Graancirkels

Date 24 februari 2019

Vanmorgen zijn we naar de Besant Hall van het Theosofisch Centrum in Naarden gegaan, waar Janet Ossebaard twee uren heeft verteld over graancirkels, die ze al zo’n kwart eeuw onderzoekt. Was ze toen ze daarmee begon er heel sceptisch over, nu weet ze wel beter. Uit eigen ervaring. Tot nog toe weet niemand hoe ze ontstaan zijn, maar volgens haar zijn het berichten van buitenaardse wezens. Die komen ons zonnestelsel binnen door in hun wereld in een zwart gat te duiken, waar ze aan de andere kant weer uit komen in een wit gat: onze zon. Om dat te kunnen moet je wel wat sleutelen met zwaartekracht en dimensies als tijd en ruimte, maar op die gebieden zijn de wonderen de wetenschapswereld nog niet uit. Dus waarom niet. Onlangs las ik een serieus artikel waarin gesteld wordt dat aan de andere kant van de big bang, dus voordat die plaatsvond, zich werelden bevinden die het spiegelbeeld van ons heelal zijn, dus waar – althans voor ons – de tijd achteruit loopt en zo. Je kan het zo gek niet bedenken of natuurkundigen beginnen er geleidelijk in te geloven. Kwantummechanica met zijn superposities en verstrengeling van deeltjes. Al dit soort verschijnselen passeerde vandaag ook de revue, en het is me te makkelijk om ze af te doen als fantasie of sprookjes.

We zagen op een foto hoe uit protuberansen van de zon witte bollen ontsnapten, en zelfs een filmpje van het ontstaan van een graancirkel. Een en ander best op echtheid gecontroleerd. Beelden van orbs, waarover ik tien jaar geleden een blog schreef: de witte oplichtende bolletjes die vaak op foto’s worden gesignaleerd, en die iets anders moeten zijn dan stofdeeltjes op de lens. We zagen een tablet dat ooit de ruimte in is gestuurd, waarop als een QR-code een en ander over het mensdom – ons DNA heeft twee strengen, gemiddelde lengte 175 cm, we zijn te vinden op de derde planeet vanaf de zon, en dat soort dingen – werd verteld en waarop 28 jaar later antwoord kwam: zij hadden veel meer DNA-strengen, waren kleiner van stuk en leefden op vier planeten. En hadden een echt sciencefiction-hoofd. Dat klinkt sensationeel allemaal, maar wie zegt dat onze gedachtenspinsels niet een voor- of aanvoelen zijn van een andere realiteit dan de onze? Je zou dit alles op zijn minst voor mogelijk moeten houden. Terwijl het me met een beetje kansberekening logisch lijkt dat wij mensen niet alleen zijn in de kosmos. Ja toch? Wellicht zijn onze hersenen nog slimmer dan ze zelf kunnen bedenken.

In graancirkels zijn vaak oeroude symbolen te herkennen. Beelden die we in oude culturen en religies tegenkomen, zoals de zevenbloem en de ankh, welke laatste ook te herkennen is in apparatuur van Nikola Tesla over wie we een paar dagen geleden nog een mooie documentaire op Netflix hebben bekeken. Natuurlijk is het allemaal positief nieuws dat we van die aliens krijgen, maar iets positiefs kan geen kwaad tegenover de vele verhalen over hel en verdoemenis die we zo vaak tegenkomen als het over buitenaards leven gaat. Het zou ook kunnen aantonen dat al die andere werelden écht verder zijn dan wij, die een gevaarlijk rotzooitje van de aarde maken. Graancirkels zijn gewoon mooi en schijnen zelfs een overweldigende energie uit te stralen. Althans volgens Janet Ossebaard, maar misschien moet je daar wel een bepaalde gevoeligheid voor ontwikkelen. Wat mij betreft kan het allemaal, want ik geloof graag in het onmogelijke. Zoals dat het subject met het object kan versmelten, en dat bewustzijn creatief is en niet passief. Allemaal mogelijkheden die het verdienen om diep in je door te dringen, waarbij het bekijken van graancirkels je kan helpen. Er is meer tussen hemel en aarde. Op Janets website is veel moois te vinden. Graan, niet alleen voor biologisch voedsel, maar ook om onze geest te verrijken.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>