Gazadefensief

8 januari 2009

Een volk na duizenden jaren van zwerven en vervolging welkom heten in je land, dat moet toch een hele eer zijn en echt mooi om te doen. De Palestijnen dachten daar echter anders over in 1948, toen de Engelsen zich terugtrokken en hun mandaatgebied niet alleen aan hen, maar ook aan de Joden gaven. Want al in 1920 had de Volkerenbond besloten een gedeelte van dit gebied, dat veroverd was van het Ottomaanse Rijk, aan de Joden te geven om zich daar te vestigen. Door die belofte kwam het zionisme op gang en emigreerden veel Joden naar Palestina, waar ze grond van de oorspronkelijke bewoners kochten. Het gevolg was wel dat veel Palestijnen in 1948 opeens in een Joodse staat kwamen te wonen. Hoewel ze zelf land aan de Joden hadden verkocht, bleven de Palestijnen zichzelf als de oorspronkelijke bewoners zien, en de Joden als indringers die in de afgelopen decennia in steeds grotere getale op hun land waren komen wonen. Maar wat zijn oorspronkelijke bewoners? Turken, Palestijnen, Joden? Romeinen? Hoe ver moet je teruggaan? Als je religie de identiteit van een volk bepaalt, dan hebben de Joden de oudste rechten, want hoe je het ook wendt of keert: Mozes was er eerder dan Mohammed.

Als de taart verdeeld is, is het hebberig en kinderachtig om dan ook nog het stuk van een ander te willen hebben. Natuurlijk is het niet leuk als vreemden op een stuk land komen wonen waar je zelf al generaties hebt gewoond. Maar de Palestijnen hebben zelf veel land aan Joden verkocht en zo bijgedragen aan het zionisme, waartegen Yasser Arafat en zijn Fatahpartij later zo ten strijde trekken. Termen als uitroeiing en vernietiging van de staat Israël worden zonder schaamte in de beginselen van Fatah, de Libanese Hezbollah en de Palestijnse Hamas overgenomen. Het lijkt alsof de Palestijnen niks beters te doen hebben dan het bestoken van Israëlische doelen. Beter was het om in plaats daarvan naar een creatieve oplossing te zoeken, maar terwijl de Joden het land omtoverden tot een groene oasis waar het goed leven was, kwamen de Palestijnen niet verder dan oorlogvoeren en hun land kaal en braak te laten, en het bestoken van kibboetzim en het opblazen van bussen. Ook na de oprichting van de staat Israël bleek dat land in drie oorlogen moeilijk te verslaan.

Na de Arabisch-Israëlische oorlog (1948-1949) moest Israël 82% van het haar toegewezen grondgebied inleveren, onder andere de Gazastrook aan Egypte. Die werd heroverd in de Zesdaagse Oorlog (1967), samen met de Sinaï van Egypte en de Westelijke Jordaanoever van Jordanië. In de Jom Kipoeroorlog of Oktoberoorlog (1973) wist Israël stand te houden tegen Syrië dat via de Golanhoogten, en Egypte dat via het Suezkanaal binnenviel. In al deze oorlogen met Israël werd gevochten met Egypte, Jordanië, Syrië, Libanon, Irak, Jemen, Saoedi-Arabië, gesteund door landen als Marokko, Pakistan, Libië, Algerije, Soedan, Tunesië, Oeganda en Cuba. Toegegeven: het moet frustrerend zijn als je er met zijn allen na 60 jaar nog steeds niet in geslaagd bent een klein landje als Israël van de kaart te vegen.

De grote zwakte van de Palestijnen is het niet willen accepteren van hun verlies, steeds maar blijven vechten tegen de bierkaai. Niet daarvan iets leren, maar blijven protesteren. Dat gaat zo ver dat de vernietiging van Israël nog steeds hun hoofddoel is, iets waarvoor alle middelen gerechtvaardigd zijn. Dank zij de indoctrinatie in het geloof dat je in de hemel rijkelijk beloond wordt met alles dat Allah verboden heeft, heeft Hezbollah de zelfmoordaanslagen nieuw leven ingeblazen. Deze perverse manier om anderen te doden lijkt een mooie heldendaad van zelfopoffering, maar kan net zo goed beschouwd worden als een daad van lafheid waarbij je de consequenties ervan niet onder ogen hoeft te zien en een eerlijk gevecht uit de weg gaat. Zo ook het bestoken van Israël met raketten vanuit de Gazastrook, waarbij het door de halve westerse wereld veroordeeld wordt als Israël terugslaat. Wat hadden ze dan moeten doen? Bedankbriefjes aan Hamas sturen?

Laten we niet vergeten dat het de bevolking van Gaza zelf is die Hamas in het zadel heeft geholpen. Dat het Hamas zelf is die raketten vanaf scholen en ziekenhuizen afvuurt en daarmee haar eigen kinderen en zieken in gevaar brengt. Dat het Hamas zelf is die nog steeds de vernietiging van de staat Israël nastreeft. Dat het zelden voorkomt dat Joden spontaan raketten op omliggende landen afvuren, of bussen met schoolkinderen opblazen. Laat Israël met rust en Israël laat jullie met rust! Ik dacht dat het einde van de Tweede Wereldoorlog ook het einde van het antisemitisme had aangekondigd, maar dat lijkt weer helemaal te mogen in het spoor van het morele verval van de laatste jaren. Sterker nog: we geven aan hetzes tegen Israël alle ruimte in onze media, zoals we afgelopen maandag Kader Abdolah in De Volkskrant konden lezen: ´Israël kan niet meer met doordachte acties komen, het Israëlische brein produceert slechts geweld´, ´Het land van belofte is het land van extremisten, fundamentalisten en geweldplegers geworden´, ´Israël leert nooit van de geschiedenis´. De feiten op zijn kop, een gotspe.

Of ik dit antisemitisme mag noemen? Ik denk van wel, want de diepere oorzaken van dit alles zijn te vinden in de kennelijke onverenigbaarheid van Jodendom en Islam. Net als de homo´s zijn de Joden niet erg geliefd in de islamitische wereld. Overigens hebben volgens het Centrum Informatie en Documentatie Israël ook de christenen, en dan vooral de katholieken, bijgedragen aan antisemitisme – dit vanwege een kruisiging zo’n 2000 jaar geleden. Natuurlijk was het niet slim van de Joden om zichzelf het uitverkoren volk te noemen. Natuurlijk zijn ook onder Joden fundamentalisten te vinden die geen lieverdjes zijn, maar dat haalt het niet bij wat ik allemaal in de islamitische wereld zie. Natuurlijk is in de islamitische wereld veel schoonheid en zuiverheid te vinden waar je als westerling wel eens jaloers op wordt. Er is echter wel een duidelijk verschil tussen Jodendom en Islam: de aanhangers van de laatste zijn vaak uit op het verspreiden van hun geloof en uitbreiding van macht om meer en meer mensen tot de Islam te bekeren. Dat ontbreekt bij het Jodendom, is daar zelfs heel lastig mee te combineren. Blijf je hechten aan een kinderlijke slachtofferrol of heb je als volwassene genoeg aan jezelf? Wellicht zegt dit verschil iets over de kwaliteit van deze religies.

Gepost in Maatschappij en politiek