Koorts in Strandvliet

Date 26 februari 2018

Maartens arm is vorige week opgegeten. Zijn stomp gaat ontsteken en nu ligt hij ’s nachts met koorts in de kinderkamer. Mark zoekt hem op.

‘De realitijd, ja, de realitijd …’
‘Ja, de realiteit is alleen het hier en nu.’
‘Realitijd met ie jee,’ verbetert Maarten.
‘Einstein?’
‘Nee. Of misschien wel ja. Dat alles overal tegelijk gebeurt. Dat ook tijd een illusie is. Net als de ruimte …’
Maarten lijkt een beetje op te leven en tracht zich op te richten.
‘Hier en nu is veel te kortzichtig,’ betoogt hij alsof hij zich allemaal wijsheden uit de Codex herinnert. ‘Overal en altijd! Dat is de realitijd! Niets is echt. Ik bedoel: alles is echt. Alles is virtual reality! Echt … Niets … Hét!’
Maarten ploft weer achterover en staart met wijd open ogen omhoog. Begint hij te ijlen door de grote hoeveelheid pijnstillers die hij heeft geslikt? Mark legt zijn hand op zijn voorhoofd en zijn wangen, en schrikt van de hitte. Hij is kletsnat, maar wat kan hij doen? Hij grabbelt een extra dekentje uit een kast en legt het over hem heen.
‘Het laatste oordeel!’ stamelt Maarten terwijl zijn gezicht glimt van het zweet. ‘Luister, Mark! Hét! Hét is er alleen maar als je zelf niet meer oordeelt! Luister je? Het gaat om je eigen laatste oordeel! Dat je zelf geen oren meer deelt, ik bedoel … Oren zijn niet om te horen maar om te luisteren naar het onhoorbare. Hoor je? Het onhoorbare …’
‘Zal ik hier bij je blijven slapen?’ vraagt Mark ongerust. ‘Maarten?’
Maarten is in slaap gevallen. Mark voelt nog voorzichtig zijn veel te snelle pols, zet nog een beker water naast zijn matrasje en laat hem na een lief kusje op zijn voorhoofd alleen, met de deur op een kier.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>