De echte avatar

Date 29 augustus 2019

Om acht uur bij de Kostery onder de Martinitoren. Ik weet niet eens hoe hij eruitziet. Maar hij weet dat wel van mij, omdat ik zo nodig reclame moet maken voor mijn bezigheden en Google bestaat. Wandelend door de Oosterstraat verheug ik me erop iemand te gaan ontmoeten die ik zowel wel als niet ken. Nog wat spannender wordt het als ik onder het gedreun van de kermis tegenover Vindicat op de Grote Markt naar onze ontmoetingsplek kijk. Die is er niet. Alleen bijeen gestapelde tafeltjes en stoeltjes. Maar op de hoek staat iemand voor zich uit te kijken. Ik besluit dat hij het is en loop in een kaarsrechte lijn op hem af. Hug. We kijken elkaar een poos glimlachend aan. Toch leuk om elkaar eens te zien terwijl we elkaar al tien jaar kennen. Ik hem als Christo en hij mij als Ganymede. Hij is minder lang dan ik dacht. Heeft een snorretje. Slechts twaalf jaar jonger dan ik. De mens achter de avatar!

We nestelen ons op het terras van De Drie Gezusters. Zodanig dat we elkaar kunnen verstaan onder de kermisherrie een meter of twintig verderop. Ik geef hem mijn boek als cadeautje, zodat hij me nog beter kan leren kennen. Hij steekt een sigaret op, en terwijl ik aan mijn elektronische sigaret begin te hijsen leest hij de achterflap zodat hij gewaarschuwd is voor de inhoud. Een pilsje voor hem en een bitter lemon voor mij. Een gezellige goedmoedige man, heel anders dan de nicht met zijn soms vileine humor in Second Life. Maar zelf ben ik natuurlijk ook niet mezelf, want ik heb geen thong met croptop aan maar keurig een short en een hawaiishirt. Dat eerste had natuurlijk ook gekund met het warme weer, maar de smoes dat ik als feut ontgroend werd zou niemand geloven. We zijn oud in real life, waarover we elkaar wat dingetjes vertellen. Zo doet hij altijd na de party tien minuten aan mindfulness. In Second Life dan. Waarom niet.

We praten honderduit over de vele vrienden die we kennen en gekend hebben. Ik vertel hem over Robbie, hij over zijn bezoek aan zijn virtuele partner in real life. We zijn niet de enigen die elkaar in real life opzoeken. Dat gebeurt vaak in Second Life en meestal gaat dat best goed. Soms te goed, want dan zie je ze niet meer terug. Real life gaat altijd voor, is een veel gehoord devies, maar ik heb soms de behoefte om het daar even niet mee eens te zijn. Hij is veel beter dan ik in de techniek van het spel dat we zo graag spelen, zodat ik hem soms wel eens om hulp vraag. Als ik een deur van een woning niet meer open krijg of zo. Net zo verslavend en ingewikkeld als bijvoorbeeld programmeren, en je zou er best een academische studie van kunnen maken. Ik vertel hem over hoe ik vroeger met computers speelde en een horoscooptekening uit een plotter toverde. Hij over de Hoofdsom der Psychiatrie en Ver Heen van Kuiper die ik een jaar of vijftien geleden met rode oortjes heb gelezen.

We vergeten de tijd een beetje en in het enthousiasme van onze verhalen stoot ik tegen een flesje bitter lemon. Het wankelt, en terwijl ik het recht wil zetten maai ik mijn glas van het tafeltje. ‘Zo leer je me ook een beetje kennen,’ grap ik. Hij neemt nog een sigaretje, want morgen heeft hij pas een late dienst. We zouden nog uren kunnen doorgaan. Over het homoleven in Groningen waarvan volgens hem nog maar weinig over is. Over de collage over Ganymedes die hij lang geleden maakte en eigenlijk zou moeten actualiseren. Over de voordelen van het bouwen op kilometers hoogte, en over de verbouwingen waar hij zelf mee bezig is. Over de vaste trouwe bezoekers uit Spanje en Brazilië die we beiden zo graag mogen. Over de Italiaanse jongen die steeds naar Berkeley reist en volgens mij een professor in cultuurhistorie is of zoiets. Om elf uur besluiten we afscheid te nemen. Omdat ik hem mijn boek heb gegeven staat hij erop af te rekenen. Hug.

Voldaan loop ik terug door de Oosterstraat. Wie van hen is de echte die ik heb ontmoet? Zeg me wie je avatar is, en ik zal je zeggen wie je bent. Uiteindelijk zijn ze een en dezelfde, net zoals de kunstenaar en zijn werk. ‘Welke wereld is de echte wereld?’ vraag ik mij af in een artikel dat binnenkort in tijdschrift Mantra verschijnt. De titel ervan is een spoiler. Alles is echt. De mens achter de avatar is dezelfde als de avatar achter de mens, hoe verschillend ze er ook uit mogen zien.

  • Facebook
  • Twitter
  • NuJIJ
  • Print
  • PDF
  • Add to favorites

Reageer

XHTML: Je kan deze tags gebruiken: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>