Oikofobie

27 mei 2014

Met zijn ontdekking van de oikofobie ontmaskerde Thierry Baudet wellicht een van de meest essentiële angsten, de moeder der fobieën die vreemd genoeg ontbreekt in de lijst van 418 angststoornissen waar we last van kunnen hebben. ‘Oikos is Grieks voor thuis,’ schrijft deze 31-jarige rechtsfilosoof op The Post Online. ‘Oikofobie is een ziekelijke afkeer van het thuis. Een angst voor het eigene. Een instinctieve neiging de eigen cultuur, de eigen gebruiken, de nationale identiteit en geschiedenis af te vallen. Belachelijk te maken. Te verzwakken, te beschimpen.’ Hoe dit ‘Weg met ons!’ de westerse cultuur steeds dieper doordrenkt ziet hij in de kunst die allesbehalve een gevoel van geborgenheid mag geven, in multiculturalisme en, last but not least, in het Europese project. Wat mij betreft mag daar ook het gemak aan worden toegevoegd waarmee we afstand nemen van onze privacy, want ook met het ‘Ik heb niets te verbergen’ en onze modieuze verheerlijking van openheid en transparantie ontnemen we onszelf het recht op een eigen terreintje, een plek waar we ongestoord onszelf mogen zijn, waar we gordijnen van onze slaapkamers mogen sluiten om gewoon even alleen of samen te zijn, intiem met onszelf.

Wat is het verschil tussen oikofobie en de angst om alleen te zijn? Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat alleen het alleen zijn, ja juist dat alleen zijn leidt tot zelfkennis, creativiteit, ontplooiing. Wat op de piano rommelen gaat het mij best af als er niemand meeluistert, als ik iets wil schrijven wil ik niemand om me heen hebben en uiteindelijk vindt mijn spirituele zoektocht de meeste voeding in eenzaamheid. Er moet een ‘ik’ zijn, dat in veel alternatieve kringen vermaledijde ego, als grond van groei en ontwikkeling. Zaad kan alleen uitgroeien als het stil en verborgen in de aarde ligt, een eigen plekje opeist waarin het zich omhuld en beschermd weet. Zonder eierschalen waren er geen vogels, zonder baarmoeders geen mensen. Maar ook als we volwassen zijn hebben we nog steeds grenzen nodig waarmee we onszelf scheiden van de anderen, een persoonlijkheid en een lichaam die niet versmolten zijn met onze omgeving. Hoezeer het op het spirituele pad ook mag gaan om jezelf te verliezen, je één te weten met het bestaan, met God of hoe je het ook noemen wilt, er is iets als een eigen identiteit nodig, want wie of wat bereikt dan uiteindelijk die unio mystica? Eenheid kan alleen uit tweeheid worden geboren.

Oikofobie is een angst voor jezelf, een lafheid waarin je niet voor je eigen identiteit durft op te komen. Angst voor het ego. Terwijl zonder dat ik, zonder die grens tussen jezelf en de ander, zonder dat opkomen voor jezelf, zonder assertiviteit het zaad van groei al in de kiem wordt opgelost. Het ontnemen van het recht op het eigene is dan ook niets minder dan een aanslag op het leven zelf. Zonder zich te kunnen verbergen, zonder intimiteit, zonder de mogelijkheid om zich in stilte en rust te kunnen afzonderen zal er weinig nieuws worden geboren. Zij die nooit een thuis hebben gekend, die nooit onder gelijkgestemden hebben kunnen leven, die nooit ontroerd zijn door kunst, die zich nooit mochten thuis voelen in een vertrouwd dorp of stadsdeel vinden moeilijk vervulling in hun leven, ontheemd en verweesd als ze worden door de beroving van hun eigen identiteit. Het zijn de oikofoben die ons moderne kunst, multiculturalisme en megalomanie door de strot willen duwen alsof dat de ideale en enig mogelijke oplossingen zijn die ons verder helpen. Die ontwikkelingen willen forceren waar de meesten van ons nog lang niet aan toe zijn. Die getuigen van een angst om onszelf te zijn.

Oikofobie is een spirituele ziekte, de 419e angststoornis, de vlucht voor onszelf, onder al dan niet economische, maatschappelijke en spirituele pretenties gepropageerd door hen die een makkelijk te manipuleren wereld van zombies, mensen zonder ik, als hun ideaal en machtsmiddel zien. Een schot in de roos van Thierry Baudet, die ook nog op dezelfde dag jarig is als ik en er bovendien aantrekkelijk uitziet. En nu ook ook oikofilie toevoegen aan de lijst van liefdes, want daarin voel ik me helemaal thuis.