Stereotype

Date 8 december 2015

Dank zij een nieuw gehoorapparaat kan ik nu heel onzichtbaar naar muziek luisteren. Die stop ik in mijn telefoontje met behulp van Play Music – een dienst van Google waarmee je voor een tientje per maand bijna onbeperkt muziek kan downloaden, en waar zelfs bijna vergeten groepen als United States of America zijn te vinden, maar ook bijvoorbeeld het gloednieuwe Hypnophobia ban Jacco Gardner. Die muziek speel ik dan af op mijn telefoontje, een Nexus 5 met Android Marshmallow, die ik via bluetooth verbind met de Unitron uDirect 2, een afstandsbediening die om mijn nek hangt en die de muziek draadloos doorstuurt naar mijn Moxi Kiss 20 gehoorapparaat van hetzelfde merk. Omdat die laatste onder mijn haren verdwijnt heeft niemand in de gaten dat ik naar muziek luister, zo zonder oordopjes en draden. En het is stereo, in tegenstelling tot mijn vorige gehoorapparaat waar de muziek mono was. Mono! Verschrikkelijk vond ik dat om aan te horen en ik heb mijn vorige apparaat dan ook nooit daarvoor gebruikt.

Mijn vader dacht daar anders over. Die vond stereo – hij heeft immers de hele ontwikkeling van de grammofoonplaat meegemaakt – dus ook de ontwikkelling van mono naar stereo in 1958 – maar een overbodige uitvinding, en hij was dan ook helemaal in zijn nopjes toen hij het daarover eens was met iemand die hij in een platenzaak ontmoette. Totdat die ander toegaf dat hij aan een oor doof was. Nee, mijn vader vond stereo maar niks, terwijl hij toch muzikaal geschoolder was dan ik. Hij vond het zelfs eng om er door een koptelefoon naar te luisteren. Waarom weet ik niet precies, want ik geniet er altijd van als muziek zo heerlijk door je hoofd schalt waarbij het net lijkt alsof die in je lege schedel opwelt. Dat kan eng aanvoelen, en ik moet toegeven dat ik het soms moeilijk vind me te concentreren als mijn hoofd vol muziek zit. Ja, mijn vader was een monotype en ik ben meer een stereotype.

Eigenlijk is zo’n koptelefoon ook virtual reality. Geen kastje voor je ogen, maar over je oren. En ik kan er heerlijk van genieten. Zeker als ik in een bus of trein zit. En dat is al lang zo, want in het kastje naast mijn bed ligt nog steeds een iPod mini die ik ooit van Vriend heb gehad en die mij bij tijd en wijle letterlijk gelukkig heeft gemaakt. Geluk! Dat is het juiste woord voor wat ik voel met muziek in mijn oren. Het is dan net alsof ik door een transparante muur heen kijk, waarachter verleden en heden versmelten tot een blije toekomst. Want geef toe: het is toch benauwend en kortzichtig om je leven alleen maar te laten afspelen in het minuscule tijdpuntje van het hier en nu? Beroofd van gepieker in mijn hoofd voel ik me als een ruimtereiziger zweven in uitwaaierende stereoklanken. Dan is de werkelijkheid een droom, en de droom een werkelijkheid waaraan niet te ontsnappen valt.

Muziek doordringt je hele lijf, kan aansporen tot dansen en is wellicht de meest abstracte vorm van kunst. Van beeldende kunst kun je nog afstand nemen door het van een afstandje te bekijken. Maar van muziek kun je alleen genieten als je het bezit van je laat nemen, als je je ziel erin laat onderdompelen. Muziek komt uit een andere wereld en daarom is zij voor mij de hoogste vorm van kunst. En die moet je alle ruimte geven, zoals met stereo.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>