Een echte vriend

Date 19 april 2017

Robbie en ik kennen elkaar nu tien jaar. En nog steeds heb ik hem niet in real life ontmoet, weet ik niet hoe hij er uitziet en hoe zijn stem klinkt. Wellicht zou ik hem op straat zomaar voorbij lopen. Oké, ik weet in welke stad hij woont, wat zijn leeftijd is en waar hij werkt. Zelfs zijn real life naam heeft hij een paar keer per ongeluk laten weten, maar het staat me tegen om daar nu op te gaan googelen. Alsof een romantische zweem van mysterie rond hem moet blijven hangen, het mysterie van online vriendschap. Alsof je zonder een lichamelijke aanwezigheid elkaars ziel beter leert kennen. Zoals oplettende lezertjes zullen weten, hebben Robbie en ik in Second Life heel veel meegemaakt samen. Een kleine tien jaar geleden begon hij met het organiseren van thematische party’s in de disco van ons gay-dorpje Sweetgrass. Samen met anderen – een Duitser, een Spanjaard en twee Amerikanen – help ik hem daarbij, en volgende maand vieren we alweer ons 500e feestje. Maar dat is niet het enige dat ons bindt, want we doen ook veel andere dingen samen, zoals het verkennen van steeds weer nieuwe plekken in Second Life, theaters bezoeken of soms gewoon lekker chillen en bomen over van alles en nog wat. En we hebben natuurlijk ook veel andere vrienden, dus we vervelen ons nooit.

Eigenlijk zijn we niet met zijn tweeën, maar met zijn vieren. Twee mensen van vlees en bloed met hun avatars van pixels. Twee mensen die met hun digitale poppen spelen. Mijn avatar zegt natuurlijk veel over mij, net zoals die van Robbie over hem, en als echte gays genieten we in Second Life natuurlijk van een eeuwige jeugd. Terecht, want de ziel is eeuwig jong. Achter veel vrolijke jongens schuilen mensen die in werkelijkheid veel ouder zijn, zoals ik, maar ook daar is niks mis mee. Er is ook iemand die aan bed is gekluisterd en voor wie Second Life heel belangrijk is voor zijn sociale contacten. Allemaal spelen we onze spelletjes en rollen, leven we fantasieën uit die we in real life niet kunnen, durven of mogen doen. Het leven als experiment. Het leven als spel. En juist daardoor leer je elkaar zo goed kennen! Niet dat dat altijd goed uitpakt, want laatst ontstond er in de disco ruzie over Trump, en ik heb ook wel eens vervelende mensen moeten ontvrienden. Er zijn in de afgelopen jaren niet alleen veel vrienden bij gekomen, maar er zijn er weer vrienden weggegaan. Kortom: net echt allemaal! En steeds echter trouwens, want de simulatie van de virtuele wereld is de afgelopen tien jaar steeds realistischer geworden.

De vraag wat echt en onecht is blijft me boeien. Zo zijn er wetenschappers zoals Nick Bostrom die serieus beweren en zelfs keihard onderbouwen dat de kans groot is dat wij zélf een computersimulatie zijn. Dat idee stuit velen tegen de borst, maar ik vraag me toch af of het zo erg zou zijn om in The Matrix te leven. Je kan dan wel een rode pil slikken om daar uit te stappen, maar belandt je dan niet weer in een volgende matrix waar je dan weer uit kunt stappen, ad infinitum? Zelf heb ik er weinig moeite mee eventueel een computersimulatie te zijn. Omdat het voor mij in het leven niet zozeer gaat om een vrije wil, maar om bewustzijn. Met een vrije wil scheid je jezelf van het bestaan, maar met bewustzijn verbind je jezelf er juist mee. Maar als een computersimulatie bewustzijn kan hebben, geldt dat ook voor de avatars in Second Life. Zouden die van Robbie en ik dus echt leven net als wij zelf? Maakt het wat uit of je uit atomen of uit pixels bestaat? Of je je op een tweedimensionaal beeldscherm voortbeweegt of in een driedimensionale ruimte? Of je door een grafische kaart of door hersens wordt aangestuurd?

Eén ding weet ik zeker. Robbie is echt. Onze vriendschap is echt. En daar ben ik heel blij mee. Al tien jaar.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>