aan te schaffen, wat nog beter helpt. Zo werkt het een in het ander door, dus wie weet of ik toch ooit nog eens rechtop door het leven zal wandelen. Hoewel het natuurlijk wel een beetje jammer is dat de wereld er nu minder wazig en dromerig uitziet.

Gepost in Uit mijn leven