Mystieke menseneters
20 juni 2018
Voor mij is mijn roman Strandvliet een soort levenswerk, een samenvatting van alles wat me bezield heeft. Nu ik alles wat in een flow geschreven is in de openbaarheid laat opdoemen, kan ik een stuk rustiger sterven. Maar de eerste fan moet zich nog aandienen. Want ik ben een rare die wellicht een beetje teveel grenzen tegelijk te ver legt. Tot nog toe heeft slechts één iemand mijn boek helemaal uitgelezen, om tot de conclusie te komen dat het niet bepaald zijn ding is. Anderen hebben het na enkele tientallen pagina’s wel bekeken omdat mijn wereld ver van hen afstaat en ze er moeilijk iets bij kunnen voelen. Het vrolijke jasje van kannibalisme is kennelijk te zwaar of juist te licht, te serieus of juist te oppervlakkig voor de spirituele inhoud. De dood is immers een serieuze aangelegenheid waarmee je niet oppervlakkig, speels en humoristisch hoort om te gaan. Kannibalen horen nu eenmaal geen aardige mensen te zijn, sterven is niet iets om van te genieten en de hemel hoort niet op deze aarde in het hier en nu te zijn! Persoonlijk vind ik het christendom met zijn verheerlijking van een man aan een kruis, waarvan in een viering het vlees en bloed gegeten en gedronken wordt en wiens bloed in een graal naar Europa reist, minstens even decadent als mijn verhaal. Het is maar in wat voor cultuur je bent opgegroeid, en ik wil dus niet horen dat ik pervers of decadent ben!
Voor de dood kan je niet bang zijn, want die is per definitie onkenbaar. En met het al dan niet bestaande leven na de dood – een contradictio in terminis – bedoelt men dan ook leven na het sterven. Doodsangst is stervensangst, en over sterven kunnen we wel wat weten. Bijvoorbeeld dat de hersenen langer blijven functioneren dan meestal gedacht werd. We weten ook dat ze nogal ongebruikelijk met tijd omgaan omdat ze ons tijdens een korte slaap lange avonturen kunnen laten beleven. Dit combinerend zou het zo kunnen zijn dat je tijdens het sterven lange reizen maakt, te vergelijken met de reis langs de zeven hemel- of planeetsferen zoals die in Het evangelie van Maria uit de Berlijnse Codex en Poimandres uit het Corpus Hermeticum verteld worden. ‘Eeuwigheid in nu. Nu in eeuwigheid,’ is dan ook het credo dat in het kannibalenstadje Strandvliet beleden wordt. Alleen in het hier en nu kun je overgaan in een overal en altijd, terechtkomen in de tiende hemelsfeer, het pleroma waar alles geest en één is. Dat staat allemaal te lezen in de zelfverzonnen Codex Anthropophagus, het boek van de menseneter waaruit ik weinig citeer omdat de boodschap ervan in de praktijk duidelijk wordt geïllustreerd.
Mijn fantasiewereld is niet alledaags, dat is duidelijk. Maar als ik het internet afschuim vind ik toch zat mensen met soortgelijke gevoelens en verlangens. De psychologische en spirituele achtergrond van hun uitzonderlijke smaak proeven ze misschien niet altijd, maar dat wil niet zeggen dat die er niet is. Zo chatte ik een jaar geleden met een jongen die ervan droomde om opgegeten te worden, en vond hij het wellicht heel bevrijdend om daarover te kunnen praten. Hij zou wellicht naar Strandvliet zijn gegaan als het echt bestond. Ik verloor op gegeven moment contact met hem, zodat ik me toch wat zorgen over zijn real life ging maken. Alhoewel? Wie ben ik om dat te veroordelen? Net als bij die Duitse jongen die zich graag liet opeten, wat toch weer niet schijnt te mogen? Wat ik ter discussie stel is het recht om te sterven, zij het niet voor pubers met liefdesverdriet. Wat ik ter discussie stel is dat sterven niet per definitie iets slechts is maar ook iets heel moois kan zijn om van te genieten. En ik weet dat heel aardig psychologisch, spiritueel en mystiek te onderbouwen. Vind ik. We doen veel te moeilijk over dit soort onderwerpen, en omdat spiritualiteit niet zonder relativerende humor kan, leek het me gepast om de heerlijkste maaltijden te verzinnen zoals tepelhofjes en speenkruid, krokante schaamlipjes en lulkoekjes.
Tot nog toe ben ik de enige die het een mooi speels en romantisch boek vindt. Maar ik heb het voor de zekerheid toch maar te koop gezet. Bij Pumbo, een self publishing platform waarvan de bevlogen medewerkers je met van alles en nog wat helpen, en waarvan de website overstroomt van artikelen over hoe de uitgeverswereld in elkaar zit, vol met adviezen over hoe je alles het beste aan kan pakken – vanaf het schrijven zelf tot de promotie van je boek. Bijvoorbeeld via je blog en Facebook. Zoals hier bekijken en bestellen. Een blog. Een knop op je eigen website. Bij deze dus. Eet smakelijk!
Gepost in Diversen
