Manifest van een babyboomer

Date 10 september 2013

Een rare generatie zijn wij, babyboomers. Maar een aardige generatie. Daar denkt niet iedereen hetzelfde over, zelfs de babyboomers zelf verschillen daarover wel eens van mening. Vorige week nog had ik op Facebook een discussie met iemand die mensen van mijn generatie helemaal niet zo zag zitten. Omdat velen van ons na de jaren zestig hun idealen zouden hebben verraden. Genoemd werden mensen als Cohn Bendit die later hun maatschappijkritiek hebben opgegeven, en ook het idealistisch begonnen D’66 dat inmiddels de VVD rechts aan het inhalen is. Ja, die voorbeelden kloppen, maar het is de vraag in hoeverre die representatief zijn voor onze hele generatie van babyboomers, die kort na de oorlog zijn geboren en die de jaren zestig op hun geweten hebben. Dat wij niet allemaal goed bij ons hoofd waren werd ook nog eens geïllustreerd met onze communistische neigingen, het gedweep met Mao en het Rode Boekje. Alsof we toen al wisten in wat voor afgrijselijkheden de zogenaamde Culturele Revolutie zou uitmonden. Overigens heb ik me nooit zo met die verheerlijking verbonden gevoeld, maar dat komt misschien omdat ik meer aan de hippiekant dan aan de protestkant verbleef. Want hoeveel we ook met elkaar sympathiseerden, we waren het niet altijd eens over waar de Revolutie moest beginnen: in jezelf of in de wereld.

Ja, omdat wij als kinderen fel gewenst waren na de oorlog, hebben we best wel narcistische trekjes meegekregen. Wij waren het die de wereld zouden verbeteren! Wat we volgens critici uiteindelijk veel te weinig hebben gedaan. Maar kan je de babyboomers, ons dus, het instorten van hun idealen verwijten omdat sommigen van hen in de loop der jaren toch gezwicht zijn voor macht en geld, graaiers zijn geworden, hun ideologische veren hebben laten vallen. Want als groep hebben we toch meer bereikt dan de generaties na ons. Mag ik dat zeggen? Een beetje tegengas op alle kritiek op babyboomers kan dan ook geen kwaad. Ja, ik ben zo brutaal om onszelf te verheerlijken, want zonder de jaren zestig was er geen emancipatie van vrouwen, homo’s en lesbo’s geweest, woedde er nog steeds een oorlog in Vietnam, leefden we nog steeds in een kleurloze kneuterige maatschappij, geloofden we nog steeds in God en autoriteiten, droegen we nog altijd kortgeknipte kapsels en grijze pakken, en waren het milieu en dierenwelzijn nooit op politieke agenda’s gekomen. Ik bedoel maar.

Ja, het waren linkse jaren. Met idealen en visies, dingen die vandaag de dag openlijk verafschuwd worden terwijl aan alle kanten duidelijk wordt dat juist door het gebrek daaraan we in een wereldwijde crisis beland zijn. Voor ons babyboomers is het juist onvoorstelbaar hoe laks veel jongeren zijn, hoe ze alles maar pikken en niet massaal in opstand komen tegen overheden die hen bespioneren en belazeren, en tegen ondernemers die hen zonder enig respect en service hersenspoelen met reclames en leugens. Den Uyl zou een potverteerder geweest zijn, terwijl zijn opvolgers er vaak een veel grotere rotzooi van maakten. Helaas is met rechtse lieden van tegenwoordig zelden een zinnig woord te wisselen, die gooien nodeloos miljoenen over de balk voor hun eigen macht en status. Juist ná de jaren zestig is het Gouden Kalf in ere hersteld als ultiem orakel voor besluitvorming. Alleen geld speelt nog een rol in een wereld waarin materialisme hoogtij viert en zorg verworden is tot een product dat je moet inkopen. Wij babyboomers snappen deze wereld niet meer en voelen ons er steeds minder in thuis.

Maar gelukkig voelen velen van ons nog met hun wortels in de jaren zestig verbonden, en begrijpen we dat de haat voor ons niets anders is dan jaloezie op ons positieve idealisme waaruit we kracht hebben geput om indertijd de wereld op zijn kop te zetten. En we zijn blij met elke jongere die hier een lichtpuntje van oppakt en ook wakker wil worden in een wereld die steeds meer op een gedeformeerd jachtig en efficiënt gekkenhuis lijkt. Hoewel we nu eigenlijk maar snel dood moeten en wellicht veel zorg zullen gaan ontberen die de afgelopen jaren vanzelfsprekend is geworden, blijven we ouderwetse idealisten met een visie op een betere wereld, die niet alleen bij de wereld maar ook bij onszelf is begonnen. Hij die zelf niet kan genieten van het leven kan dat moeilijk voor andere bewerkstelligen, en hij die dat niet voor anderen wil bereiken kan zelf nooit van het leven genieten. Want mens en wereld zijn één. En wij waren, en velen van ons zijn dat nog steeds, de eersten om dat te roepen en te realiseren. Ja, een rare generatie zijn wij, babyboomers.

 

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>