Nieuwjaarsdag
1 januari 2016
Vroeger – je weet wel: toen alles beter was – keken we bij mij thuis altijd naar het Nieuwjaarsconcert. De Wiener Philharmoniker met Willi Boskovsky. Met als hoogtepunt An der schönen blauen Donau van Johann Strauss. Bij de eerste tonen ervan raakte het publiek in dat Concertgebouw in Wenen al in extase. Dat muziekstuk is voor mij altijd verbonden geweest met Nieuwjaarsdag. Maar later kreeg ik ook associaties met Stanley Kubricks film 2001: A Space Odyssey, een van mijn lievelingsfilms. Een ander toppunt van het Nieuwjaarsconcert was altijd de Radetzkymars van Strauss’ vader, een heerlijk oubollig werk dat eigenlijk met een pollepel gedirigeerd hoort te worden. Later in de middag keken mijn ouders dan nog naar het skispringen in Garmisch Partenkirchen, maar dat interesseerde me wat minder.
Oud en Nieuw begin jaren zestig dus. In Slotervaart. We luisterden op de radio naar de oudejaarsconferentie van Wim Kan, die ik leuk vond terwijl ik maar de helft ervan begreep omdat mijn politieke interesses nog op een laag pitje stonden en niet verder reikten dan dat ik als puber overal tegen was. En toen om twaalf uur 1961 begon, zagen we op de televisie hoe de cijfers van het nieuwe jaar als vuurwerk op wieken ronddraaiden waarbij er na iedere halve slag opnieuw ‘1961’ stond. Met vuurwerk deden we weinig thuis. Ik herinner me alleen de sterretjes die koud vuur op je hand sprenkelden. Nooit in het jaar ging ik zo laat naar bed als op die dag, waarop ik ook ontdekte hoe de laatste bus 23 in het rood aankondigde dat zijn bestemming ‘Laatste rit’ was.
Vroeger – je weet wel: toen alles beter was – duurden de jaren nog onoverzienbaar lang. Nu lijkt het elke keer als we naar het vuurwerk kijken nog maar kort geleden dat ik het voor het laatst zag. Wellicht komt dat gevoel van tijdversnelling doordat een jaar een steeds kleiner stukje wordt van het leven dat achter je ligt. Tegelijk word ik me steeds meer bewust van de kortere tijd die nog voor me ligt. In de loop der jaren wordt je huid minder glad, worden haren grijs en word je sneller moe. Heb ik dus ook last van. Tinnitus in mijn oren en mouches volantes in mijn ogen. Minder antistaat en meer prostaat. Ook geestelijk wordt het soms wat moeilijker: lastiger op woorden kunnen komen of ze door elkaar haspelen. Hoort er allemaal bij.
Misschien is het eigenlijk wel heel wijs van de natuur dat die je in de loop der jaren doet aftakelen. Dan wen je er geleidelijk aan hoe het is om zonder lichaam en geest te leven, en realiseer je je des te meer dat het enige wat er van je overblijft je eigen bewustzijn is, je ware onveranderlijke wezen. Zodat je gemakkelijker naar andere werelden kunt overstappen. Zo kan het overgaan naar een volgend jaar iets leren over die naar een volgend leven. Ik wens iedereen dan ook een Gelukkig Nieuwleven, maar eerst nog even een Gelukkig Nieuwjaar!
Gepost in Uit mijn leven
