Ongezondheid

Date 3 februari 2019

Hoe ongezond mag ik zijn? Dat vraagt Bas Heijne zich af in Blad, een maandelijkse bijlage van de NRC die ik deze keer voor het eerst bekijk omdat hij niet meer glossy is. Hij vertelt hoe hij door zijn zorgverzekeraar genudged wordt een app te gebruiken om zijn mentale gezondheid voortdurend in de gaten te houden. Dat doet mijn verzekeraar ook, die heeft me een paar jaar geleden zelfs een gratis bloeddrukmeter gegeven, naast een onderzoek naar van alles en nog wat. Opdat mogelijke ziektes zo snel mogelijk ontdekt worden en in de kiem worden gesmoord. Of ik al of niet rookte, werd me gevraagd. Ja, elektronisch, maar die mogelijkheid stond niet bij de antwoorden. Ik vulde dus in dat ik rookte, met allemaal enge perspectieven en gezondheidsadviezen ten gevolge. Ik doe daar dus niet meer aan mee. Ook omdat ik vind dat verzekeraars niet op de stoel van de huisartsen moeten gaan zitten.

Tijdens een nieuwjaarsreceptie voegde ik me bij een paar jongens met wearables. Ze wisten precies hoeveel ze nog moesten lopen en vergeleken hun prestaties met elkaar. Ik had meteen een leuk excuus om een van die knapen aan te raken door hem bij de pols te pakken. Vijftig, vertelde ik hem, en dat bleek nog te kloppen ook. Hoe slecht moet je in je lijf zitten om al dat gedoe aan je lichaam te hangen? Maar het is echt een rage, waarbij ik denk aan de mogelijke toekomst die Yuval Noah Harari schetst in zijn boek Homo Deus. Daarin is de mens een machine die dank zij biotechnologie het eeuwige leven gaat verwerven, aan God gelijk wordt. Ook in zijn hersenen, die regelmatig geüpdatet zullen worden. Zou zomaar kunnen. En alleen de rijksten zullen zich het nieuwste van het nieuwste kunnen permitteren waardoor de rest van de mensen eigenlijk overbodig wordt. Die ontwikkeling is allang begonnen met de polsbandjes van die jongens. Nee, ik hou niet van wearables. Van recepties trouwens ook niet.

Ik ben geen gezondheidsfreak. Erop vertrouwend dat mijn eigen lijf wel weet wat goed voor me is, eet ik gewoon wat ik lekker vind. Zo lepel ik graag bij tijd en wijle graag een potje doperwtjes leeg. Met veel scheutjes Maggie. Zoals ik vroeger wel eens zei: een boterham belegd met kaas, tomaat, ei met wat mayonaise, en een sigaret toe, zijn alles wat ik nodig heb. Slechte eetgewoonten heb ik waarschijnlijk van mijn vader, want als ik bij hem kwam eten aten we een blik van Hak leeg. Met uitzondering van het longemfyseem waaraan hij uiteindelijk overleed, heb ik hem nooit op ziektes betrapt. Kort samengevat: ik heb relatief weinig met voeding en gezondheid, blijf eigenwijs geloven dat mijn lijf me wel vertelt wat het hebben wil. Ook als het kroketten zijn. Als je het overleven belangrijker vindt dan het leven zelf, vergeet je echt te leven. Een gezonde geest in een gezond lichaam? Dan zouden de mensen door de toenemende gezondheid hier in het Westen ook gezondere geesten hebben gekregen? Ik zie dat niet, integendeel. Voor mij gaat de geest aan het lichaam vooraf. Wellicht is het juist onze angst voor de dood die uiteindelijk zo’n rotzooitje van deze wereld maakt. Alsof sterven niet gewoon bij het leven hoort en zelfs iets heel moois zou kunnen zijn.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>