Niqaab

22 december 2015

Steeds vaker hoor ik zeggen dat het dragen van een niqaab emancipatie is. Zo ook in de NRC afgelopen weekend, waar S. Lakbiach, lerares bij de Stichting Moslim Jongeren en die ook als arabist aan de Universiteit van Utrecht heeft gestudeerd, onder de titel En als ik dit wil dragen, wat ben ik dan? fel van leer trekt tegen het verbod om in het openbaar vervoer, onderwijs-, overheids- en zorginstellingen gezichtsbedekkende kleding te dragen. ‘Vrouwen die ervoor kiezen halfnaakt over straat te gaan, wordt de vrije keus gelaten, terwijl moslims niet overal een niqaab (gezichtssluier) mogen dragen. Het heeft er alle schijn van dat er een strijd gaande is tegen de vrije moslimvrouw (…)’ want ‘de niqaab is mij niet opgelegd, ik heb daarvoor gestreden. Emancipatie heet dat: baas over mijn eigen lijf! Is het niet de overheid die nu met dit verbod bezig is mij te isoleren?’

Huh? Is de schrijfster niet zelf begonnen met isoleren door een niqaab te gaan dragen? Want daarmee maak je jezelf onherkenbaar, terwijl je juist graag wil weten wie je voor je hebt. Onlangs zag ik op Facebook een klassefoto van allemaal meisjes in niqaabs, met als toelichting dat het altijd leuk is om te zien met wie je in de klas hebt gezeten. Ik wil zien wie ik voor me heb. Iemand met een bivakmuts voor de deur doe ik ook niet open, en als mijn nummermelder zich in zwijgen hult neem ik heel aarzelend de telefoon op. Ook enveloppen zonder afzender zijn in mijn ogen ongepast en verdacht.

Ik vind het recht op het dragen van een niqaab niet te vergelijken met dat om halfnaakt te zijn. Met onze naaktheid laten we onszelf kennen, zijn we transparant, staan we open, stralen we vertrouwen uit. En hoe meer kleren we aantrekken, hoe meer we ons letterlijk en figuurlijk afsluiten van de buitenwereld, hoe minder we ons laten kennen en ons beschermen tegen een mogelijk boze buitenwereld. Het is geen toeval dat mannen minder bloot rondlopen dan vrouwen. Want mannen zijn minder geneigd zichzelf bloot te geven, in welke betekenis dan ook. Nu is dat in veel gevallen niet zo erg omdat blote mannen maar al te vaak niet om aan te zien zijn. Maar intussen wél mooie vrouwen willen versieren!

Vrijheid, blijheid. Wat mij betreft draagt ieder mens de kleren waar hij of zij zich lekker in voelt. Zelf draag ik al jaren niks dan spijkerbroeken, bij welke gelegenheid dan ook. Heb zelfs onlangs een keurig pak aan de kledingbank gegeven omdat ik het toch nooit draag. Ik doe niet moeilijk over hoofddoekjes of zwarte kleren, of over heren in keurige kostuums of dames met van alles en nog wat op het hoofd. Maar als je jezelf isoleert met een niqaab – of nog erger: met een boerka – klaag er dan niet over dat anderen je niet willen kennen omdat ze je niet kunnen kennen. Ik sta dan ook helemaal achter het verbod op gezichtsbedekkende kleding. En ‘vrije moslimvrouwen’ die niet gezien willen worden vind ik toch een beetje raar.