De belofte

Date 28 maart 2014

Gisteravond was de beëdiging van de nieuwe gemeenteraad. Dat is heel officieel en serieus. Staan. Ook de publieke tribune richtte zich op. Sommigen legden de eed af: ‘Zo waarlijk helpe mij God almachtig.’ Anderen legden de belofte af: ‘Dat verklaar en beloof ik.’ Er zijn allerlei variaties op beëdiging, zoals al dan niet twee vingers in de lucht steken of de hand op Bijbel of Koran leggen. Hoewel grote geesten zodanig naar hun eigen autoriteit handelen en dusdanig in het hier en nu leven dat zij van welke eed of belofte gruwen, wordt een samenleving totaal onbestuurbaar zonder deze toezegging je aan het een en ander te zullen houden. Zo zijn er ook besloten overleggen binnen de gemeenteraad, die meestal over financiële onderhandelingen gaan waarbij je de partij met wie je zaken doet niet meteen het achterste van je tong wil laten zien. Zo lang de wereld nog geen Utopia is waarin we allemaal vol liefde leven uit schoonheid, waarheid en goedheid, blijven wetten en eedsafleggingen nu eenmaal onmisbaar en getuigen ze van de onverlichte staat van een samenleving.

Ik heb de belofte afgelegd. Omdat ik niet weet of ik in God geloof of niet. Omdat ik niet weet wie Hij is. Terwijl ik wel geloof in iets als goddelijkheid, iets dat eigenlijk geen geloof is omdat het een ervaring is. En omdat ik alleen in mijn eigen ervaringen kan geloven. Teveel religieuze geschriften vind ik warrig, chaotisch en zoetsappig. Oosterse stromingen als taoïsme, zen, boeddhisme en advaita vedanta zijn voor mij meer down to earth en getuigen van meer intelligentie dan de meeste wereldgodsdiensten. Het grappige is dat die allemaal geen god nodig hebben, terwijl ze wel degelijk gaan over bevrijding, verlossing, verlichting, innerlijke vrede of hoe je het doel van religieuze of spirituele exercities ook mag noemen. God is dan overbodig, ja, zelfs vaak een grote beer op het spirituele levenspad. Alsof je het goddelijke slechts dan kan vinden als je ontdekt dat Hij niet bestaat.

Toch hou ik van God. Graag zit ik met Hem bij de open haard. Hij is oud en heeft een mooie baard, precies zoals het hoort. Met Hem kan ik me met een goed glas port uren verliezen in filosofische gesprekken, starend in het flakkerende vuur dat oprijst uit knisperend gloeiende houtblokken. Hij is een boogschutter, rookt sigaren en morst af en toe as op Zijn kostuum. Hij heeft eruditie, toont respect maar heeft ook af en toe Zijn twijfels. Had Hij het indertijd wel zo goed aangepakt met Zijn zoon? Heeft het niet jaren gekost voordat het weer goed kwam met hem omdat hij een en ander toch iets te pijnlijk had gevonden? Had Hij niet te lang toegestaan dat mensen rommelden met Zijn Woord en er zo’n ratjetoe van maakten? Had Hij toch niet in 1984 de wereld maar moeten laten vergaan om met een schone lei weer eens helemaal opnieuw te beginnen? Had Hij niet die kannibalistische praktijken in de kerk moeten verbieden? En waarom heeft hij het er nog steeds wat moeilijk mee dat Zijn zoon als een vrolijke hippie, compleet met bloemen in het haar, door Zijn Hemel huppelt en allemaal dingen doet die Hij verboden heeft? Kinderen loslaten is heel moeilijk, zelfs voor God.

Misschien is het grootste geheim van God wel dat Hij niet bestaat. Net als de stilte, de leegte en de duisternis: de oerklank, de achtergrond en bron van de schepping die overal en altijd aanwezig is. Het Iets dat uit het Niets geboren wordt. God bestaat, en tegelijk bestaat Hij niet. Zoiets kan Hij alleen. Sorry, God, dat ik de belofte heb afgelegd, want het had ook de eed kunnen zijn. Maar voor U maakt het waarschijnlijk niet zoveel uit, want U begrijpt me wel.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

4 reacties op “De belofte”

  1. maria zei:

    Jij begrijpt het :)Prachtig verwoordt.

  2. Almast zei:

    Heb genoten van dit verhaal. Zo raak en zo precies. Hoop dat jouw en mijn God heeft meegelezen. Hug.

  3. Diana Schellekens zei:

    Leuk geschreven, Satyamo. Maar ja, als Advaita-tutor moet ik natuurlijk ook wat serieuzer reageren. In Advaita heet God niet God, dat klopt, maar (vertaald) het Zelf, dat altijd overal aanwezig is. Ik zou dus voor Het (geen Hij, eerder nog een Zij, maar dat is meer de scheppende kant van God) als stille Getuige wel een eed hebben afgelegd. Maar goed, als je er nog eens over wilt praten… 🙂 dan krijg jij een goed glas port en ik een lekker glaasje wijn.

  4. Diemoed zei:

    Bestaan van God en godsbeeld zit natuurlijk dicht bij elkaar. Jouw godsbeeld zal het traditionele christendom als heiligschennis zien, en men zou stellen dat die zeker niet bestaat. Interessant genoeg gebruik je hoofdletter H voor Hij, maar het lijkt een beetje op superman of spider-man, man als alle anderen, maar toevallig met bovennatuurlijke krachten. Maar je zal hem niet met ‘Hem’ aanspreken, toch?:)

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>