Natuurlijk leven

Date 5 mei 2018

Even heerlijk nietsdoen. Dat doe ik elke dag wel een kwartiertje. Dat zit ik voor het huis wat voor me uit te kijken, sabbelend aan een elektronische sigaret. Het is stil in het vogelhuisje, zodat ik vermoed dat binnenkort de koolmeesjes weer af en aan zullen fladderen om hun nieuwe kroost te voeden. Een grote iep tekent zich met zijn ragfijne jonge blaadjes af tegen de staalblauwe lucht. Straks gaat de sering weer bloeien en zal ik na een regenachtige dag mijn neus regelmatig tussen hun rijk geurende bloemenkolven steken. Laat de buren maar denken. Achter een kleine esdoorn is een broertje van een krentenboom bezig volwassen te worden. Bovenaan zijn kale dunne stam bloeien witte bladerbolletjes. Langzaam verend buigt hij deinend mee in zuchtjes zomerwind. Het is onmogelijk voor hem om stokstijf te blijven staan, maar hij moet ook niet al te veel meebuigen en lijkt een evenwicht gevonden te hebben tussen rechtop blijven staan en meewaaien met de wind.

Evenwicht. Onder het fluiten van merels vertelt de krent me over het evenwicht tussen jezelf zijn en buigen voor de omringende wereld. Over hoe aanpassen de beste manier is om te overleven, zoals we van Darwin hebben geleerd. Natuurlijk vond ik in mijn jeugd net als iedere puber je aanpassen het meest verraderlijke dat van je verlangd werd, maar de jonge krent lijkt ervan te genieten en wuift me toe hoe heerlijk het is om zijn spel met de wind te spelen. Ik moet denken aan hoe ik ervan kon genieten me door de golven van de branding in zee slap terug te laten spoelen op het modderige zand. Gewoon even helemaal niets doen en genieten van waar het bestaan je heen voert. Alsof ik juist door niet mezelf te zijn, door geen weerstand te bieden, mezelf word. Zoals ik me ook graag verloor in een wilde dans die gewoon gebeurde zonder dat ik er iets voor hoefde te doen. Ik werd gedanst, alles ging vanzelf en ik verdween in een innerlijke stilte die dat allemaal om zich heen zag gebeuren.

In onze duale wereld word je vaak geacht te kiezen. Ego of overgave. Ik of de ander. Buigen of barsten. Maar ze kunnen niet zonder elkaar. Een ik dat zich niet kan overgeven is gedoemd te sterven, hoezeer het ook pretendeert te leven. Een overgave zonder ik is zonder bewustzijn, hoe spiritueel het ook mag lijken om jezelf te laten versterven. Ze kunnen niet zonder elkaar. Sterker nog: ze zijn uiteindelijk een en dezelfde. Alleen dát kan leven wat moeiteloos sterft, alleen dát kan sterven wat moeiteloos leeft. Net als de bomen en de vogels, voor wie dat allemaal geen probleem is. Dat is natuurlijk leven.

De Kaarsvlam, mei/juni 2018

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>